ΟΧΙ, ΔΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ

[UltiMo_]

Γεννήθηκα μέσα στον καπιταλισμό, μικροαστός που στραβώθηκε από τις διαφημίσεις, από τη γαλαζοπράσινη προπαγάνδα, από τη δημοσιογραφία των πουλημένων σταρ της τηλεόρασης, εμποτισμένος από το ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν, δηλητηριασμένος από τη Θεά Κατανάλωση, αλλάζοντας κάθε χρόνο κινητό, μαραζωμένος που δε μπορούσα να έχω κάθε φορά τη νέα μεγαλύτερη σε ίντσες τηλεόραση που διαφημίζουν τα κανάλια,
σε πτώματα πάνω δε πάτησα γιατί δε πρόλαβα, ίσως αν προλάβαινα να γίνω ένας γιάπης, να γινόμουνα, άλλωστε η αλληλεγγύη είναι μια λέξη που δε καταλάβαμε ποτέ το νόημα της, ότι και να γινόταν γύρω μου, τίποτα δε μπορούσε να με αγγίξει όσο εγώ ήμουν καλά.

Όχι λοιπόν, δε γεννήθηκα αλληλέγγυος με τον πιο αδύναμο από εμένα. Γεννήθηκα μολυσμένος από το σύνθημα ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει και αν κάποιον τον έπνιξαν τα σκατά, αυτός ήταν υπεύθυνος για τη μοίρα του, υπεύθυνος που δε μπόρεσε να τα απομακρύνει από το στόμα του, άλλωστε όλοι εμείς μεγαλώσαμε κοιτάζοντας αυτούς που είναι πάνω από εμάς, και όχι τους κάτω, ζηλεύοντας αυτούς που είναι πάνω από εμάς,
αυτούς με το ακριβότερο κινητό, με το ακριβότερο αμάξι, με το ακριβότερο σπίτι.

Εκεί έπρεπε να αφοσιωθούμε, αυτός ήταν ο στόχος της ζωής μας, να μοιάσουμε σε αυτόν που είχε τα περισσότερα από εμάς, αυτός ήταν το πρότυπο μας, το είδωλο μας, Κωστοπουλος. Life style περιοδικά, αφιερώματα σε επιτυχημένους άνδρες, σε άνδρες που γαμούσανε αυτό που εμείς δε θα μπορούσαμε καν να κοιτάξουμε, κότερα, αέρας κοπανιστός, Χρηματιστήρια, λέξεις όπως η παγκοσμιοποίηση κυριαρχούσαν σιγά - σιγά, αλλά εμείς δε τις καταλαβαίναμε, ζαλισμένοι από τις αυταπάτες μας, από τη λύσσα μας για το Μηδαμινό, για το Φαίνεσθε, για τη Μόστρα, για τα μοδάτα ρούχα, για τις μοδάτες λέξεις, για τα calvin klein, τα hugo boss κοστούμια, πάρε κ εσύ ένα διακοποδάνειο, πήγαινε κi εσύ ένα πενθήμερο στη Μύκονο, βούτηξε κi εσύ τη μύτη σου στη σκόνη, ξόδεψε αυτά που βγάζεις στη προσπάθεια σου να φανείς πιο μάγκας από το διπλανό σου (κι αν δεν έχεις, πάρε ένα δάνειο και ξόδεψε περισσότερα).

Η ζωή σου ανήκει, γάμησε τα όλα.

Όχι, δε γεννήθηκα καν αριστερός. Οι αριστεροί ήταν κάτι τύποι που φώναζαν για πράγματα που εμείς, το υπόλοιπο 85% του πληθυσμού, δεν τα καταλαβαίναμε. Περνούσαμε τόσο ωραία εδώ στον καπιταλιστικό μας παράδεισο, ώστε οποιοσδήποτε μιλούσε για εναλλακτικούς δρόμους, δε φαινόταν καν επικίνδυνος ή γραφικός, απλά φαινόταν ως ένα junky της Ιδεολογίας, τον οποίον τον λυπόμασταν γιατί για εμάς τους μοντέρνους ανθρώπους φαινόταν λογικό για έναν άνθρωπο να ήταν πρεζάκι σκέτο ή πρεζάκι της δόξας, της τηλεόρασης, του χρήματος, αλλά δε φαινόταν λογικό να μιλούσε κάποιος για Ιδέες.

Ιδεολογία; Τί είναι αυτό;

Οι ιδεολογίες ήταν κάτι σα το βίντεο, ωραίο το βίντεο, αλλά τώρα έχει πεθάνει, γιατί όλοι βλέπουμε dvd. Eίναι δυνατόν κάποιος να βλέπει ακόμα βίντεο με τη χάλια του εικόνα στην εποχή του dvd; Οι Ιδεολογίες λοιπόν ήταν κάτι ξεπερασμένο, κάτι ασήμαντο, σχεδόν κακόγουστο.

Αργήσαμε πολύ να καταλάβουμε ότι αυτό με το οποίο το αντικαταστήσαμε, ήταν κι αυτο μια Ιδεολογια. Κι αυτό ήταν η νεοφιλελεύθερη. Ο νέος φασισμός, ο οικονομικός μιλιταρισμός που προήλαυνε και καθώς προήλαυνε, εμείς αμέριμνοι τον χειροκροτούσαμε, αγνοώντας ότι δεν αργούσε η ώρα που θα μας πατούσε με τις Wehrmact του.

Δε γεννήθηκα λοιπόν ούτε κομμουνιστής, ουτε αλληλέγγυος με κανέναν.

Αλληλεγγύη είναι μια λέξη που τώρα αρχίζουμε να μαθαίνουμε. Τώρα που σα το σκουλήκι κάθε μπότα, όπου μας εύρει, μας πατεί, τώρα λοιπόν συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχει κι ο Άλλος δίπλα μας. Ένας Άλλος με τον οποίον μας ενώνει κοινή μοίρα. Ένας Άλλος, ο οποίος μέχρι χθες για εμάς ήταν αόρατος, ασήμαντος, απλά ένα μέσο ικανοποίησης των επιθυμιών μας, οχι συνταξιδιώτης αλλά λαθρεπιβάτης. Τώρα μαθαίνουμε ότι συνταξιδεύουμε, τώρα εμείς οι υποκριτές αντιληφθήκαμε τον πόνο, τη πείνα, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τώρα, που όλα αυτά χτύπησαν και τη δικιά μας πόρτα.

Αναγνωρίζοντας όμως την υποκρισία μας, η υποκρισία γίνεται ένα σφάλμα που συγχωρείται.

Αναγνωρίζοντας τη μικροψυχία και το φθόνο, η μικροψυχία και ο φθόνος γίνονται σκόνη και εξαφανίζονται στον άνεμο που έρχεται να μας αλλάξει, έστω και βίαια.

Αναγνωρίζοντας ότι η Ανάγκη και όχι η Επιλογή, είναι αυτό που μας ενώνει, η Ανάγκη αλλάζει πρόσωπο και γίνεται το μέσο που διάλυσε τους εγωισμούς και τις ψευδαισθήσεις μας, έτσι ώστε η Ανάγκη να μετατρέπεται σιγά - σιγά σε Επιλογή.

Όχι λοιπόν, δε γεννήθηκα κομμουνιστής. Οπως και το 90% των συμπολιτών μου άλλωστε.

Πηγή: voliotaki.blogspot

[enias]

Τους είδαμε κι αυτούς που γεννήθηκαν κομμουνιστές, τι προκοπή έκαναν. Το θέαμα απο τα κοράκια (άλλες φορές κόκκινα, άλλες μαύρα) που κάνουν γύρους πάνω απο το ψοφίμι με εκνευρίζει.