Το θέμα με τα πρόστιμα είναι ενα μεγάλο θέμα. Πρέπει αρχικά να διερευνηθεί σε τι αποσκοπούν. Αν θέλεις να τα χρησιμοποιήσεις για να φοβίσεις, τοτε ναι αν τα κάνεις ίσα με το μισό εισόδημα του παραβάτη τοτε όχι απλα θα φοβάται να παρανομήσει, αλλα ενδεχομένως να φοβηθεί ακόμα και να χρησιμοποιήσει αυτοκίνητο. Απο την άλλη, πρέπει να έχουμε υπ όψιν μας ότι στην περίπτωση αυτή εφαρμόζουμε το "οπου δεν υπάρχει σεβασμός υπάρχει φόβος". Και ο φόβος δεν θα υπάρχει πάντα. πχ δεν θα υπάρχει στο χωριό που δεν σε βλέπει κανείς και στην μικρή επαρχιακή πόλη οπου ο διοικητής της τροχαίας ειναι "δικός μας άνθρωπος" και ως εκ τουτου και επειδή μου χρωστάει και κάτι χάρες, είμαι ο άρχοντας του δρόμου που δεν υποχρεούμαι στο να σέβομαι τίποτα. Υπάρχει η συνδιαλλαγη του τύπου "αντι να πληρώσω το πρόστιμο, πληρώνω το μπαξισι στον αστυνομικό". Όταν τα ποσα γίνουν μεγάλα αυτο θα συμφέρει και εσενα και εκείνον. Πράγματα τα οποία συμβαίνουν ακομα και σήμερα. Έπειτα χρειάζονται εκατοντάδες δημόσιοι υπάλληλοι τροχαίοι για να κυνηγάνε τον κόσμο.Tassos έγραψε:Αν έμενε 6 μήνες χωρίς αυτοκίνητο και πλήρωνε ένα πρόστιμο ίσο με το 40% του ετήσιου εισοδήματος σίγουρα η συμπεριφορά θα άλλαζε άμεσα.
Και γιατί να μην υπολογίζονται τα πρόστιμα με βάση το βιοτικό επίπεδο του παραβάτη (εισόδημα, περιουσία ή κόστος οχήματος που οδηγεί) ώστε πραγματικά να είναι αποτρεπτικά για όλους;
Εντάξει, μάλλον γίνεται και έτσι, αλλα εγώ θα προτιμούσα αλλαγή νοοτροπίας παρα αυτα τα τριτοκοσμικά μέτρα. Απο την παιδεία ξεκινάνε όλα και είναι μέτρα πολυ πιο αποτελεσματικά απο το πρόστιμο οποιουδήποτε ποσού το οποίο θα έπρεπε να θεωρείται δευτερεύον ως μετρο καταστολής αφου πρώτα έχουμε κάνει οτι περναει απο το χέρι μας για την πρόληψη. Το έχουμε κανει αυτο το τελευταίο; Να πάμε κατ ευθείαν στην εύκολη και αυταρχική λύση; Δεν συμφώνω με το να βάζουμε την οικονομική ζημιά σαν μέσο αποκατάστασης της τάξης. Είναι ίσως αποτελεσματικό μα ανορθόδοξο. Ας ειναι το τελευταίο μέτρο, όχι το πρώτο.
