Ελληνική ιστορία (κι όχι μόνο)

Αν δεν έχει κατηγορία γι'αυτό βάλτε το εδώ...
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Ελληνική ιστορία (κι όχι μόνο)

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Επίσης εξαιρετικό άρθρο για έναν ερασιτέχνη στρατηγό, που τα κατάφερνε καλύτερα από τους επαγγελματίες. Με τους σημερινούς δεν υπάρχει σύγκριση. Αυτοί είναι για παρελάσεις και δεξιώσεις και μόνο. Άντε και εντολές από το ΝΑΤΟ.

Περικυκλωμένοι! Το τακτικό αριστούργημα του Ξενοφώντα που έσωσε χιλιάδες
Περικυκλωμένοι! Το τακτικό αριστούργημα του Ξενοφώντα που έσωσε χιλιάδες

Οι Έλληνες στρατιώτες του σώματος των Μυρίων, έχοντας ξεφύγει, όπως πίστευαν από την εχθρική καταδίωξη, μετά την σφαγή των αξιωματικών τους, αντίκριζαν με αισιοδοξία το μέλλον. Είχαν στρατοπεδεύσει σε έναν τόπο όπου υπήρχε αφθονία τροφίμων. Εξάλλου άξιζαν λίγη ανάπαυση, καθώς είχαν περάσει τις τελευταίες επτά ημέρες βαδίζοντας σε κακοτράχαλα βουνά, πολεμώντας εναντίον πολύ σκληρών αντιπάλων, των Καρδούχων, φτάνοντας στα όρια της Αρμενίας.

Η ευδαιμονία τους όμως δεν έμελλε να διαρκέσει για πολύ. Την επομένη μέρα διέκριναν στην βόρεια όχθη του Κεντρίτη ποταμού, εντός του αρμενικού εδάφους, εχθρούς ιππείς, άνδρες του σατράπη της Αρμενίας Ορόντα. Επρόκειτο για άνδρες Αρμένιους, Χαλδαίους και Μάρδους, μισθοφόρους και υπηκόους του περσικού στρατού.

Με δεδομένη, λοιπόν, την παρουσία ισχυρών εχθρικών δυνάμεων στην βόρεια όχθη του ποταμού, η θέση των Ελλήνων κατέστη αυτομάτως εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι απελπιστική, καθώς ισχυρές δυνάμεις Καρδούχων, του λαού που κατοικούσε στην περιοχή από την οποία περνούσαν, ήταν συγκεντρωμένες πίσω τους. Οι Έλληνες ήταν κυκλωμένοι.

Οι Χαλδαίοι κράδαιναν απειλητικά τις λόγχες τους και φώναζαν λόγια ακατάληπτα στους Έλληνες. Μπροστά από τους πεζούς είχε λάβει θέσεις το πολυάριθμο και επίλεκτο αρμενικό ιππικό του Ορόντα. Δίπλα τους υπήρχαν Μάρδοι τοξότες, θεωρούμενοι από τους πλέον επίλεκτους της Περσικής Αυτοκρατορίας.

Από εκεί έπρεπε να περάσουν οι Έλληνες τον ποταμό, το βάθος του οποίου ξεπερνούσε το 1 μέτρο, στο πιο βατό σημείο του. Πράγματι, έγινε μια πρώτη απόπειρα διάβασης, η οποία όμως απέτυχε. Όπως ήταν φυσικό μεγάλη δυσθυμία κατέλαβε τους Έλληνες. Όλα έμοιαζαν χαμένα. Όλοι πίστευαν ότι δεν θα ξαναέβλεπαν την πατρίδα και τις αγαπημένες τους οικογένειες.

Στον Κεντρίτη ποταμό, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την αγαπημένη Ελλάδα, έμελλε να βρουν το τέλος τους. Όλα έδειχναν ότι στις όχθες του Κεντρίτη θα έληγε η περιπέτειά τους. Αν οι άνδρες ήταν απογοητευμένοι, οι ηγέτες τους δεν ήταν. Φυσικά δεν έτρεφαν ψευδαισθήσεις. Γνώριζαν πως η κατάσταση ήταν απογοητευτική, αλλά όχι και τραγική. Και πάλι την πρωτοβουλία ανέλαβε ο Ξενοφών, βάσει πληροφοριών που του έφεραν δύο νέοι. Οι άνδρες αυτοί είχαν παρατηρήσει μία οικογένεια εντοπίων να διαβαίνουν τον ποταμό, από έναν πόρο.

Οι ίδιοι διάβηκαν τον ποταμό και το νερό έφτανε μόλις μέχρι τους μηρούς τους. Και δεν ήταν μόνο ευκολοδιάβατος στο σημείο εκείνο ο ποταμός, αλλά και στη βόρεια (αρμενική) όχθη του υπήρχαν μεγάλοι βράχοι, χαμηλά ως και δίπλα στην όχθη, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την κίνηση εχθρικού ιππικού στο σημείο αυτό. Όπως ήταν φυσικό η είδηση ηλέκτρισε τον Ξενοφώντα, ο οποίος τη μετέδωσε και στους λοιπούς στρατηγούς.

Όλοι μαζί τότε συνήλθαν για να αποφασίσουν τον καταλληλότερο τρόπο ενεργείας, ώστε και από τον περσικό στρατό να μην κινδυνεύσουν και τους Καρδούχους να αποκρούσουν. Τελικά οι στρατηγοί αποφάσισαν να διαβεί ο στρατός τον ποταμό με στρατήγημα. Σκοπός τους ήταν να εκδιώξουν πρώτα το εχθρικό ιππικό από τη βόρεια όχθη και στη συνέχεια να αντιμετωπίσουν, εφόσον ήταν απαραίτητο, τους Καρδούχους.


Το στρατήγημα

Ο στρατός χωρίστηκε σε δύο τμήματα. Το πρώτο, με επικεφαλής τον Σπαρτιάτη στρατηγό Χειρίσοφο, κινήθηκε παράλληλα με την νότια όχθη του ποταμού, σε απόσταση 800 περίπου μέτρων, ως τον πόρο που του υπέδειξαν οι δύο νέοι. Τις κινήσεις του τμήματος του Χειρισόφου παρακολουθούσε από την απέναντι όχθη το εχθρικό ιππικό. Το δεύτερο τμήμα, με επικεφαλής τον Ξενοφώντα, είχε ως αποστολή να εκτελέσει υπερκερωτικό τάχα ελιγμό κατά του αντιπάλου ιππικού. Είχε δε μαζί του τους ελαφρούς πεζούς.

Την ώρα που το τμήμα του Ξενοφώντα ελάμβανε θέσεις για τον υποτιθέμενο ελιγμό, το τμήμα του Χειρισόφου έμπαινε στον ποταμό. Οι άνδρες έψαλαν τον παιάνα και οι άμαχοι εξέβαλαν δυνατές κραυγές, για να τρομάξουν τους εχθρούς.

Οι Αρμένιοι ιππείς πάντως δεν χρειάστηκε να τρομάξουν από τις κραυγές των Ελλήνων. Φοβούμενοι ότι το τμήμα του Ξενοφώντα θα επιχειρούσε πράγματι να διαβεί δυτικότερα τον ποταμό και θα τους έθετε έτσι μεταξύ δύο πυρών – του Χειροσόφου ανατολικά και του Ξενοφώντα δυτικά – δεν στάθηκαν να αντιμετωπίσουν ούτε την έφοδο του τμήματος του Χειροσόφου, αλλά τράπηκαν σε φυγή.

Έτσι το τμήμα του Χειροσόφου πέρασε με ασφάλεια τον ποταμό. Υπήρχε όμως και το αντίπαλο πεζικό, το οποίο ήταν παραταγμένο σε κάποια απόσταση από την όχθη. Εναντίον αυτού επετέθη αμέσως ο Χειρίσοφος με τους οπλίτες του, την ώρα που οι λιγοστοί Έλληνες ιππείς καταδίωκαν το εχθρικό ιππικό με τη συνδρομή και του ελαφρού πεζικού.

Οι Χαλδαίοι λογχοφόροι όμως και οι Μάρδοι τοξότες, βλέποντας τους ιππείς τους να καταδιώκονται από τους 50 Έλληνες ιππείς και τη φάλαγγα να έρχεται εναντίον τους, σχηματισμένη σε μεγάλο βάθος και με τους άνδρες να ψάλουν τον παιάνα, προτίμησαν να αποχωρήσουν από το πεδίο και να μην δοκιμάσουν την τύχη τους απέναντι στα ελληνικά δόρατα.

Ήδη το ένα αντίπαλο στράτευμα είχε τραπεί σε φυγή. Οι πεισματάρηδες Καρδούχοι όμως έρχονταν τώρα καταπάνω στο τμήμα του Ξενοφώντα, το οποίο βρισκόταν ακόμα στη νότια όχθη του Κεντρίτη ποταμού. Βλέποντάς τους να εφορμούν ο Ξενοφών διέταξε τους άνδρες του να κινηθούν με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα προς τον πόρο του ποταμού, από εκεί που είχε περάσει και το τμήμα του Χειρισόφου και που τώρα από εκεί περνούσαν τον ποταμό τα υποζύγια. Την ίδια ώρα το ελληνικό ιππικό κυρίευε τα σκευοφόρα του στρατού του Ορόντα.

Όταν έφτασαν κοντά στον πόρο του ποταμού ο Ξενοφών διέταξε τους άνδρες του να σχηματίσουν γραμμή μάχης με μέτωπο προς τους Καρδούχους. Έπρεπε να κρατήσουν για όσο χρόνο είχαν ανάγκη τα ελληνικά σκευφόρα και οι άμαχοι για να περάσουν τον ποταμό. Στο μεταξύ οι Καρδούχοι, βλέποντας το άμαχο πλήθος να διασχίζει τον ποταμό, αντελήφθησαν τον μικρό αριθμό των ανδρών του Ξενοφώντα, πήραν θάρρος και επιτέθηκαν ψάλλοντας πολεμικά άσματα.

Ο Χειρίσοφος, στο μεταξύ, έχοντας εξασφαλίσει την βόρεια όχθη, έσπευσε να αποστείλει ενισχύσεις στον Ξενοφώντα. Έθεσε υπό τη διοίκηση του Αθηναίου ερασιτέχνη στρατηγού τους πελταστές, τους σφενδονήτες και τους Κρήτες τοξότες. Τους άνδρες αυτούς ο Ξενοφών τους διέταξε να σταθούν έτοιμοι στην βόρεια όχθη, με τα δάχτυλα στις θηλιές των ακοντίων και στις χορδές των τόξων και με τις τα μολύβδινα βλήματα στις θήκες των σφενδονών τους.

Τους χώρισε δε σε δύο τμήματα, τα οποία, όταν θα ερχόταν η ώρα θα έπαιρναν θέσεις εκατέρωθεν των οπλιτών του Ξενοφώντα, όταν οι τελευταίοι θα οπισθοβατούσαν διασχίζοντας αργά τον ποταμό. Τους δε οπλίτες του τους διέταξε, μόλις οι λίθοι από τις εχθρικές σφενδόνες αρχίσουν να κτυπούν τις ασπίδες τους, να ψάλλουν τον παιάνα και να εξορμήσουν κατά των Καρδούχων.

Μόλις όμως οι εχθροί έστρεφαν τα νώτα και άρχιζαν να φεύγουν, θα ηχούσε η σάλπιγγα και αμέσως οι οπλίτες θα άφηναν την επίθεση και θα έσπευδαν να περάσουν ταχέως τον ποταμό. Αν οι εχθροί επανέκαμπταν θα είχαν να αντιμετωπίσουν τα βλήματα του ελαφρού ελληνικού πεζικού. Και πράγματι όλα εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα είχε σχεδιάσει ο Ξενοφών.

Μόλις οι Καρδούχοι πλησίασαν σε απόσταση βολής και τα βλήματά τους άρχισαν να κτυπούν τις ελληνικές ασπίδες, οι οπλίτες έψαλαν τον παιάνα και εξόρμησαν εναντίον τους. Οι ελαφρά οπλισμένοι Καρδούχοι δεν άντεξαν φυσικά την έφοδο των οπλιτών και έστρεψαν τα νώτα και άρχισαν να φεύγουν. Την ίδια στιγμή ο Ξενοφών διέταξε τον σαλπιγκτή να δώσει το σήμα της οπισθοχώρησης.

Έτσι και έγινε και οι οπλίτες σταμάτησαν την επίθεση και αφού εκτέλεσαν μεταβολή έτρεξαν να περάσουν τον ποταμό. Οι περισσότεροι από τους Καρδούχους συνέχισαν τη φυγή και δεν αντελήφθησαν το τέχνασμα των Ελλήνων. Κάποιοι πάντως από αυτούς το κατάλαβαν, επέστρεψαν και άρχισαν να βάλουν κατά των Ελλήνων, πληγώνοντας λίγους. Λίγες στιγμές αργότερα όλοι οι Έλληνες βρισκόταν στην ασφάλεια της βόρειας όχθης του ποταμού.

Ο εφιάλτης είχε οριστικά τελειώσει. Οι Έλληνες είχαν ξεπεράσει το πλέον δύσκολο ως τότε εμπόδιο. Είχε απόλυτο δίκιο ο Ξενοφώντας όταν έλεγε στους άνδρες πως όποιος λάβει την απόφαση να πεθάνει πολεμώντας, τον έβρισκε ο θάνατος στο σπίτι του σε βαθιά γεράματα. Οι άνδρες αυτοί είχαν κατορθώσει πια να νικήσουν και αυτόν τον φόβο, να κυριαρχήσουν σε αυτόν, να τον εκμηδενίσουν.
Ευχαριστώ.


pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Ελληνική ιστορία (κι όχι μόνο)

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Αυτοί μας αγαπάνε, όπως και οι Γερμανοί...

Τα εγκλήματα της κροατικής φασιστικής οργάνωσης «Ουστάσε» θορύβησαν ακόμη και τους Ναζί....
Τα εγκλήματα της κροατικής φασιστικής οργάνωσης «Ουστάσε» θορύβησαν ακόμη και τους Ναζί....

Τα εγκλήματα της κροατικής φασιστικής οργάνωσης «Ουστάσε» θορύβησαν ακόμη και τους Ναζί. Εξόντωσε πάνω από μισό εκατομμύριο Σέρβους, Εβραίους και Ρομά...

Η ταραχώδης εποχή μεταξύ του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έφερε στο προσκήνιο φασιστικά κινήματα σε πολλά κράτη της Ευρώπης. Οι Κροάτες και οι Γιουγκοσλάβοι γείτονές τους ήταν από τους λαούς που βίωσαν ιδιαίτερα έντονα το φαινόμενο, καθώς η οργάνωση «Ουστάσε» συναγωνίστηκε σε αγριότητα τη ναζιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία. Οι απαρχές Η Κροατία την εποχή εκείνη δεν ήταν ακόμη ανεξάρτητο κράτος. Το 1928, ο βασιλιάς της Γιουγκοσλαβίας, Αλέξανδρος ο Α’, έθεσε τη χώρα σε ένα είδος βασιλικής δικτατορίας. Συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες πάνω του, απαγόρευσε τα πολιτικά κόμματα και εξόρισε τους αντιφρονούντες. Ανάμεσα σε αυτούς, βρισκόταν και ο Άντε Πάβελιτς....

Το 1929, ο Πάβελιτς μαζί με έναν αυστροούγγρο πρώην αντισυνταγματάρχη, ονόματι Γκούσταβ Πέρτσετς, ίδρυσαν την «Ουστάσε». Είχαν ήδη έρθει σε επαφή με άλλες επαναστατικές οργανώσεις που ήταν διακηρυγμένες ως παράνομες από το Γιουγκοσλαβικό κράτος, με αποτέλεσμα οι δύο άντρες να μπουν από νωρίς στο στόχαστρο του βασιλιά. Μάλιστα, τον Ιούλιο του ίδιου έτους, ο Πάβελιτς και ο Πέρτσετς εκδόθηκαν ως καταζητούμενοι θανατοποινίτες στη Γιουγκοσλαβία.

Πυλώνες της ιδεολογίας του κινήματός τους ήταν ο κροατικός εθνικισμός, ο φασισμός και ο ρωμαιοκαθολικισμός. Τα μέλη της «Ουστάσε» ήθελαν να ιδρύσουν μια ανεξάρτητη «Μεγάλη Κροατία» της οποίας τα σύνορα θα εκτείνονταν από τη Σλαβονία και τη Δαλματία έως τον Δρίνο της σημερινής Αλβανίας. Στόχος ήταν ακόμα, ο φυλετικός «καθαρισμός» του νέου αυτού κράτους. Για να επιτευχθεί αυτό, προβλέπονταν οι γενοκτονίες των Σέρβων, των Εβραίων και των Ρομά, καθώς και ο διωγμός των αντιφασιστών και των αντιφρονούντων. Η ηγεσία της οργάνωσης είχε υιοθετήσει κομμάτια από την ιδεολογία του Χίτλερ, του Μουσολίνι, αλλά και των απαρχών του κροατικού εθνικισμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε τον 19ο αιώνα.

Έως και τα τέλη του 1930, το κίνημα δρούσε κυρίως από το εξωτερικό.

Προσπαθούσε να συσπειρώσει την κροατική διασπορά και να σαμποτάρει τη γιουγκοσλαβική διοίκηση με τρομοκρατικές ενέργειες, έτσι ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή να επανενταχθεί στη χώρα. Από τις χαρακτηριστικότερες πρακτικές τους ήταν η τοποθέτηση ωρολογιακών βομβών σε τρένα με προορισμό τη Γιουγκοσλαβία, οι οποίες σκότωναν και τραυμάτιζαν σοβαρά δεκάδες επιβάτες.

Ωστόσο, η μεγαλύτερη «ωρολογιακή βόμβα» έσκασε τον Οκτώβριο του 1934. Σε συνεργασία με μια σκοπιανή τρομοκρατική οργάνωση, μέλη της «Ουστάσε» δολοφόνησαν τον Αλέξανδρο Α’. Η δολοφονία του βασιλιά δημιούργησε εντάσεις διεθνώς. Ο Πάβελιτς φυλακίστηκε στο Τορίνο, ενώ ολόκληρη η οργάνωση βρέθηκε υπό διωγμό. Τα γεγονότα αυτά συνέβαλαν στο να μετατραπούν τα μέλη της «Ουστάσε» σε είδωλα της κροατικής νεολαίας.

Όταν ο Πάβελιτς αφέθηκε ελεύθερος το 1936, η κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία είχε αρχίσει να χαλαρώνει. Μέχρι το 1940, η «Ουστάσε» είχε καταφέρει να διεισδύσει στους κόλπους του κροατικού στρατού και του ισχυρότατου τότε Αγροτικού Κόμματος.


Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Πάλεβιτς γίνεται «Φύρερ» της Κροατίας και δημιουργεί ανεξάρτητο κράτος

Το απόγειο της «Ουστάσε» ήρθε στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τον Απρίλιο του 1941, οι Δυνάμεις του Άξονα εισέβαλαν στη Γιουγκοσλαβία και την έθεσαν υπό την κυριαρχία τους. Τότε, η κροατική οργάνωση βρήκε το έδαφος να εφαρμόσει όλα όσα σχεδίαζε τόσα χρόνια. Με τη συναίνεση της Ιταλίας και της Γερμανίας ιδρύθηκε το ανεξάρτητο κράτος της Κροατίας, τα εδάφη του οποίου εκτείνονταν σε όλη σχεδόν τη σημερινή Κροατία και Βοσνία, καθώς και σε ορισμένα τμήματα της Σερβίας και της Σλοβενίας. Ο Άντε Πάβελιτς ορίστηκε ως ο απόλυτος ηγέτης του νεοσύστατου αυτού κράτους. Αυτοαποκαλούταν, μάλιστα, με τον όρο “poglavnik”, που είναι το κροατικό ταυτόσημο του «Φύρερ»....

Κατά τα χρόνια της εξουσίας του Πάβελιτς, όλες οι ιδεολογικές θέσεις του κινήματος ήρθαν στο φως. Δημιουργήθηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης παρόμοια με εκείνα της ναζιστικής Γερμανίας. Εκεί οδηγούνταν όλοι οι Σέρβοι, οι Εβραίοι και οι Ρομά που ζούσαν μέσα στα σύνορα του κροατικού κράτους. Αν και δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία, υπολογίζεται ότι με αυτόν τον τρόπο εξουδετερώθηκαν περισσότεροι από 450.000 Σέρβοι, 30.000 Εβραίοι και 40.000 Ρομά. Η αγριότητα με την οποία γίνονταν οι εκτελέσεις και τα βασανιστήρια ήταν τέτοια που σε πολλές περιπτώσεις είχε κάνει τους Ιταλούς, αλλά και τους Γερμανούς να αντιδράσουν. Από το 1942 κιόλας, διαβάζουμε σε μία αναφορά της Γκεστάπο: «Η Ουστάσε διέπραξε κτηνωδίες, όχι μόνο εναντίον ενήλικων ανδρών, αλλά κυρίως έναντι αβοήθητων ηλικιωμένων, γυναικών και παιδιών». Σε μία άλλη αναφορά, ένας Γερμανός στρατηγός αναφέρει: «Τα στρατεύματά μας πρέπει να παραμένουν σιωπηλοί μάρτυρες σε τέτοια γεγονότα. Δεν φαίνεται καλά στην κατά τ’ άλλα καλή φήμη τους. Μου λένε συχνά ότι τα στρατεύματά μας θα πρέπει τελικά να επέμβουν για να σταματήσουν τα εγκλήματα της Ουστάσε.»...

Αντίθετα με τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα οποία κυρίως χρησιμοποιούνταν θάλαμοι αερίων για τις μαζικές δολοφονίες, η Ουστάσε αποκεφάλιζε, έπνιγε και σκότωνε με ιδιαίτερα βασανιστικούς τρόπους τα θύματά της.


Μεταπολεμική περίοδος

Μετά το πέρας του πολέμου και την υποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων το 1945, η οργάνωση επίσημα διαλύθηκε και πολλά από τα ηγετικά της μέλη διέφυγαν στη Νότια Αμερική, την Αυστραλία και τον Καναδά. Το ανεξάρτητο κροατικό κράτος που είχε ιδρυθεί με πρωτοβουλία των ναζί επίσης διαλύθηκε και τα εδάφη του επανεντάχθηκαν στη Γιουγκοσλαβία....

Αν και η οργάνωση πλέον δεν υφίστατο επίσημα, στην πραγματικότητα είχε υποδιαιρεθεί σε μικρότερες ομάδες που δρούσαν στην αφάνεια. Ειδικά μετά τη δολοφονία του Άντε Πάβελιτς το 1957 από έναν Σέρβο στην Αργεντινή, ακολούθησαν αρκετές τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον τόσο των Σέρβων, όσο και του γιουγκοσλαβικού κράτους εν γένει. Η τοποθέτηση βόμβας σε μεγάλο κινηματογράφο του Βελιγραδίου, οι δολοφονίες γιουγκοσλάβων διπλωματών και η κατάρριψη ενός σέρβικου επιβατικού αεροπλάνου είναι μερικές από τις πιο διαβόητες επιθέσεις τους....
Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Ελληνική ιστορία (κι όχι μόνο)

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Και τώρα ένα ενδιαφέρον άρθρο που δείχνει πώς μπορείς να κάνεις προπαγάνδα κάνοντας δικές σου εκτιμήσεις, γενικεύοντας, διαστρέφοντας καταστάσεις κτλ κτλ που γνωρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια.

Στο άρθρο που ανεβάζω και προέρχεται από την Εφημερίδα των Συντακτών, όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζεται ότι καθώς ο ελληνικός στρατός προέλαυνε κατά τους δύο βαλκανικούς πολέμους έγιναν βιασμοί κατ' εξακολούθηση και, μάλιστα, μαζικά. Το ίδιο το άρθρο, όμως, αν το διαβάσει κανείς προσεκτικά παρουσιάζει πολλά πράγματα που έχουν αποκρυβεί ή δεν έχουν καθόλου τονιστεί, ενώ γίνονται και κάποιες αυθαίρετες ερμηνείες. Τονίζω ορισμένα σημεία, ώστε να αντιληφθεί ο αναγνώστης, όσο πιο σύντομα γίνεται, το πώς έχουν αλλάξει την πραγματικότητα με σκοπό την εξυπηρέτηση αυτού που πρεσβεύουν: α) Η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική, β) Οι Έλληνες είναι βάρβαροι, γ) Οι Έλληνες είναι κατακτητές, δ) Οι Έλληνες πρέπει να εξαφανιστούν ως λαός. Στο ίδιο μοτίβο, κινούνται και ανεξάρτητα άτομα, αυτά που αντιμετώπιζα επιτυχώς, όταν έγραφα στους 4Τροχούς και στο petrolheads. Δείτε το παρακάτω πάραδειγμα διαστροφής της πραγματικότητας και θα αντιληφθείτε αμέσως πώς ψεύδονται. Η δημοσίευση αυτή προέρχεται από το petrolheads και τον χρήστη g8777, έναν Γεωπόνο, που ασχολείται με πιστοποίηση βιολογικών προϊόντων, ενώ παρουσιαζόταν για καιρό ως ειδικός επί των τηλεπικοινωνιών (απατεώνας δηλαδή). Ο συγκεκριμένος είναι οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ, ανθέλληνας, ενώ είναι γνωστός για τις ειρωνείες και τις εξυπνάδες που πετάει, χωρίς να μπορεί να απαντήσει ΠΟΤΕ με στοιχεί και δεδομένα. Διαβάστε το άρθρο του και σχολιάζω από κάτω:

https://www.petrolheads.gr/viewtopic.ph ... 0b#p710406

Έχει συγκεντρώσει 2-3 περιστατικά βίας από Έλληνες, τα οποία παρουσιάζει ως 6, αφού δεν ενημερώνει ότι τα άρθρα που έχει ανεβάσει μιλάνε π.χ. για το ίδιο περιστατικό σε διαφορετικές χρονικές περιόδους (δικαστήρια κτλ). Στην συνέχεια, βγάζει το εκπληκτικό συμπέρασμα:
g8777 έγραψε:200 χρονια πολιτισμος. Νεοελληνες, η χειροτερη σκατοφαρα που εχει πατησει ποδι σε αυτον τον πλανητη .-
Ξεχνάει βέβαια ορισμένα σημεία:

1. Πόσα αντίστοιχα περιστατικά υπάρχουν από ξένους (μετανάστες, πρόσφυγες, παράνομους μετανάστες);
2. Ο ίδιος είναι νεοέλληνας, άρα είναι ακριβώς αυτό που κατηγορεί τους άλλους, δηλαδή ο χειρότερος πατέρας και σύζυγος που υπάρχει στον κόσμο και θα πρέπει να του αφαιρεθεί η επιμέλεια των παιδιών του.
3. Εξαιρεί τον εαυτό του και την παρέα του, δηλαδή τους παιδόφιλους (JBT) και τους υποστηρικτές τους (Bill33, HighFidelity κλπ της διαχειριστικής ομάδας), αλλά ενοχλείται για την βία των άλλων; Εδώ μιλάμε ότι ΔΕΝ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ ΚΑΝΕΙΣ στην φράση "Μπιλ69 με εκχύλισμα σπέρματος του Κουπεα έχει περισσότερες πιθανότητες να συμμορφωθεί... η ουλή" που απευθυνόταν σε 5 ετών κοριτσάκι και τολμάει να μιλήσει για βία αυτός που την εφαρμόζει και την επαινεί;
4. Οι άδικες και ψευδείς επιθέσεις που κατά καιρούς έχει κάνει, δίνουν εγκυρότητα σε αυτά που γράφει ή τον τοποθετούν στα πιο αναξιόπιστα άτομα που μπορεί να συναντήσει κανείς;

Πάμε και στο κανονικό άρθρο τώρα, το οποίο χρειάζεται μόνο 3-4 σημεία σχολιασμού:

1. Τα περιστατικά βιασμών που περιγράφει δεν έχουν λάβει χώρα στα Ιωάννινα, όπου το μόνο που ζητούσαν από τις κοπέλες ήταν φιλιά και αγκαλίες, αλλά στην Μακεδονία και, μάλιστα, εναντίον Βουλγάρων. Το γράφει σαφώς στο ημερολόγιο ο πρωταγωνιστής, αλλά δεν το ξεκαθαρίζει το άρθρο, για να περάσει τα δικά του.
2. Υπάρχει μία εντελώς παρανοϊκή αξιολόγηση των εγκλημάτων. Θεωρεί ότι τα εγκλήματα πολέμου είναι πιο αποδεκτά γιατί γίνονται στην ένταση της μάχης. Αυτό δεν είναι ακριβές, γιατί εκτέλεση αιχμαλώτων δεν γίνεται απαραίτητα εντός μάχης, ενώ σε πολλούς βιασμούς έγιναν εκτελέσεις εν ψυχρώ, όταν συγγενείς προσπάθησαν να τους αποτρέψουν. Αυτές οι εκτελέσεις ήταν καθάρα εγκλήματα σε ήρεμη κατάσταση. Η αναφορά αυτή γίνεται για να βγάλει από την μέση, ως μη σοβαρά, τα εγκλήματα που βαραίνουν τους Βουλγάρους και οδήγησαν στην διάπραξη από πλευράς Ελληνών των υπολοίπων ωμοτήτων.
3. Υπάρχει εντελώς λανθασμένη αξιολόγηση των εγκλημάτων ως προς την σοβαρότητά τους. Θεωρούν τον φόνο ελαφρύτερο και τον βιασμό βαρύτερο έγκλημα, πέραν του αποδεκτού ή μη, που σχολιάστηκε στο (2).
4. Θεωρεί ως δικαιολογία το ότι οι Έλληνες έδειχναν τα σπίτια των Βουλγάρων για τους βιασμούς. Κρίνει ότι αυτό έγινε: α) για να αποφευχθεί ο βιασμός των Ελληνίδων, κάτι που είναι ψευδές, αφού, όπως αποδείχθηκε στα Ιωάννινα, Ελληνίδες δεν βιάστηκαν καθόλου ή β) για λόγους αντεκδίκησης σε αυτά που έκαναν οι Βούλγαροι, κάτι το αναμενόμενο, αν σκεφτούμε τις βιαιότητες και τους βιασμούς που είχαν υποστεί οι Έλληνες μέχρι και λίγο πριν την απελευθέρωσή τους. Η πραγματικότητα είναι το (β) και, μάλιστα, πρέπει να τονιστεί ότι όλοι βρίσκονταν, αν και εκτός μάχης, σε φορτισμένη κατάσταση. Δεν μπορεί να θεωρεί τον βιασμό έγκλημα αποτροπιαστικό και να θεωρεί ταυτόχρονα ότι οι βιασμοί Ελληνίδων από Βουλγάρους θα περνούσαν έτσι, μόλις θα δινόταν η ευκαιρία για εκδίκηση.
Bonus: Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε δύο πράγματα: α) την τραγική κατάσταση του στρατεύματος από πλευράς εφοδιασμού, που αναφέρεται σαφώς στο άρθρο και δικαιολογεί τις επιδρομές σε αγαθά, β) την τραγική κατάσταση από πλευράς πολιτιστικού επιπέδου των στρατιωτών, τον εγκληματικό τρόπο δικοικήσεως από πλευράς αξιωματικών κ.α. πολλά που οδηγούν σε τέτοιες συμπεριφορές.

Και το άρθρο τώρα για να βγάλετε ένα συμπέρασμα:

«Ιμα γιάιτσα; Ιμα πούτκα;»
«Ιμα γιάιτσα; Ιμα πούτκα;»

Η δημόσια συζήτηση των τελευταίων ημερών για τον νέο Ποινικό Κώδικα επιβεβαίωσε, για μια ακόμη φορά, την ιδιάζουσα κοινωνική απαξία που προσδίδεται στο έγκλημα του βιασμού σε σχέση με μια σειρά άλλα κακουργήματα.

Απόδειξη η πάνδημη κατακραυγή που κατάφερε να ματαιώσει -εν μέρει- την απαράδεκτη απόπειρα του κ. Καλογήρου να μετατρέψει τις δίκες των βιαστών σε δίκες των θυμάτων τους (τα οποία όφειλαν στο εξής ν’ αποδείξουν την «πραγματική επικινδυνότητα» της βίας στην οποία υπέκυψαν).

Η επιτυχία των σχετικών αντιδράσεων έρχεται σε χτυπητή αντίθεση με την ανοχή που η (δεξιόστροφη, πλέον) ελληνική κοινωνία επέδειξε απέναντι στην προβληματικότερη πτυχή της όλης μεταρρύθμισης: τη θέσπιση στον Νέο Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (άρθρο 301) της τερατώδους «ποινικής συνδιαλλαγής», με την οποία πάμπολλα σοβαρά κακουργήματα (από τη δωροδοκία δημοσίων υπαλλήλων, δικαστών και πολιτικών μέχρι την εμπορία ανθρώπων, τη σωματεμπορία, την αρχαιοκαπηλία, το λαθρεμπόριο όπλων και την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών ακόμη κι από αστυνομικούς ή σωφρονιστικούς υπαλλήλους) αποποινικοποιούνται στην πράξη −εφόσον βέβαια (και μόνο αν) ο δράστης διαθέτει το απαραίτητο παραδάκι, με την καταβολή του οποίου η ποινή του συρρικνώνεται σε 1-2 χρόνια κοινωνικής εργασίας!


Οι σιωπές των πηγών

Ακόμη διαχρονικότερες αποδείξεις της ιδιάζουσας απαξίας του βιασμού αποτελούν η σπανιότητα και τα χαρακτηριστικά των διαθέσιμων πληροφοριών για τη διάπραξή του στο κατεξοχήν ευνοϊκό περιβάλλον: στη διάρκεια ή το περιθώριο πολεμικών αναμετρήσεων, όταν χιλιάδες ένοπλοι άντρες, αποκομμένοι από το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο κανονικά αναφέρονται και λογοδοτούν, κυκλοφορούν εν μέσω απροστάτευτων (και συχνά «εχθρικών») αμάχων κάθε φύλου και ηλικίας, με μια ψυχολογία θανατερής προσωρινότητας.

Αν αφήσουμε κατά μέρος τη δομικά αφερέγγυα προπαγάνδα των εκάστοτε εμπολέμων, οι προσωπικές μαρτυρίες για περιστατικά βιασμού κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες δεν σπανίζουν μεν, υπακούν όμως συνήθως σε τρεις διαφορετικούς αφηγηματικούς κανόνες.

Ο πρώτος είναι ο λόγος των θυμάτων, με την ευρεία έννοια: ο λόγος του άμαχου πληθυσμού που υφίσταται τη στρατιωτική βία (όχι μόνο σεξουαλική) και καταγράφει αυτή την τραυματική εμπειρία του, συνήθως με κάποια χρονική απόσταση.

Σχεδόν στο σύνολό τους, οι μαρτυρίες αυτής της κατηγορίας αφορούν βιαιότητες που διέπραξαν στρατεύματα του εχθρού˙ η τυφλή βία των «ημετέρων» σε βάρος (και) του «δικού» τους πληθυσμού κρίνεται συνήθως προτιμότερο ν’ αποσιωπηθεί, ιδίως όταν η ένταξη των θυμάτων στο οικείο στρατόπεδο επιδέχεται αμφισβήτηση όσον αφορά την αυθεντικότητα, την έκταση ή το χρονικό βάθος της.

Ειδικά στο ζήτημα των βιασμών, όταν μάλιστα μιλάμε για παλιότερες συρράξεις, οι αφηγήσεις των ίδιων των θυμάτων και του άμεσου οικογενειακού περιβάλλοντός τους σπανίζουν. Αφ’ ενός επειδή παρόμοια βιώματα υπόκεινταν κατά κανόνα σε κοινωνικά επιβεβλημένες επιταγές αυτολογοκρισίας για λόγους προστασίας της ατομικής και οικογενειακής «τιμής», αφ’ ετέρου γιατί οι γυναίκες είχαν έτσι κι αλλιώς περιορισμένο δημόσιο λόγο και η εξωτερίκευση της εμπειρίας τους έπρεπε συνήθως να διαμεσολαβηθεί από κάποιον άρρενα επεξεργαστή.

Ο δεύτερος αφηγηματικός κανόνας είναι αυτός της εξιστόρησης των ωμοτήτων του εχθρού από στρατιώτες που ανήκουν στο ίδιο -θεωρητικά- στρατόπεδο με τα θύματα. Οι περιγραφές είναι εύκολες, καθώς ο αφηγητής δεν βαρύνεται με την παραμικρή ατομική ή συλλογική ευθύνη για τη διάπραξή τους, η δε στράτευσή του δικαιώνεται εκ των πραγμάτων ως αντίσταση στη βιωμένη βαρβαρότητα. Ακόμη κι εδώ, οι πληροφορίες περί βιασμών είναι ωστόσο συνήθως εξαιρετικά λακωνικές, σε αντίθεση με τις αρκετά παραστατικές περιγραφές άλλων αγριοτήτων –ιδίως φόνων, ατομικών ή συλλογικών.

Ο τρίτος και τελευταίος κανόνας αφορά τη διαχείριση ωμοτήτων που διαπράχθηκαν από «ημετέρους»: συμπολεμιστές, ενίοτε προσωπικούς γνωστούς ή συντοπίτες του αφηγητή.

Τις περισσότερες φορές, οι αναφορές είναι εδώ σχεδόν τηλεγραφικές: «4 Ιουλίου. Κατά την 11ην πμ αφικνούμεθα εις το χωρίον Γκιουρατζέκι [Γκιουρετζίκ, σημ. Γρανίτης Δράμας]. Εκεί είχε φθάσει την προηγουμένην εσπέραν το κύριον σώμα του στρατού και είχε κάμει κυριολεκτικώς όργια. Διήρπασαν τας οικίας και πολλάς παρθένους ητίμασαν», διαβάζουμε χαρακτηριστικά σ’ ένα δημοσιευμένο ημερολόγιο του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου (Διονύσιος Λιβιεράτος, «Ωρες μάχης», Αθήνα 1991, σ.72).

Την πιο συνηθισμένη εξαίρεση αποτελούν κάποια ηρωικά περιστατικά, κατά τα οποία ο αφηγητής, μόνος ή με συντρόφους του, σώζει απροστάτευτες γυναίκες από τις επιθετικές ορέξεις ορισμένων συμπολεμιστών του.

Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις όπου η αυτοβιογραφική εξιστόρηση κλείνει με την οδυνηρή παραδοχή της αποτυχίας του διαβήματος και την ένοχη απομάκρυνση του αφηγητή από τον χώρο του ομαδικού βιασμού.

Εντελώς διαφορετικής τάξης είναι οι προσπάθειες επώνυμων στελεχών του στρατεύματος να διασκεδάσουν παρόμοια συμβάντα στις δημοσιευμένες αναμνήσεις τους, επιστρατεύοντας ανεκδοτολογικές περιγραφές πολύ αποκαλυπτικότερες απ’ ό,τι οι ίδιοι νομίζουν.

Ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος αποδίδει λ.χ. «το μοναδικόν κρούσμα» -κατ’ αυτόν- βιασμού από Ελληνες φαντάρους στη διάρκεια του Α' Βαλκανικού Πολέμου στην αθέλητη «πρόκληση» κάποιων «πανικόβλητων χανουμισσών» που, φοβούμενες ότι θα σφαγούν, «είχον ανυψώσει τα φορέματά των και αποκαλύπτουσαι γυμνά τα απόκρυφα μέλη των εκάλυπτον το πρόσωπον και επεκαλούντο το έλεος των στρατιωτών κλαυθμηρίζουσαι Αλάχ, Αλάχ, Αμάν κ.λπ.»· έχοντας αναλάβει προσωπικά τις σχετικές ανακρίσεις, ο αφηγητής αθώωσε τους δράστες με το ρητό σκεπτικό πως «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» («Τα απομνημονεύματά μου», τ.Α΄, Αθήναι 1950, σ.368-9).

Την ίδια κατανόηση δείχνει και για την αντίστοιχη «μοναδικήν εξαίρεσιν» -υποτίθεται- κατά τον Β' Βαλκανικό Πόλεμο, όταν κάποιος αξιωματικός «επέτρεψε σιωπηρώς εις τους στρατιώτας να βιάσουν Βουλγαρίδας τινάς γυναίκας» στο Πετρίτσι. Εκτροπή που αυτή τη φορά δικαιολογείται σαν συλλογική «εκδίκησις», με τον αξιωματικό να διατελεί «εν βρασμώ ψυχικής ορμής» για τις αγριότητες που κάποιοι (άσχετοι) ομοεθνείς των θυμάτων είχαν διαπράξει νωρίτερα σε βάρος Ελλήνων στο Σιδηρόκαστρο (σ.369).

Αυτό που απουσιάζει εντελώς από τις διαθέσιμες πηγές είναι οι προσωπικές μαρτυρίες των ίδιων των πολεμιστών-βιαστών. Σε αντίθεση με άλλες βαναυσότητες, που μπορούν ν’ αποδοθούν στον φόβο, τη φυσική εξάντληση ή τη σύγχυση, και ως εκ τούτου να ενσωματωθούν στη δημόσια ή ιδιωτική καταδίκη του πολέμου ως διαδικασίας θυματοποίησης (και) των ίδιων των μαχητών, στην περίπτωση του βιασμού μια πληθώρα κοινωνικών και ψυχολογικών παραμέτρων, με πρώτη και κυρίαρχη την ιδιάζουσα ηδονιστική φύση του συγκεκριμένου εγκλήματος, αποκλείει οποιοδήποτε ελαφρυντικό κι επιβάλλει την πλήρη αποσιώπηση.


«Ανευ κακής ιδέας...»

Η πηγή που παρουσιάζουμε εδώ, από το Αρχείο Βαλκανικών Πολέμων του ΕΛΙΑ, αποτελεί ως εκ τούτου πολύτιμο ντοκουμέντο χάρη στη σπανιότητα και τον πλούτο των πληροφοριών που περιέχει. Πρόκειται για το ημερολόγιο του στρατιώτη Ιωάννη Γκιοτσαλίδη από το ημιορεινό χωριό Καταβόθρα (σημ. Μεταμόρφωση) της Λακωνίας, μετανάστη στις ΗΠΑ («αμέρικαν μπόης», κατά τη δική του ορολογία), απ’ όπου επέστρεψε μετά το ξέσπασμα του Α' Βαλκανικού Πολέμου για να καταταγεί στο 8ο σύνταγμα της γενέτειράς του.

Στις 8/11/1912 παρουσιάστηκε στο Ναύπλιο και στις 15/12 αποβιβάστηκε στην Πρέβεζα για να ενταχθεί στις δυνάμεις που πολιορκούσαν τα Γιάννενα· μετά την παράδοση της πόλης η μονάδα του θα μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς θα μετάσχει στον «διασυμμαχικό» Β' Βαλκανικό.

Οριακά εγγράμματος, γράφει με μια ορθογραφία σχεδόν φωνητική, σ’ ένα δεμένο σημειωματάριο που πιθανότατα έφερε από τη Ν. Υόρκη· σε αντίθεση με τα περισσότερα τεκμήρια αυτής της κατηγορίας, εντυπωσιάζει ωστόσο εδώ η απουσία της παραμικρής, έστω, μνείας σε οικογένεια ή άλλους κοινωνικούς δεσμούς.

Κατά πάσα πιθανότητα, ο συντάκτης επέλεξε την οδό της πλήρους ανωνυμίας για λόγους αυτοπροστασίας: το ονοματεπώνυμο και τα υπόλοιπα στοιχεία του τα παραθέτει έτσι στην τελευταία μόνο από τις 147 σελίδες του τεφτεριού –κι αυτό μετά το τέλος του πολέμου, τον Δεκέμβριο του 1913, όταν επισκέπτεται το σπίτι του και, προφανώς, αποθηκεύει εκεί το ενοχοποιητικό τεκμήριό του.

Κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, ο Γκιοτσαλίδης δεν παραθέτει την παραμικρή πληροφορία για επιλήψιμες πρακτικές, ιδίως σε σχέση με το άλλο φύλο. Κατά πάσα πιθανότητα δεν του δόθηκε καν η σχετική ευκαιρία, καθώς η ζωή που περιγράφει είναι κυριολεκτικά εξοντωτική: «επερικαλούσα να έρθει μια σφαίρα και να με πάρει εκτός θανάτου για να πάγω εις το νοσοκομείο διότι δεν υποφέρεται πλέον το κρύο και η πείνα», σημειώνει στις 10/1/1913, λίγο μετά την καταγραφή του αυτοτραυματισμού κάποιων συμπολεμιστών του που έγιναν αντιληπτοί και «το κλείσανε το σπίτι τους».

Σε γενικές γραμμές, δείχνει ωστόσο αυτοσυγκρατημένος: κατά τον αφοπλισμό κάποιων Τούρκων αιχμαλώτων, σημειώνει, «επήρα μίαν ταμπακιέρα ως ενθύμιον και τίποτις άλλο».

Οταν η μονάδα του μπαίνει στις 21/2 στα απελευθερωμένα Γιάννενα, μαζί με την ενθουσιώδη υποδοχή που τους επιφυλάσσει ο ελληνικός πληθυσμός της πόλης και την αδυναμία των λιμοκτονούντων κατοίκων να τους φιλέψουν οτιδήποτε, καταγράφει σχεδόν σεμνότυφα ότι «πολλοί συνάδελφοι ζητούσανε φιλί» (από τις ντόπιες, προφανώς, Ελληνίδες) «αλλά αυτές άνευ καμιάς κακής ιδέας τους δίνανε δυο, για την ελευθεριά». Δυο μέρες μετά αποσπάται ως μάγειρος στον ταγματάρχη του και πλέον «περνά φίνα», δίχως περιττές διευκρινίσεις.

Σαφέστερες πληροφορίες για το ενδιαφέρον του για το άλλο φύλο αποκτάμε μόνο στα τέλη Απριλίου, όταν η μονάδα του στρατοπεδεύει για ένα δωδεκαήμερο στο σλαβόφωνο χωριουδάκι Νάρες (σημ. Νέα Φιλαδέλφεια), στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης.

Τσιφλίκι αμιγώς εξαρχικό από το 1904 σύμφωνα με την ημιεπίσημη ελληνική στατιστική της εποχής, ο οικισμός κατοικούνταν σύμφωνα με μια πρόσφατη -τότε- απόρρητη στατιστική του σχολικού επιθεωρητή της Εξαρχίας από 57 «Τσιγγάνους», 52 «Βουλγάρους» (46 εξαρχικούς κι 6 «γρεκομανείς» πατριαρχικούς) και 6 «Τούρκους».

Για τον Πελοποννήσιο American boy μας, τα πράγματα είναι όμως πολύ πιο απλά: «Ολο Βούργαροι, μόνον ο δάσκαλος γνωρίζει ελληνικά».

Αποστολή της μονάδας του είναι να επιτηρεί τους κατοίκους για πιθανές επαφές τους με κομιτατζήδες, τύποις συμμάχους ακόμα, το καθήκον αυτό δεν αποκλείει όμως κάποιες παράλληλες ενασχολήσεις: «Ερωτούσα τον διδάσκαλον εκ περιεργείας περί πανδρειάς», σημειώνει κατά την αποχώρησή του, «μου έλεγε δε το εξής. Οταν το παιδί θέλει να πανδρευθεί, αναλόγως τας δυνάμεις οπού έχει πρέπει να δώσει στον πεθερό το ελάχιστον 10 λίρας για να πάρει το κορίτσι. Είναι δε ωραία κορίτσια, εργατικές και θαρραλέες, το εναντίον στους άνδρας κακομούρηδες και τεμπέληδες».

Η εκδήλωση ενδιαφέροντος είναι προφανής, απαλλαγμένη ωστόσο από κάθε υποψία βίαιου καταναγκασμού: «Ελυπήθην όπου εφύγαμε διότι σχεδόν τα είχαμεν ψήσει με μερικές, αλλά δύσκολα, διότι δεν ημπορούμε να συνεννοηθούμε. Τι ωραία να γνώριζα Βουργάρικα». Πρόλαβε, πάντως, να μάθει κάποιες βασικές λέξεις, όπως θα δούμε παρακάτω.


Οικονομία της αρπαγής

Η ειδυλλιακή αυτή εικόνα καταρρέει πλήρως με την κήρυξη του «διασυμμαχικού» πολέμου, όταν στις 21 Ιουνίου η μονάδα του Γκιοτσαλίδη διασχίζει επί τροχάδην το εκκενωμένο και βομβαρδιζόμενο Κιλκίς –το κύριο βουλγαρικό αστικό κέντρο της εμπόλεμης ζώνης, λίγες ώρες προτού αυτό πυρποληθεί τελειωτικά από τον ελληνικό στρατό (βλ. «Εφ.Συν.», 17/6/2016).

«Επήγαμε σ’ ένα σπίτι» μ’ ένα συνάδελφό του, γράφει, «εσπάσαμε την πόρτα, μπήκαμε μέσα και βρίσκουμε δυο μαυροβουνιώτικα περίστροφα δίκανα, φωνογράφο, ραπτομηχανή, ρούχα και ότι άλλο θέλεις. Εις την γωνίαν του σπιτιού ήτονε μια γρια τυλιγμένη με ρούχα. Της μιλούσαμε, δεν εμιλούσε. Εξαφνα βλέπουμε και κουνιότανε, είχε ντουφέκι και της ρίξαμε 3 σφαιρούλες και κοιμάται για ούλα της τα χρόνια».

Το επόμενο διήμερο ακολουθεί τη νικηφόρα προέλαση του ελληνικού στρατού μέσα από τα πυρπολούμενα ντόπια σλαβικά χωριά -«από άλλους», διευκρινίζει- και διαπιστώνει ότι «φοβερά καταστροφή ο πόλεμος», καθώς οι εγκαταλειμμένες περιουσίες και τα κοπάδια μετατρέπονται σε βραχύβια λάφυρα: «αρχίσαμε να σφάζουμε πρόβατα αρκετά, άλλος γουρούνι, άλλος βόδι και μερικοί για γούστο βουβάλι, εφάγαμε αρκετά».

Η αφήγησή του, όπως και άλλων συμπολεμιστών του, αποτυπώνει αυτό που ο Λέων Τρότσκι, ως πολεμικός ανταποκριτής στην ίδια σύρραξη, αποκάλεσε «πόλεμο που τρέφει τον εαυτό του», τονίζοντας τον ανορθολογικό και υπέρμετρα καταστροφικό χαρακτήρα αυτής της πρακτικής:

«Κάθε πράγμα που χρειάζεται στον στρατό βαραίνει διπλά, τριπλά και τετραπλά τον πληθυσμό. Με μια οργανωμένη υπηρεσία εφοδιασμού, η κάθε παρεχόμενη λίβρα κρέατος καλύπτει σε γενικές γραμμές τον σκοπό για τον οποίο προορίζεται»· με τη «ληστεία που έχει ανυψωθεί σε σύστημα», αντίθετα, «για να πάρουν μια λίβρα κρέας συχνά σκοτώνανε ένα βόδι και για να ζεσταθούνε ξεριζώνανε έναν φράχτη ή καίγανε ένα σπίτι» («Τα Βαλκάνια και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913», Αθήνα 1993, σ.377).

Πλήρως εναρμονισμένες μ’ αυτή την έκτακτη «οικονομία της αρπαγής» (predatory economy) είναι οι επιδόσεις του ήρωά μας και των συνεργατών του στον τομέα που μας απασχολεί: τους βιασμούς «Βουργαρισσών», τέσσερα διαδοχικά κρούσματα πραγματοποιημένα σε διαφορετικό το καθένα περιβάλλον και κάτω από ποικίλες εξωτερικές συνθήκες, με βάση όμως ένα ενιαίο μοντέλο δράσης. Οι κινήσεις και οι σχεδιασμοί του αποτυπώνονται στο ημερολόγιο με μια αφήγηση σχεδόν «τεχνική» και κάθε άλλο παρά εξομολογητική, εξαιρετικά αποκαλυπτική για τους στρατιωτικούς κι εξωστρατιωτικούς μηχανισμούς που μετατρέπουν συγκεκριμένες μερίδες του γυναικείου πληθυσμού σε λεία των νικητών.

Κατ’ αρχήν, ο στενός μηχανισμός: τρεις από τους τέσσερις βιασμούς πραγματοποιούνται από 2 ή 3 φαντάρους κάθε φορά, όχι πάντα με την ίδια σύνθεση, ο δε τέταρτος σχεδιάστηκε επίσης από δυο άντρες (τον αφηγητή και τον προϊστάμενό του «γυναικάκια» γιατρό), υλοποιήθηκε όμως ως μέρος μιας γενικευμένης «εφόδου».

Πρόκειται για τον ίδιο ακριβώς μηχανισμό που συναντάμε σε δεκάδες άλλα ημερολόγια κι απομνημονεύματα βετεράνων να εκστρατεύει για την αναζήτηση τροφής, καυσόξυλων και άλλων ζωτικών αγαθών στην ευρύτερη περίμετρο της εκάστοτε επισταθμίας: μικροοικονομία της αρπαγής, είπαμε, καθώς ο πόλεμος τρέφει τον εαυτό του. Δυο με τρεις ένοπλοι αρκούν συνήθως για να καταστείλουν τις όποιες μικροαντιστάσεις, να διαφυλάξουν το μυστικό και -κυρίως- να καρπωθούν επαρκώς τη λεία.

Χαρακτηριστικές γι’ αυτή την πρόσληψη είναι οι ερωτήσεις που οι δυο συναυτουργοί του πρώτου επεισοδίου, ο αφηγητής κι ένας τουρκόφωνος «εθελοντής εκ Καισαρείας», απευθύνουν στα σλάβικα στην ηλικιωμένη ένοικο του πρώτου αγροτόσπιτου που χτυπάνε στις 28 Ιουνίου: «Ιμα γιάιτσα; Ιμα κοκόσκα; Ιμα πούτκα;» –αυτολεξεί: «Υπάρχουν αυγά; Υπάρχει κότα; Υπάρχει μουνί;».

Η γρια τούς αποπέμπει με τη στερεότυπη έκφραση «νέμα» (δεν υπάρχει), πάγια απάντηση των σλαβόφωνων χωρικών σε κάθε αίτημα τροφοδοσίας, σύμφωνα με τις περισσότερες αφηγήσεις της εποχής. Αυτοί την παραμερίζουν βίαια, εισβάλλουν στο διπλανό δωμάτιο κι ανακαλύπτουν ένα «ωραίο τεφαρίκι κρυμένο». Στο ημερολόγιο, ο ομαδικός βιασμός καταγράφεται σχεδόν συνθηματικά: «Την αρχίζουμε λοιπόν. Αφού εβγάλαμε τα μάτια μας, την αφήσαμε και φύγαμε».


Απροσδόκητες τύψεις

Αγριότερα εξελίσσονται τα πράγματα στο δεύτερο επεισόδιο, 48 μόλις ώρες μετά. Στους δύο προηγούμενους έχει προστεθεί κι ένας τρίτος φαντάρος από την Πάτρα. Στόχος τους τα σπίτια του Κολάροβο, στους πρόποδες του Μπέλες −χωριού κατοικούμενου, σύμφωνα με τη βουλγαρική στατιστική του Κάντσοφ, από περίπου 1.000 Τούρκους κι 130 χριστιανούς Βουλγάρους.

Οπως ήταν πιθανότερο, πέφτουν σε κάποιο μουσουλμανικό σπίτι και, χάρη στην τουρκομάθεια του Καππαδόκη της παρέας, τους επιφυλάσσεται θερμή υποδοχή: «να τσίπουρο, να καπνό, να καφέ». Η έμπρακτη ελληνοτουρκική συμμαχία κατά των Βουλγάρων, σχέση κρίσιμη για την επιβίωση επί του πεδίου της μάχης με δεδομένη την παντελή σχεδόν απουσία ελληνικών ή ελληνοφρόνων πληθυσμών στη γύρω περιοχή, καθορίζει και τα όρια του εγχειρήματος, παρά τις ορέξεις: «Χαρέμια ξέσκεπα, ωραία, άσπρα, Χριστέ μου. Του λέμε να βγάλει ένανε [Τούρκο] έξω και να του πούμε για θηλυκό. Πραγματικώς, ήρθε μόλις του το είπαμε».

Για να προστατεύσει την οικογένειά του, ο οικοδεσπότης φροντίζει να παροχετεύσει τον κίνδυνο στο πιο εκτεθειμένο τμήμα της κοινότητας: «Γιοκ καρντάση. Βαρ [=υπάρχει] Βουργάρ φαμίλια. Ελάτε εδώ. Μας παίρνει από το χέρι και μας πηγαίνει εις το άκρον του χωριού. Πέφτουμε μέσα σε κανα-δυο σπίτια και ξετρυπώνουμε μέσα από μια κόφα τρεις. Τις παίρνουμε και δρόμο».

Ο βιασμός θα διαπραχθεί λίγο έξω από το χωριό και, το κυριότερο, θα επισφραγιστεί με αίμα: «Ο γερο-πατέρας τους ερχότανε μαζί από πίσω. Ρε φεύγα, τίποτα. 3 και 4 σφαίρες, πα στο διάολο». Μετά το έγκλημα, ο συντάκτης του ημερολογίου νιώθει για πρώτη και μοναδική φορά τύψεις, όχι όμως για το φονικό: «Αφού εβγάλαμε τα μάτια μας», γράφει, «εμετανόησα διότι ήτονε παρθένος και καταπρώτην φοράν όπου εδιάπραξα τέτοιο πράγμα εις τα χρονικά μου, να ατιμάσω».

Παραδοχή εντυπωσιακή για την αρχαϊκότητά της: ο φόνος, ο απορφανισμός, ο ομαδικός βιασμός εκλαμβάνονται σαν απλά πταίσματα σε σχέση με το βαρύ αδίκημα της διακόρευσης –η μόνη πράξη, άλλωστε, που στο ημερολόγιο ενός κατά συρροήν βιαστή περιγράφεται ως «ατίμωση».


«Ωραία κόρη αλλά ελληνίς...»

Ντόπιοι συνεργάτες θα δράσουν καταλυτικά και στο τρίτο επεισόδιο, μια βδομάδα αργότερα, με σκηνικό όχι πλέον κάποιον αγροτικό οικισμό αλλά το ίδιο το Πετρίτσι –κωμόπολη με 5.000 περίπου μουσουλμάνους, 1.700 εξαρχικούς και 209 πατριαρχικούς «γρεκομάνους» στις παραμονές του πολέμου.

Μαζί με πέντε ακόμη συμπολεμιστές του, ο Γκιοτσαλίδης είναι τώρα στρατωνισμένος «σε σπίτι ελληνικό», τη φιλοξενία του οποίου απολαμβάνει με αποτέλεσμα νέους αυτοπεριορισμούς: «Μας εδώσανε ρούχα αρκετά, έχει δε και ωραίαν κόρην ο νοικοκύρης αλλά ελληνίς· και είμεθα το όλον έξι μαζί και έτσι δεν βγαίνει».

Ως από μηχανής Θεός, με σκοπό όχι τόσο την προστασία της οικογενειακής τιμής όσο το εκδικητικό κλείσιμο παλιών λογαριασμών, εμφανίζεται εδώ ο αδερφός της κοπέλας, που ενημερώνει την ομόγυρη για «πολλά περί Βουλγάρων».

Αυτός θα υποδείξει σε δυο από τους φαντάρους, τον ήρωά μας κι έναν ακόμη «αμέρικαν μπόη» από τα Τρίκαλα, τον επιθυμητό στόχο: «Του λέμε, πού καταλαβαίνεις ότι υπάρχει καμιά Βουλγάρα εδώ, καθώς έχουνε μείνει σχεδόν όλαι αι οικογένειαι αλλά δεν βγαίνουνε έξω. Μας λέγει λοιπόν ότι εγώ θέλω να σας πάγω σε ένα σπίτι Βουλγάρικο, είναι δυο αδερφάδες και μια νύφη μέσα, οι δε άνδρες έχουνε φύγει. Ητον κακά στοιχεία εδώ πέρα αλλά εγώ θα σας πω το σπίτι και να πάτε και αν μπορέσετε πλακώσετέ τες».

Η επίσκεψη ξεκινά ως συνήθως με αναζήτηση τροφής και καταλήγει στις γνωστές ερωτήσεις· «είχομεν τα περίστροφά μας και τα ξίφη», υπενθυμίζει ο αφηγητής, διευκρινίζοντας ότι τελικά δυο από τις τρεις γυναίκες τους παραδόθηκαν «άνευ αντιστάσεως», αλλά με εμφανή τον καταναγκαστικό χαρακτήρα της επαφής: «Αυτές δε τα μούτρα κάτω, μιλιά. Τέλος με νοήματα τες είπαμε ότι δεν τες πειράζουμε. Τους εδώσαμε ένα τάληρο βουλγάρικο, το πήρε η μια».

Η σχεδόν σαδιστική περιγραφή του «συναινετικού» αυτού βιασμού ολοκληρώνεται με τη χαμηλόφωνη εγγραφή του στις δέλτους των εθνικών αγώνων: «Επήγαμε στο σπίτι, το είπαμε του παιδιού, εχάρη δε όσον δεν ημπορώ να σας πω. Του είπαμε αύριο θα πάμε μαζί, αλλά είπε όχι, δεν πρέπει να ξέρουνε ότι εγώ σας έστειλα».


Το κινίνο και η έφοδος

Το τέταρτο και τελευταίο συμβάν καταγράφεται με μια δόση ηθελημένης αοριστίας, καθώς η σχετική περιγραφή του αυτουργού κινείται στο μεταίχμιο μεταξύ εθνικής νίκης κι αποχαιρετιστήριου ξεφαντώματος. Μετά την εκεχειρία της 18ης Ιουλίου, η μονάδα του Γκιοτσαλίδη είναι στρατωνισμένη σ’ ένα μη κατονομαζόμενο χωριό του Μάλες.

Η απουσία εχθροπραξιών περιστέλλει κάπως τις επιθετικές διαθέσεις, καθώς ενδεχόμενες βιαιοπραγίες σε βάρος του ντόπιου πληθυσμού είναι πολύ πιο εύκολο να καταγγελθούν και να τιμωρηθούν, δυσκολότερο δε να δικαιολογηθούν ή να παρακαμφθούν εν ονόματι μιας μάχιμης συντροφικότητας.

Η ύφεση αυτή επιτρέπει, από την άλλη, πολύ πιο μακροπρόθεσμους και λιγότερο σπασμωδικούς σχεδιασμούς. Ενδιαφέρουσα καινοτομία συνιστά εδώ κυρίως η διαταξική συνεργασία ανάμεσα στον οριακά εγγράμματο αφηγητή και τον επιστήμονα προϊστάμενό του: «Είναι οικογένειες εδώ αρκετές», σημειώνει ο Λάκωνας τραυματιοφορέας στο ημερολόγιό του. «Τους λέμε ελληνικά, μας λένε βουργάρικα και δόστου παντομίμα δουλεύει. Υπάρχουν ωραία θηλυκά αλλά πάντοτε κρυμμένες. Εχω τον ιατρόν όπου είναι γυναικάκιας, έτσι εσμίξαμε. Με στέλνει μέσα στα σπίτια και γυρεύω αυγά δήθεν. Εγώ φέρω το σταυρό στο χέρι, αυτοί λοιπόν νομίζουνε ότι είμαι γιατρός κι αρχινάνε νέμα ντοκτόρ νέμα. Παραπλεύρως από το σπίτι που καθόμαστε έχει δυο κόρες ωραίες. Την μία την λένε Ελενίτσα, είναι ξανθιά και ωραία, αλλά δεν ημπορούμε να συνεννοηθούμε. Το είπα του γιατρού και αρχίσαμε τας επισκέψεις. Τέλος είπαμε πολλά, τους εδώσαμε μερικά σουλινάρια κινίνη, ζάχαρη και τσάι αρκετό, ευχαριστηθήκαμε. Τώρα εμείς σκεπτόμεθα πως πρέπει να προχωρήσουμε, διά της αρπαγής ή με το καλό. Τέλος θα σκεφτούμε και θα αποφασίσουμε καλύτερα».

Η τελική επίλυση του διλήμματος, στις παραμονές της αναχώρησης του ελληνικού στρατού από την περιοχή, αποτυπώνεται σχεδόν σιβυλλικά: «Ησυχία επικρατεί, ειμή μόνον οι χωρικοί βρίσκουνε το μπελά τους από πολλά ζητήματα. Συνάμα δε, γίνεται και έφοδος. Ετσι έγινε και εκάναμε και εμείς έφοδον αυτήν την βραδυά και έφοδον τολμηρήν και αποφασιστική. Επεράσαμε ωραία».


Η γέννηση ενός βιαστή

Ο συνδυασμός των παραπάνω πληροφοριών με τις αντίστοιχες διαθέσιμες μαρτυρίες κι επεξεργασίες επιτρέπει ορισμένα συμπεράσματα για τις παραμέτρους που διευκολύνουν τη διάπραξη βιασμών από στρατιώτες σε βάρος του άμαχου γυναικείου πληθυσμού. Παραμέτρους χωροχρονικά επικαθορισμένες, εννοείται, από τα συμφραζόμενα της «ευρωπαϊκής» κοινωνίας του ύστερου 19ου και του εικοστού αιώνα.

Ενας πρώτος παράγοντας είναι ο σταδιακός εκβαρβαρισμός των πολεμιστών από τη χρονική παράταση της σύρραξης, φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί και αλλού. Στην περίπτωση του βιασμού, «ηδονιστικού» εγκλήματος ποιοτικά διαφορετικού από τα εγκλήματα πολέμου που συνιστούν απλά υπερβάσεις της «νόμιμης» στρατιωτικής βίας (εκτελέσεις αιχμαλώτων, «προληπτικοί» φόνοι πολιτών που εκλαμβάνονται ως αντίπαλοι στρατιώτες ή δυνάμει εχθροί, εμπρησμοί εχθρικών οικισμών και κάθε είδους αντίποινα), σημαντικό ρόλο φαίνεται επίσης να διαδραματίζει η εναλλαγή της καθαυτό πολεμικής δραστηριότητας με ειρηνικά διαλείμματα που επαναφέρουν σε λειτουργία μιαν ευρύτερη γκάμα ενστίκτων, πέρα από την απλή φυσική επιβίωση.

Η «οργανική» αυτή προϋπόθεση εξηγεί ενδεχομένως και την παρατήρηση ότι τα πρωτεία στη διάπραξη βιασμών έχουν συνήθως οι άνδρες των βοηθητικών σωμάτων κι όχι των κατεξοχήν μάχιμων μονάδων (Susan Brownmiller, «Against our Will. Men, Women and Rape», Λονδίνο 1986, σ.66-67).

Η παραμονή του ήρωά μας σ’ ένα σλαβόφωνο χωριουδάκι στα πρόθυρα της Θεσσαλονίκης την άνοιξη του 1913, ο συγχρωτισμός του με τις ντόπιες κοπέλες και το ομολογημένο ενδιαφέρον του «περί παντρειάς» εμφανίζονται στην αφήγησή του ως τομή σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο στα χαρακώματα της Ηπείρου.

Από την άλλη, το ημερολόγιό του δεν αποκαλύπτει το παραμικρό για τον εσωτερικό μηχανισμό της μεταπήδησης από το «ψήσιμο» μιας αμοιβαία αποδεκτής ερωτικής επαφής στην αγριότητα των διαδοχικών βιασμών. Το ερώτημα αν αυτοί οι τελευταίοι προϋπήρχαν στο μυαλό του συντάκτη ως ανομολόγητη πρόθεση ή πρόκειται για επιλογές που διαμορφώθηκαν στην πορεία, κάτω από την επίδραση εξωτερικών παραγόντων, δεν είναι έτσι δυνατό ν’ απαντηθεί.

Αντικειμενικό δεδομένο συνιστά, αντίθετα, η διαμόρφωση ενός περιρρέοντος κλίματος που διευκόλυνε τη διάπραξη παρόμοιων εγκλημάτων. Ο λόγος για την ιδεολογική προπαρασκευή που προσέδωσε στον «διασυμμαχικό» δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο τα χαρακτηριστικά όχι μιας «απελευθερωτικής» εξόρμησης (όπως ο πρώτος) αλλά εκστρατείας για τη φυσική εξολόθρευση ενός προαιώνιου «φυλετικού» εχθρού.

Αποτυπωμένη σε πλήθος τεκμηρίων και θεσμικά αποκρυσταλλωμένη στην επίσημη διακήρυξη του αρχιστράτηγου βασιλιά Κωνσταντίνου πως οι Βούλγαροι «δεν έχουσι δικαίωμα να τάσσονται μεταξύ των πεπολιτισμένων εθνών» και να επικαλούνται τους νόμους τους (29/6/1913), η ανθρωποφαγική αυτή διάθεση δεν αποπροσωποποιούσε μόνο τον αντίπαλο, τόσο στη στρατιωτική όσο και στην άμαχη εκδοχή του, αίροντας τις όποιες ηθικές αναστολές για την κακομεταχείρισή του.

Μοιραία εκλαμβανόταν επίσης ως έμμεση υπόσχεση ατιμωρησίας για τις όποιες «υπερβάσεις», ακόμη κι αν αυτές ξέφευγαν από το πλαίσιο της καθαρά πολεμικής δραστηριότητας. Σε οριακές στιγμές η υπόσχεση αυτή μπορούσε να πάρει ακόμη και τη μορφή ρητής δήλωσης των διοικητών, με την αναγόρευση των βιασμών σε μια ακόμη εκδοχή άτυπων αντιποίνων –πρακτική που, στην περίπτωση ειδικά του Πετριτσιού, ομολογείται όπως είδαμε ευθέως από τον στρατηγό Πάγκαλο.

Τρίτος και τελευταίος παράγοντας που αναδεικνύεται από το επίμαχο ημερολόγιο είναι η καθοριστική συμβολή των ντόπιων εξωτερικών συνεργατών, όχι μόνο ως ηθικών αυτουργών αλλά και ως εκείνου του κρίσιμου συνδετικού κρίκου που προσδίδει στις «αντεκδικήσεις» σεξουαλικής υφής συγκεκριμένη μορφή, προστατεύοντας ένα τμήμα του τοπικού γυναικείου πληθυσμού και στοχοποιώντας κάποιο άλλο.

Στις μισές από τις τέσσερις διαδοχικές περιπτώσεις που περιγράφει ο Γκιοτσαλίδης, η επιλογή των θυμάτων έγινε από τέτοιους συνεργάτες –με σκοπό είτε την παροχέτευση του κινδύνου που απειλούσε τη δική τους οικογένεια είτε την υπόγεια προσβολή συμπολιτών τους που ανήκαν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Επιβεβαιώνεται έτσι η κομβική σημασία της διαπλοκής ενός κατοχικού στρατού με μερίδα της εγχώριας κοινωνίας, όχι μόνο όσον αφορά την άσκηση πολιτικά στοχευμένης στρατιωτικής βίας αλλά και για τις «παράπλευρες», μη προγραμματισμένες πτυχές αυτής της τελευταίας.
Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Ελληνική ιστορία (κι όχι μόνο)

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Καλό είναι να γνωρίζουμε τους γείτονές μας, την ιστορία τους και τον τρόπο που σκέφτονται. Το άρθρο αυτό παρουσιάζει πληροφορίες για τους δύο Τούρκους ναυάρχους οι οποίοι έχουν γίνει σήμερα πλοία.

Πίρι και Ορούτς Ρέις: Οι οθωμανοί θαλασσοπόροι που παραμένουν απειλές στο Αιγαίο
Πίρι και Ορούτς Ρέις: Οι οθωμανοί θαλασσοπόροι που παραμένουν απειλές στο Αιγαίο

Θα μπορούσε να είναι τεστ ηλικίας: «Εσύ ποιο Ρέις θυμάσαι στο Αιγαίο; Το Πίρι ή το Ορούτς;» Φυσικά το θεμα καθ' αυτό είναι πολύ σοβαρό, όμως ας λύσουμε την απορία που πιθανώς έχετε πολλοί: Ποιοι ήταν αυτοί οι «ρέις», που ονομάζουν οι Τούρκοι τα ερευνητικά τους πλοία από αυτούς και τι σχέση είχαν μεταξύ τους;

Ακούμε για το «Ορούτς Ρέις», που πηγαινοέρχεται στη Μεσόγειο μεταξύ της υφαλοκρηπίδας της Ελλάδας και της Κύπρου. Ευκαιρία λοιπόν να μάθουμε κάτι.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Ρέις (Reis) είναι τίτλος και στο οθωμανικό ναυτικό ήταν αντίστοιχο κάτι μεταξύ του ναυάρχου και πλοιάρχου. Ο αρχηγός του Στόλου λεγόταν Καπταν-ι Ντεργιά, δηλάδή ο «καπετάνιος των θαλασσών».

Ο όρος «ρέις» χρησιμοποιείται και στη στεριά, ως συνώνυμο του αρχηγού ή αφέντη. Πιθανολογείται ότι είναι παράφραση της λατινικής λέξης "rex", δηλαδή βασιλιάς. Δεν αποκλείεται επίσης να προέρχεται από την αραβική ράις ή την αρμαϊκή «ρέ-sh-α» με την ίδια έννοια. Υπό αυτή την έννοια μάλιστα είναι ένας «τιμητικός» τίτλος που στη σύγχρονη Τουρκία χρησιμοποιούν και οι ...μαφιόζοι για τον αρχηγό της εγκληματικής οργάνωσής τους.

Ειρωνία της τύχης: Πολλοί φανατικοί οπαδοί του αποκαλούν το Τούρκο πρόεδρο, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «ρέις» ως ένδειξη σεβασμού και υπακοής στον αρχηγό.
Πώς οι Πίρι και Ορούτς έγιναν «ρέις»

Ο Πίρι και ο Ορούτς καμία σχέση δεν είχαν μεταξύ τους, πέραν του γεγονότος ότι είναι περίφημοι θαλασσοπόροι, καθένας για τους δικούς του λόγους.

Τη δε εποχή τους, ο τίτλος «ναύαρχος» ή «πλοίαρχος» ήταν και λίγο σχετικό... Περισσότερο μισθοφόροι πειρατές ήταν που τους παρείχε ο οθωμανός σουλτάνος προστασία δίνοντάς τους σημαία. Έτσι αυτοί μπορούσαν να πλέουν στις θάλασσες αναενόχλητοι και σε αντάλαγμα η αυτοκρατορία είχε στόλο, ήλεγχε τους θαλάσσιους δρόμους και κατακτούσε υπερπόντια εδάφη.
Ο Ορούτς από τη Μυτιλήνη

Ο Ορούτς Ρέις ήταν αλβανικής καταγωγής, γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1474 και ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του αρχι-ναύαρχου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα.

Το προσωνύμιο Μπαρμπαρόσα το χρωστάει στο Ορούτς, ο οποίος μετέφερε πολλούς μουσουλμάνους και Εβραίους πρόσφυγες από την Ισπανία στην Αλγερία. Σύμφωνα με μία εκδοχή, προερχόμενη κυρίως από τουρκικές πηγές, οι πρόσφυγες τον ονόμαζαν Μπάμπα Ορούτς (πατέρας Ορούτς), το οποίο παραφράστηκε σε Μπαρμπαρόσα. Η άλλη εκδοχή θέλει το προσωνύμιο Μπαρμπαρόσα να προέρχεται από τα ιταλικά, που σημαίνει κοκκινογένης.

Ο πατέρας του ήταν αξιωματούχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο οποίος πήρε μέρος στην κατάκτηση της Μυτιλήνης από τους Γενουάτες το 1462. Παντρεύτηκε μια ντόπια ελληνίδα, Χριστιανή Ορθόδοξη, χήρα παπά, και έκαναν έξι παιδιά, ανάμεσα στα οποία και ο Ορούτς.

Όλα τα αγόρια, πλην ενός, έγιναν ναυτικοί, αρχικά για να εξάγουν τα εμπορεύματα της επιχείρησης του πατέρα τους και κατέληξαν μισθοφόροι που επιχειρούσαν στο ανατολικό Αιγαίο εναντίον των Ιπποτών του Τάγματος της Ρόδου. Ο Ορούτς συνελήφθη από τους Ιππότες και κρατήθηκε στην Αλικαρνασσό για τρία χρόνια ως αιχμάλωτός τους. Τον βοήθησε να δραπετεύσει τελικά, με μια κινηματογραφική όπως θα λέγαμε επιχείρηση, ο αδελφός του Χιζίρ.

Η φήμη του ταξίδεψε και σύντομα κλήθηκε να συμμετάσχει στη ναυτική εκτρατεία του διοικητή της Αττάλειας εναντίον της Απουλίας, που ανήκε την εποχή εκείνη στο Βασίλειο της Νάπολης. Μετά από πολλές περιπέτειες και μερικά πλοία που «απαλλοτρίωσε» στην πορεία, ο Ουρούτς και η συνοδεία του έφτασαν στην Ατάλλεια κι εκεί διαπίστωσε ότι ο πρώην κυβερνήτης και προστάτης του, Σρεχραζάντ Κορκούντ, αδελφός του νέου σουλτάνου, είχε διαφύγει στην Αίγυπτο, επειδή στην Κωνσταντινούπολη εξελίσσονταν κάτι ίντριγκες περί διαδοχής και γενικά εκείνη την εποχή καλό ήταν να μην έχεις σχέσεις συγγένειας με σουλτάνους και αυτοκράτορες.

Ο Ορούτς πήγε κι εκείνος στην Αίγυπτο, βρήκε τον Κορκούντ στο Κάιρο και πλέον υπό τις οδηγίες του σουλτάνου της περιοχής, Κανσούν αλ Γκαβρί, άρχισε πάλι την παλιά του τέχνη, τις επιδρομές δηλαδή στις ακτές της Ιταλίας και στα νησιά της Μεσογείου.

Η ζωή, λίγα χρόνια και πολλές επιδρομές αργότερα, τον πήγε στην Τυνησία, όπου μαζί με τον αδελφό του, Χιζίρ, έθεσαν τις ικανότητες και τα πλοία τους στις υπηρεσίες του τοπικού Σουλτάνου, του Αμπού Αμπντουλάχ Μοχάμετ Χαμίς, με αντάλλαγμα να του δίνουν το ένα τρίτο από τα λάφυρά τους. Καλή συμφωνία ήταν για τα δεδομένα της εποχής.

Η φήμη του Ορούτς εκτοξεύτηκε -και με την καλή και με την κακή έννοια- όταν μαζί με τον αδελφό του έπιασαν το σικελικό πλοίο Cavalleria, με 380 Ισπανούς στρατιώτες και 60 Ισπανούς ιππότες, που πήγαιναν από την Ισπανία στη Νάπολη. Παράλληλα, συνέχισαν να αποτελούν τον τρόμο των κατοίκων των παράκτιων περιοχών της Λιγουρίας.

Ο Ορούτς έγινε σύμβολο για το Ισλάμ την περίοδο 1504-1510, όταν βοήθησε να μεταφερθούν με τα πλοία του χιλιάδες μουσουλμάνοι πρόσφυγες από την Ισπανία στη βόρειο Αφρική και κυρίως στην Αλγερία. Κανείς δεν ξέρει αν το έκανε αφιλοκερδώς, το έκανε πάντως.

Το ασημένιο χέρι

Ο Ορούτς έχασε το 1512 το ένα του χέρι σε μάχη στη νότια Ιταλία, όπου πολεμούσε ως μισθοφόρος και έσπευσε να κάνει κάτι μάλλον εντυπωσιακό για την εποχή, να το αντικαταστήσει με ένα τεχνητό από ατόφιο ασήμι. Εξ ου και έκτοτε απέκτησε το παρατσούκλι «ασημοχέρης». Απτόητος μαζί με τα αδέλφια του -καθώς η «επιχείρηση» είχε γίνει πλέον αμιγώς οικογενειακή με την προθήκη και ενός ακόμα αδελφού- συνέχισε να σαρώνει τη Μινόρκα, τη Σικελία και τη δυτική Μεσόγειο γενικότερα. Βάση τους ήταν το νησί Λα Γκουλέτ. Από τις δραστηριότητές τους δεν ξέφυγαν η Βαλένθια, το Αλικάντε και η Μάλαγα, ενώ μετέφεραν το κέντρο των επιχειρήσεών τους στην Αλγερία.
Η «απελευθέρωση» της Αλγερίας

Το αποκορύφωμα της καριέρας των αδελφών ήταν η άλωση της Αλγερίας από τους Ισπανούς, το 1516, γεγονός που χαιρετίστηκε με μεγάλη ικανοποίηση από όλο το μουσουλμανικό κόσμο και τελικά έφερε τον Ορούτς στη θέση του Σουλτάνου της Αλγερίας, έναν τίτλο που πήρε αυτοβούλως, αλλά αυτά εκείνη την εποχή ήταν ασήμαντες λεπτομέρειες.

Το πρόβλημα ήταν ότι η εξουσία σε κάνει ανικανοποίητο και ο φοβερός και τρομερός θαλασσοπόρος άρχισε τις μάχες στην ενδοχώρα, προσπαθώντας να μεγαλώσει την επικράτειά του.

Όπως και έγινε, όταν το 1517 πρόσφερε τη χώρα στο Σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Σουλτάνος δέχτηκε, η Αλγερία έγινε επαρχία της Αυτοκρατορίας και ο Ορούτς έγινε Μπέης (κυβερνήτης) της, όπως και όλης της δυτικής Μεσογείου, την οποία εκείνη την εποχή διεκδικούσαν καμιά δεκαριά κράτη, δουκάτα και σουλτανάτα, αλλά επίσης λεπτομέρειες.

Οι Ισπανοί δεν το έβαλαν κάτω. Διόρισαν τον Αμπού Ζαγιάν κυβερνήτη του Οράν και τον διέταξαν να κατακτήσει την Αλγερία. Ο Ορούτς έμαθε τα σχέδια των Ισπανών και επιτέθηκε στην πόλη Τλέμτσεν, σκοτώνοντας τον Ζαγιάν.

Εκει κάπου οι Ισπανοί είπαν «αρκετά» και το Μάιο του 1518 ο Αυτοκράτορας Κάρολος Ε' έφτασε αυτοπροσώπως στο Οράν με 10.000 πάνοπλους Ισπανούς στρατιώτες. Μαζί με χιλιάδες Βεδουίνους, οι Ισπανοί βάδισαν εναντίον του Ορούτς και μετά από 20ήμερη πολιορκία κατέκτησαν την Τλέμτσεν.

Ο Ορούτς σκοτώθηκε στη μάχη, όπως και τα αδέλφια του, ενώ ο μόνος επιζήσας αδελφός, ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα έγινε ο πλέον διάσημος και ισχυρός ναύαρχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο Ορούτς ήταν ο άνθρωπος που στην πραγματικότητα εγκαθίδρυσε την Οθωμανική κυριαρχία στη βόρεια Αφρική, μια κυριαρχία που δεν τελείωσε παρά τέσσερις αιώνες αργότερα με την υποταγή της Τυνησίας και της Αλγερίας στη Γαλλία.

Ο Πίρι και οι χάρτες του

Από πατέρα κρητικής καταγωγής, ο Πίρι Ρέις γεννήθηκε στην Καλλίπολη, στη Θάλασσα του Μαρμαρά, η οποία έγινε διάσημη από την ομώνυμη μάχη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ήταν ανιψιός του Κεμάλ Ρέις ενός πειρατή, ο οποίος τον πήρε κοντά του και του δίδαξε τα μυστικά της τέχνης του από το 1487 ως το 1493. Ο βασικός τους στόχος στη Μεσόγειο, όπου έγινε και θρυλικό το όνομά τους, ήταν κάτι ανάμεσα στην πειρατεία και την υπεράσπιση των οθωμανικών συμφερόντων στις θάλασσες, ότι έκαναν όλοι εκείνη την εποχή δηλαδή, τα είπαμε...

Το 1495 ο Κεμάλ Ρέις έλαβε επίσημο φιρμάνι από τον σουλτάνο Βαγιαζίτ Β' να ακολουθήσει την τουρκική πολεμική αρμάδα με το βαθμό του ναυάρχου, κάτι που επίσης συνέβαινε συχνά με τους πειρατές της εποχής. Πήρε μαζί του και τον ανιψιό του, ο οποίος επίσης εντάχθηκε με τον ίδιο βαθμό. Με αυτόν τον τρόπο οι δυο πειρατές έγιναν ναύαρχοι. Τα μεγάλα πλεονεκτήματα που αποκόμισε η Οθωμανική Αυτοκρατορία από τη Συνθήκη της Βενετίας, οφείλονται κυρίως σε θείο και ανηψιό που πολέμησαν σκληρά τον ενετικό στόλο.

Ο θείος του σκοτώθηκε σε μια ναυμαχία, το 1502 και τότε ήταν που ο Πίρι Ρέις αποφάσισε να διευρύνει την καριέρα του. Έγινε και χαρτογράφος, ιδιότητα με την οποία έγινε ευρύτερα γνωστός.

Λάτρης της τελειότητας, το 1513 σχεδίασε τον περίφημο πορτολάνο, χρησιμοποιώντας ως πηγές παλαιότερους χάρτες οι οποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο, προέρχονται από το Χριστόφορο Κολόμβο και άλλους, που χρονολογούνται στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι χάρτες που του αποδίδονται, πάντως, είναι διάσημοι για την ακρίβειά τους, σε σημείο που γύρω τους έχει δημιουργηθεί ένας ολόκληρος μύθος, που τους αποδίδει ακόμα και σε εξωγήινους.

Ο χάρτης του Πίρι Ρέις, όπως είναι γνωστός, έχει ορθογώνιο σχήμα με διαστάσεις περίπου 60x86 cm και περιλαμβάνει την Πορτογαλία, την Ισπανία, τη δυτική Αφρική, τον κεντρικό και νότιο Ατλαντικό, την Καραϊβική, το ανατολικό μισό της νότιας Αμερικής και στο κατώτατο τμήμα του τα χρακτηριστικά της Ανταρκτικής, χωρίς όμως τα στρώματα πάγου που την καλύπτουν, κάτι τουλάχιστον εντυπωσιακό.

Τον ανακάλυψε εντελώς τυχαία το Νοέμβριο του 1929 ο Καλίλ Εντέμ, διευθυντής του Εθνικού Μουσείου της Τουρκίας, ανάμεσα σε άλλα αρχεία. Η έρευνα έδειξε ότι σχεδιάστηκε το 1513, πάνω σε δέρμα γαζέλας, από τον ίδιο τον Πίρι Ρέις.

Το κοινό έμαθε για την ύπαρξη του χάρτη στις 27 Φεβρουαρίου 1932 σε μια έκδοση του Illustrated London News. Αυτό που λείπει από το χάρτη είναι το δυτικό μισό της νότιας Αμερικής, αλλά και η βόρεια Αμερική και το υπόλοιπο ανατολικό μισό του κόσμου. Κατά μια εκδοχή δεν χώραγαν, κατά μια άλλη χάθηκαν, οταν μέρος του χάρτη καταστράφηκε.

Όσοι είδαν το χάρτη έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Ήταν πρακτικά αδύνατο να έχει σχεδιαστεί ένας χάρτης τέτοιας ακρίβειας την εποχή του Πίρι Ρέις.

Ο ίδιος ο Πίρι Ρέις εξηγεί σε μια από τις σημειώσεις του στο περιθώριο του χάρτη με ποιο τρόπο τον σχεδίασε.

Ο χάρτης, πάντως, έχει πολλά αξιοπερίεργα χαρακτηριστικά, όπως ας πούμε το γεγονός ότι οι λεπτομέρειές του προϋποθέτουν εναέρια παρατήρηση. Η ακρίβεια του χάρτη προϋποθέτει επίσης γνώσεις σφαιρικής τριγωνομετρίας και γνώση της μεθόδου της αζιμουθιακής προβολής των ίσων αποστάσεων, πράγματα που χρειάζονται σελίδες να εξηγηθούν και γενικώς ανακαλύψαμε πολύ πρόσφατα και πάντως κανείς δεν ήξερε τότε.

Ή, τουλάχιστον έτσι νομίζαμε.

Μέχρι σήμερα και παρά τις άπειρες μελέτες που έχουν γίνει, η προβολή που χρησιμοποιήθηκε από τον Τούρκο ναύαρχο για το σχεδιασμό του χάρτη παραμένει εν πολλοίς μυστήριο και οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αρχαίοι πολιτισμοί, όπως αυτός των Αιγυπτίων, είχαν τη δυνατότητα να κάνουν όχι -προφανώς- εναέριες παρατηρήσεις, αλλά υπολογισμούς ακριβείας.

Οι σημειώσεις πάνω στο χάρτη εξηγούν ότι συντέθηκε από περίπου 20 χάρτες, πολλοί από τους οποίους εκλάπησαν από ισπανικά και πορτογαλικά σκάφη στη Μεσόγειο. Συμπληρώθηκε, επίσης, από αφηγήσεις συλληφθέντων Ισπανών και Πορτογάλων ναυτικών. Υπ' αυτό το πρίσμα και μετά από τις σύγχρονες έρευνες, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο χάρτης του Πίρι Ρέις δεν είναι χάρτης που σχεδιάστηκε από κάποιο αρχαίο μυθικό πολιτισμό, ούτε από εξωγήινους, όπως έχει προταθεί από διάφορους, αλλά ένας καταπληκτικός χάρτης που συντέθηκε από μια ναυτική ιδιοφυΐα, με τη βοήθεια πολύ αρχαιότερης γνώσης.

Ο Πίρι Ρέις ήταν μια τέτοια ιδιοφυΐα σε κάθε επίπεδο. Αν σκεφτούμε, δε, το γεγονός ότι ο χάρτης δημιουργήθηκε από έναν ναυτικό που δε συμμετείχε ο ίδιος στην εποχή των εξερευνήσεων και ότι σχεδιάστηκε από δευτερογενείς πηγές, είναι ένα μοναδικό έργο, το οποίο εν μέρει χρησίμευσε και στις κινήσεις του τουρκικού στόλου, καθώς περιείχε σημαντικές λεπτομέρειες που προέρχονται από χάρτες εχθρικών χωρών.

Μετά την εμπειρία με τους χάρτες, ο Πίρι Ρέις επέστρεψε στη θάλασσα, το 1516 και έζησε πολύ ένδοξες στιγμές ως ναύαρχος του οθωμανικού στόλου.

Στα 80 του θέλησε να αποσυρθεί στην Αίγυπτο, αλλά η τύχη είχε άλλα σχέδια. Tο 1553 εκστράτευσε κατά των Πορτογάλων στα Στενά του Ορμούζ και λεηλάτησε τον τοπικό πληθυσμό επειδή βοήθησαν τους Πορτογάλους. Απέρριψε το αίτημα του Οθωμανού κυβερνήτη της Βασόρας για επίθεση κατά των Πορτογάλων, επικαλούμενος ότι ο στόλος του δεν επαρκούσε και χρειαζόταν συντήρηση. Άφησε τους άνδρες του στην περιοχή και μαζί με τρία πλοία και συνοδεία πήρε τα λάφυρα και κατευθύνθηκε στο Σουέζ. Ο κυβερνήτης της Βασόρας τον κατηγόρησε ότι τον δωροδοκήθηκε από τους Πορτογάλους. Συνελήφθη στην Αίγυπτο όπου και τον αποκεφάλησαν σε ηλικία 84 ετών.

Φυσικά, έγινε κι αυτός τουρκικό πλοίο...
Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Ελληνική ιστορία (κι όχι μόνο)

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Μια παλιά είδηση, του 2010, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Επιβεβαιώνεται ο Ηρόδοτος σε αυτά που είχε γράψει. Αξίζει να την διαβάσετε.

Η δικαίωση του Ηροδότου
Η δικαίωση του Ηροδότου

Με το τέλος του 2009 και το τέλος της δεκαετίας, σίγουρα όλοι έχουμε «πήξει» στις ανασκοπήσεις.

Αλλά αν, υποθετικά, τις «δούμε σε γρήγορη κίνηση» παράλληλα με εκείνες των 50 χρόνων πριν, θα εντοπίσουμε μία κύρια διαφορά οπτικής των ανθρώπων: τότε όλοι κοιτούσαν μπροστά, τώρα όλοι πίσω! Πώς θα το «δούμε»; Από το ότι τότε- στα χρόνια του Σπούτνικ- κυριαρχούσαν οι ταινίες και τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας, γεμάτα από φαντασιώσεις για το διαστημικό μας μέλλον. Τώρα κυριαρχούν οι… αναπολήσεις του παρελθόντος. Οπως πολύ σωστά σημείωνε στο «Βήμα» της 15ης Νοεμβρίου 2009 η καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Χριστίνα Κουλούρη, «πρόκειται για τη “νοσταλγία του παρόντος”, σύμφωνα με τη διατύπωση του Fredric Jameson, όπου η στροφή προς τη μνήμη προσφέρει καταφύγιο μέσα σε έναν κόσμο γρήγορης και ευρείας αλλαγής,στο πλαίσιο του οποίου εξαφανίζονται τα σημεία αναφοράς και ανατρέπονται οι βεβαιότητες».Ψάχνουμε για «σταθερές αναφοράς», λοιπόν, ανατρέχοντας σε εποχές που έχει «στεριώσει» η ιστορία. Τότε που τα πράγματα εκτυλίσσονταν με μια σειρά και το κάθε τι είχε αίτιο και αιτιατό. Η καταγραφή αυτών των «σταθερών του χρόνου» ξεκίνησε, βεβαίως, από τον «πατέρα της Ιστορίας», τον Ηρόδοτο. Ηταν γόνος έλληνα αποίκου της Καρίας και γεννήθηκε το 485 π.Χ. στην Αλικαρνασσό. Θα ζούσε μια εύπορη και ήσυχη ζωή, αν δεν τον ξερίζωνε από την πατρίδα του η αντίσταση στην τυραννία. Ηταν 30 χρόνων όταν βρέθηκε να περιπλανιέται στα μέρη του τότε γνωστού κόσμου, από την Κύπρο ως τη Βαβυλωνία και από την Κριμαία ως την Αθήνα, την Αίγυπτο και την Κυρηναϊκή. Κατέληξε να ιδρύσει, μαζί με τον Πρωταγόρα, την αποικία των Θουρίων, στην Κάτω Ιταλία. Εκεί έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, γράφοντας τα όσα είχε δει και είχε ακούσει. Την «παγκόσμια Ιστορία» του οι αλεξανδρινοί μελετητές τη χώρισαν σε εννέα βιβλία και έδωσαν στο καθένα το όνομα μίας από τις εννέα Μούσες. Τα πέντε τελευταία βιβλία του περιέγραφαν αναλυτικά τους Περσικούς Πολέμους, αλλά τα τέσσερα πρώτα θεωρήθηκαν περισσότερο πολιτικο-γεωγραφικές πληροφορίες, μύθοι και ανέκδοτα για τους μακρινούς μας λαούς. Από αυτά πήγασε η «ρετσινιά» που τον ακολουθεί ως σήμερα: «ιστοριογράφος ναι, ιστορικός όχι». Αρα, αμφιβόλου αξιοπιστίας.

Η ετυμηγορία αυτή των ιστορικών για τον «πατέρα τους» θα παρέμενε ως μία ακόμη σταθερά, αν οι ανακαλύψεις των τελευταίων ετών δεν αποδείκνυαν του λόγου του το αληθές. Μάλιστα, η πιο πρόσφατη έγινε μόλις αυτόν τον μήνα και αφορούσε τη «χαμένη στρατιά του Καμβύση».


Ο στρατός που ζύγωσε τη Σίβα

Στο τρίτο βιβλίο του, το επονομασθέν «Θάλεια», ο Ηρόδοτος διηγείται πώς ο γιος του Κύρου του Μεγάλου, ο Καμβύσης Β Δ , ξεκίνησε το 525 π.Χ. να καταλάβει- μετά την Αίγυπτο- την υπόλοιπη Αφρική. Σχεδίασε, λέει, τρεις εκστρατείες: μία προς την Καρχηδόνα, μία προς τη Σίβα και μία προς την Αιθιοπία. Από τις Θήβες, όπου είχε καταλύσει, διέταξε τον στόλο του να κινηθεί προς την Καρχηδόνα και έστειλε ένα εκστρατευτικό σώμα 50.000 ανδρών στη Σίβα, με διαταγές να αιχμαλωτίσουν τον απείθαρχο λαό της και να κάψουν τον Ναό του Αμμωνα Δία. Αλλά «όταν οι Πέρσες ξεκίνησαν από την πόλη Οαση εναντίον των Αμμωνίων διασχίζοντας την έρημο και ήταν περίπου στα μισά της διαδρομής μεταξύ της πόλης τους και της Οασης, κατά τη διάρκεια του φαγητού φύσηξε ένας δυνατός άνεμος και τους έθαψε όλους. Ετσι χάθηκαν…».

Αυτά έγραψε, αλλά κανείς μεταγενέστερος ιστορικός δεν τον πίστεψε. Πώς γίνεται να αφανιστεί ένας στρατός 50.000 ανδρών χωρίς κανείς άλλος να το αναφέρει εκτός από τον- μη αυτόπτη μάρτυρα- Ηρόδοτο; Επομένως… φαντασίωση. Παρά το «ανιστόρητο» του θέματος, όμως, τον Απρίλιο του 1874, ο περίφημος γερμανός αιγυπτιολόγος Χάινριχ Μπρουγκς Μπέι (Ηeinrich Βrugsch Βey) προήδρευσε μίας σύσκεψης στο Ιnstitut Εgyptien, όπου κυριάρχησε ως θέμα η «φανταστική» κατάληξη του στρατού του Καμβύση. Παρών στη σύσκεψη ήταν ο Γκέραρντ Ρολφ (Gerhard Rohlf), που μόλις είχε επιστρέψει από τη διάβαση της λιβυκής ερήμου ως τον Νείλο. Στην αναφορά του (Drei Μonate in der Libyschen Wuste, Κassel 1875, σελ. 332-334) ο Ρολφ είχε συμπυκνώσει όλες τις υποθέσεις για το ποια πορεία είχε ακολουθήσει αυτός ο αναπόδεικτος στρατός.


Οι ιταλοί σκηνοθέτες

Από τότε και ως τον μήνα αυτόν κανείς αρχαιολόγος δεν φαινόταν να ασχολείται με το θέμα. Κανείς, εκτός από δύο ιταλούς σκηνοθέτες ντοκυμαντέρ, τους δίδυμους Αντζελο και Αλφρέντο Καστιλιόνι (Α. & Α. Castiglioni). Αρχισαν να καταπιάνονται με αυτό από το 1996, όταν βρέθηκαν κοντά στη Σίβα ψάχνοντας για υπολείμματα σιδηρούχων μετεωριτών. Βρήκαν τυχαία μια μισοθαμμένη πήλινη στάμνα και υπολείμματα ανθρώπου, σε κάτι που έμοιαζε με καταφύγιο από αμμοθύελλα: ο ανιχνευτής μετάλλων του συνεργάτη τους γεωλόγου Αλί Μπακαράταπό το Πανεπιστήμιο του Καΐρου- είχε αρχίσει να χτυπάει επίμονα και ξέθαψαν ένα ασημένιο βραχιόλι, ένα σκουλαρίκι πολεμιστή, χάντρες από περιδέραιο, τη λαβή από ένα χάλκινο σπαθί και αρκετές αιχμές από βέλη. Ολα αναλύθηκαν με τη μέθοδο της θερμοφωταύγειας και βρέθηκαν να ανήκουν στην εποχή του Καμβύση!

Τα δύο αδέλφια εντρύφησαν τα επόμενα χρόνια στη βιβλιογραφία των δρομολογίων καραβανιών, προκειμένου να διασταυρώσουν αν όντως τα υπολείμματα ήταν από το θρυλούμενο εκστρατευτικό σώμα των Περσών. Βρήκαν ότι όντως υπήρχε ένας «νότιος δρόμος», αλλά και ότι αρχαίοι χάρτες της περιοχής έδειχναν εσφαλμένα τον Ναό του Αμμωνα να βρίσκεται 100 χιλιόμετρα νοτιότερα από την πραγματική θέση της όασης της Σίβας. Ακολούθησαν αυτόν τον αρχαίο δρόμο και βρήκαν «τεχνητά πηγάδια», φτιαγμένα από εκατοντάδες πήλινα αγγεία χωμένα στην άμμο. Ολα ηλικίας 2.500 ετών! Επειτα, το 2002, άκουσαν ιστορίες των Βεδουίνων για χιλιάδες κρανία και κόκαλα που ξέθαψε ο άνεμος πριν από δεκαετίες. Ακολούθησαν τις διηγήσεις τους και, στην τελευταία τους επίσκεψη στην έρημο, βρήκαν έναν μαζικό τάφο με εκατοντάδες ξασπρισμένους και διαλυμένους σκελετούς. Ανάμεσά τους, περσικά βέλη και ένα θηλύκι από χάμουρο αλόγου- ολόιδιο με αυτά που βλέπουμε σε τοιχογραφίες της Βαβυλώνας. Τα λείψανα αυτά είχαν αποκαλυφθεί από τυμβωρύχους, που είχαν προλάβει να πουλήσουν ένα όμορφο ξίφος σε… αμερικανούς τουρίστες.

Οι αδελφοί Καστιλιόνι ενημέρωσαν επίσημα τη Γεωλογική Υπηρεσία της Αιγύπτου για τα ευρήματά τους αλλά δεν πήραν απάντηση, οπότε προχώρησαν στη δημοσιοποίησή τους. Κατά το σκεπτικό τους, η «πόλη Οαση» του Ηροδότου είναι η τωρινή Χάργκα. Από εκεί ο στρατός του Καμβύση επέλεξε να ακολουθήσει την ξεχασμένη νότια διαδρομή, προκειμένου να επιτεθούν στη Σίβα από την αφύλαχτη πλευρά της. Επειτα από επταήμερη πορεία στην έρημο έφτασαν στο σημείο που ο χάρτης έδειχνε τη Σίβα, αλλά δεν γνώριζαν ότι βρίσκονταν ακόμη 100 χιλιόμετρα νότιά της. Τότε, το μεσημέρι, σηκώθηκε ο φοβερός ΝΑ άνεμος της ερήμου, ο Χαμσίν, που κάλυψε τον ουρανό με άμμο. Οι στρατιώτες προσπάθησαν απεγνωσμένα να βρουν κάποιο καταφύγιο, αλλά οι περισσότεροι θάφτηκαν ζωντανοί. Επέζησαν- για λίγο- όσοι βρήκαν κάποιο απάγκιο σε κάποιο βράχο, όπως εκείνος που οι Καστιλιόνι βρήκαν το 1996.


Λείπει η… άδεια!

Επιστημονικά το θέμα δεν έχει λήξει, καθώς η Αρχαιολογική Υπηρεσία της Αιγύπτου εξέδωσε ανακοίνωση όπου δηλώνει πως οι δύο αδελφοί δεν έχουν πάρει άδεια για αρχαιολογικές ανασκαφές, οπότε όσα λένε- οι ίδιοι και οι ιταλοί αρχαιολόγοι που τους υποστηρίζουν- πρέπει να θεωρούνται ανυπόστατα. Επί της ουσίας, όμως, είναι η δεύτερη φορά που βρίσκονται τα ίχνη του Καμβύση, έστω και από μη αρχαιολόγους: τον Σεπτέμβριο του 2000 μια ομάδα γεωλόγων από το αιγυπτιακό Πανεπιστήμιο Ηelwan δήλωσε ότι βρήκε ίχνη των άτυχων Περσών, όταν αποκάλυψε ανθρώπινα οστά και υλικά κατάλοιπα κατά τη διάρκεια ερευνών για πετρέλαιο στη Δυτική Ερημο.

Τέλος, για την ιστορία ή την ιστοριογραφία, ο Ηρόδοτος μάς περιέγραψε και την κατάληξη του ίδιου του Καμβύση: ηγήθηκε του τρίτου του εκστρατευτικού σώματος, προς την Αιθιοπία, σε μια «πορεία δίψας και πείνας». Αντί όμως να την υποστεί με το ψυχικό μεγαλείο που επέδειξε αργότερα ο Αλέξανδρος στη Γεδρωσία, ο Καμβύσης διέταξε να ρίξουν οι στρατιώτες του κλήρο, για να επιλεχθεί ένας ανά δέκα προς… κανιβαλισμό! Ακόμη όμως κι αυτή η φρικτή επιλογή δεν τους έσωσε, όπως και τον ίδιο τον Καμβύση. Μένει τώρα να βρούμε και τα δικά τους υπολείμματα, προς δόξαν του Ηροδότου.

ΥΓ.: Το βίντεο της ανεύρεσης των πρώτων στοιχείων από τους Καστιλιόνι θα το βρείτε στο Διαδίκτυο (www. youtube. com/watch? v=tzsi1LFΖV4w), όπως και την παρουσίαση της μελέτης τους από το Discovery Νews (www.youtube.com/watch? v=8ΕΝizFΥf96Υ). Γενικότερα, ένα εξαιρετικό βιβλίο για το έργο του Ηροδότου, καθώς και τις πραγματικές διαφοροποιήσεις του από εκείνο του Θουκυδίδη, είναι το «Τhe Classical Foundations of Μodern Ηistoriography», του Αrnaldo ΜomiglianoUniversity of California Ρress, 1992. Ενα άλλο, επίσης στα αγγλικά, που μας ταξιδεύει στα μέρη των περιηγήσεών του, είναι το «Τhe Way of Ηerodotus: Τravels with the Μan Who Ιnvented Ηistory», του Justin Μarozzi- Da Capo Ρress, 2008.


ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΜΥΘΟΙ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΑΛΗΘΙΝΟΙ

Ο κατάλογος των «τερατολογιών του Ηροδότου», που έκαναν τους νεότερους ιστορικούς να μειδιούν ειρωνικά, είναι μακρός. Γνωστότερη- και σημαντικότερη για την ιστορία μας – η απαρίθμηση των Περσών του Ξέρξη: ήταν 1.500.000 οι αντίπαλοι των 300 του Λεωνίδα ή… 100.000; Μάλλον απίθανο να βρεθεί ποτέ έγκυρη απάντηση στο ερώτημα, αλλά για πολλά άλλα ρηθέντα υπό του ιδίου έχουν αρχίσει να προκύπτουν συγκλονιστικές επιβεβαιώσεις.


344 Οι μούμιες

Η πρώτη αφορούσε το θέμα των μουμιοποιήσεων: οι φοιτητές Ιατρικής των πρώτων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων θεωρούσαν ανέκδοτο το ότι «στην Αίγυπτο υπήρχαν τρεις μέθοδοι μουμιοποίησης, ανάλογα με το βαλάντιο των συγγενών του νεκρού». Οπως όμως απέδειξαν οι κατοπινές «εισαγωγές» μουμιών από τους γάλλους, γερμανούς και άγγλους αιγυπτιολόγους, ο Ηρόδοτος είχε δίκιο. \344 Τα «μυρμήγκια» του χρυσού
Ανέκδοτο επίσης θεωρούσαν τη διήγησή του για το πώς ο Δαρείος αβγάτιζε τον χρυσό στο θησαυροφυλάκιό του: στα βουνά του σημερινού Πακιστάν, έλεγε, «γιγάντια μυρμήγκια με γούνα, μεγέθους λίγο μικρότερου από σκύλου, εξορύσσουν το χρυσάφι»! Είναι δυνατόν να πιστέψεις κάτι τέτοιο; Κι όμως. Οπως ανακάλυψε το 1996 ο γάλλος εθνολόγος Μισέλ Πεϊσέλ (Μichel Ρeissel), η φυλή Μινάρο του υψιπέδου Ντανσάρ συνεχίζει ακόμη και σήμερα να αντλεί χρυσό με τον ίδιο τρόπο. Το ίδιο ανακάλυψαν και αμερικανοί στρατιωτικοί όταν είδαν πακιστανούς στρατιώτες να επιστρέφουν από περιπολίες με τις χούφτες γεμάτες χρυσόσκονη. Ποιο ήταν το μυστικό; Μαρμότες! Αυτοί οι «υπερμεγέθεις σκίουροι» είχαν τις φωλιές τους σε κοιτάσματα χρυσού και συχνά-πυκνά τις… καθάριζαν. Εκείνο που θα είχε δικαιώσει τον Ηρόδοτο από αιώνες θα ήταν μια καλύτερη γνώση των ιστορικών για τη γλώσσα των Περσών: ονόμαζαν τις μαρμότες «μυρμήγκια του βουνού»!


344 Οι Αμαζόνες

Πανάρχαιο «ιστορικό ανέκδοτο» ήταν επίσης η περιγραφή των Αμαζόνων. Αλλά… αν δεν υπήρξαν ποτέ, γιατί οι Ελληνες είχαν τέτοια εμμονή με την «Αμαζονομαχία»; Τελικά τον Οκτώβριο του 1994 το περιοδικό «Νational Geographic»κυκλοφόρησε με κύριο θέμα μια μούμια, που βρήκε η επικεφαλής ερευνών του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και Εθνογραφίας του Νοβοσιμπίρσκ Ναταλία Πόλοσμακ. Η μούμια βρέθηκε στο Καζακστάν, στα μέρη όπου εικάζεται η φύτρα των Ινδοευρωπαίων και όπου, στα χρόνια του Ηροδότου, κάλπαζαν οι Μασσαγέτες. Ανήκε σε μια γυναίκα που έφερε στο σώμα της πολεμικά τατουάζ (ο Ηρόδοτος έγραψε πώς οι Αμαζόνες σημάδευαν το κορμί τους για κάθε εχθρό που σκότωναν) και είχε ταφεί μαζί με τον… οπλισμό της. Από τότε, επτά ακόμη σωροί γυναικών με οπλισμό βρέθηκαν κοντά στη ρωσική πόλη Ποκρόβκα, χρονολογημένοι στην περίοδο 600 ως 200 π.Χ., αλλά και στη… Βρετανία, σε τάφους Σαρματών (Σαυροματών κατά τον Ηρόδοτο) που υπηρετούσαν ως μισθοφόροι στον ρωμαϊκό στρατό.


344 Οι Ετρούσκοι

Επόμενος «μύθος του Ηροδότου» ήταν η αφήγησή του περί Ετρούσκων: έλεγε ότι αποίκισαν την Ιταλία προερχόμενοι από τη Λυδία, του γνωστού βασιλιά Κροίσου, έπειτα από 18ετή λιμό. Με επικεφαλής τον Τυρρηνό, μπάρκαραν από την τωρινή Σμύρνη για την περιοχή Ούμπρια της Ιταλίας. Κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά αυτή τη διήγηση έως ότου – το 1885- μια στήλη με Ετρουσκικά του 6ου αιώνα π.Χ. βρέθηκε… στη Λήμνο. Τελικά, στις 18 Ιουνίου του 2007, και έπειτα από έναν μαραθώνιο αναλύσεων DΝΑ του πληθυσμού της πρώην ετρουσκικής πόλης Μurlo της Ιταλίας, ο καθηγητής Αλμπέρτο Πιάτσα (Αlberto Ρiazza), του Πανεπιστημίου του Τορίνου, ενημέρωσε το ακροατήριο του ετήσιου συνεδρίου της Εuropean Society of Ηuman Genetics ότι «ο Ηρόδοτος είχε δίκιο».


344 Ο Φειδιππίδης

Μιλώντας για «μαραθώνιο», δεν αποφεύγουμε να θυμηθούμε ένα ακόμη ανέκδοτο των «Περσικών Πολέμων»: Οι ιστορικοί γελούσαν με το υπεράνθρωπο της κάλυψης της απόστασης Αθήνας- Σπάρτης (250 χλμ.) από τον Φειδιππίδη σε μόλις 36 ώρες. Το γέλιο κόπηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1982, όταν μια παρέα… βρετανών αξιωματικών της RΑF επανέλαβε το επίτευγμα. Από το 1983, το Διεθνές Σπάρταθλον λαβαίνει χώρα με πολυεθνή συμμετοχή, αποδεικνύοντας στους «ερευνητές της πολυθρόνας» ότι οι «ελληνικοί μύθοι» αξίζουν προσεκτικότερη ανάγνωση… ιδιαίτερα όταν προέρχονται από τον «γραφικό» Ηρόδοτο!
Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Ελληνική ιστορία (κι όχι μόνο)

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Δεν είναι όμως μόνο η προηγούμενη είδηση, αλλά υπάρχει και νεότερη (2021), που και πάλι επιβεβαιώνει τον Ηρόδοτο σε αυτά που έγραψε.

Ναυάγιο δικαιώνει τον Ηρόδοτο ύστερα από… 2.500 χρόνια
Ναυάγιο δικαιώνει τον Ηρόδοτο ύστερα από… 2.500 χρόνια

Η ανασκαφή του λεγόμενου «Πλοίου 17» αποκάλυψε ένα τεράστιο κύτος σε σχήμα ημισελήνου και έναν τύπο κατασκευής που δεν έχει ξανακαταγραφεί, ο οποίος περιλαμβάνει χοντρές σανίδες – όπως είχε παρατηρήσει ο Ηρόδοτος

Ένα ναυάγιο στα νερά γύρω από το βυθισμένο λιμάνι του Θώνης – Ηρακλείου αποκάλυψε πόσο ακριβής ήταν στις περιγραφές του ο Ηρόδοτος. (Το Ηράκλειον ή Θώνις, κατά τους αρχαίους Αιγυπτίους, ήταν παραθαλάσσια πόλη με λιμάνι στις εκβολές του Νείλου. Άνθισε για δύο αιώνες, από το 550 π.Χ. ως το 331 π.Χ.).

Ο Έλληνας ιστορικός, Ηρόδοτος, τον 5ο αιώνα π.Χ είχε ταξιδέψει στην Αίγυπτο και στα γραπτά του έκανε λόγο για ασυνήθιστα ποταμόπλοια στο Νείλο. Μεταγενέστεροι μελετητές θεώρησαν πως τα κείμενα αυτά αποτελούσαν στοιχεία φαντασίας και όχι καθαρή ιστορική καταγραφή. Κάτι που όμως πλέον καταρρίπτεται, καθώς υποβρύχιες ανακαλύψεις δικαιώνουν τον Έλληνα ιστορικό μετά από τόσους αιώνες.

Ο Ηρόδοτος στην πρώτη μεγάλη ιστορική καταγραφή του αρχαίου κόσμου αφιερώνει 23 γραμμές της ιστορίας του, όπως αναφέρει σε δημοσίευμά του ο Guardian, στην περίπλοκη περιγραφή της κατασκευής ενός σκάφους «baris». Για αιώνες οι μελετητές υποστήριξαν καθώς δεν υπήρχαν αρχαιολογικά στοιχεία που να βεβαιώνουν ότι τέτοια πλοία υπήρξαν. Τώρα υπάρχουν στοιχεία. Ένα «καταπληκτικά συντηρημένο» ναυάγιο στα νερά γύρω από τη βυθισμένη πόλη Θώνις-Ηράκλειο αποκάλυψε πόσο ακριβής ήταν στις περιγραφές του ο Ηρόδοτος.

«Όταν ανακαλύψαμε το ναυάγιο αυτό συνειδητοποιήσαμε ότι ο Ηρόδοτος είχε δίκιο», δήλωσε ο Δρ. Ντάμιαν Ρόμπινσον, διευθυντής του Κέντρου ναυτικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ο οποίος δημοσιεύει τα ευρήματα της ανασκαφής. «Αυτό που περιγράφει ο Ηρόδοτος ήταν αυτό που είδαμε.»

Το 450 π.Χ. ο Ηρόδοτος παρακολούθησε την κατασκευή ενός baris. Παρατήρησε πως οι οικοδόμοι: «έκοψαν τις σανίδες σε δύο ράβδους (περίπου 100 εκατοστά μάκρος) και τα κανόνισαν σαν τούβλα». Έγραφε πως: «Στις ισχυρές και μακρές επιφάνειες (ξύλινα κομμάτια) εισάγουν δύο σανίδες. Όταν έχουν κατασκευάσει το πλοίο τους με αυτόν τον τρόπο, τεντώνουν τις δοκούς πάνω τους … Περνούν τις ραφές από μέσα με τον πάπυρο. Υπάρχει ένα πηδάλιο, που διέρχεται από μια τρύπα στη τρόπιδα. Ο ιστός είναι από ακακία και τα πανιά από πάπυρο… »

Ο Ρόμπινσον είπε ότι οι προηγούμενοι μελετητές «είχαν κάνει κάποια λάθη» προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το κείμενο χωρίς αρχαιολογικά στοιχεία. Αλλά η τωρινή ανασκαφή του λεγόμενου «Πλοίου 17» έχει αποκαλύψει ένα τεράστιο κύτος σε σχήμα ημισελήνου και έναν τύπο κατασκευής που δεν έχει ξανακαταγραφεί, ο οποίος περιλαμβάνει χοντρές σανίδες – όπως είχε παρατηρήσει ο Ηρόδοτος, περιγράφοντας ένα ελαφρώς μικρότερο σκάφος. Αρχικά είχε μήκος έως 28 μέτρα, είναι ένα από τα πρώτα αρχαία αιγυπτιακά εμπορικά σκάφη που έχουν ανακαλυφθεί ποτέ.

Ο Ρόμπινσον πρόσθεσε: «Ο Ηρόδοτος περιγράφει τα σκάφη να έχουν μακρά εσωτερικά πλευρά. Κανείς δεν ήξερε πραγματικά τι σήμαινε … Τη δομή αυτή δεν την είχαμε δει ποτέ πριν, από αρχαιολογικής άποψης. Ανακαλύψαμε αυτή τη μορφή κατασκευής σε αυτό το συγκεκριμένο σκάφος και είναι απολύτως αυτό που έλεγε ο Ηρόδοτος».

Περίπου το 70% του σκάφους έχει επιβιώσει, καλά διατηρημένο στο Νείλο. Οι σανίδες της ακακίας κρατήθηκαν μαζί με τις μεγάλες πλευρικές ράβδους – με μήκος περίπου 2 μ. – και στερεώθηκαν με γόμφους, δημιουργώντας γραμμές «εσωτερικών πλευρών» μέσα στο κύτος. Το σύστημα πλοήγησης χρησιμοποιεί ένα αξονικό πηδάλιο με δύο κυκλικά ανοίγματα για τιμόνι και ένα kat;arti προς το κέντρο του σκάφους.

Ο Ρόμπινσον δήλωσε: «Εδώ έχουμε μια εντελώς μοναδική μορφή κατασκευής, που δεν έχουμε δει πουθενά αλλού».

Ο Alexander Belov, του οποίου το βιβλίο για το ναυάγιο, Ship 17: a Baris from Thonis-Heracleion, δημοσιεύεται αυτό το μήνα, δείχνει ότι η ναυτική αρχιτεκτονική του ναυαγίου είναι τόσο κοντά στην περιγραφή που έδωσε ο Ηρόδοτος, που θα μπορούσε να έχει γίνει στο ίδιο το ναυπηγείο που επισκέφτηκε. Η ανάλυση λέξη προς λέξη του κειμένου καταδεικνύει ότι σχεδόν κάθε λεπτομέρεια αντιστοιχεί «ακριβώς στα αποδεικτικά στοιχεία».
Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Ελληνική ιστορία (κι όχι μόνο)

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Αυτή η είδηση κανονικά πρέπει να πάει στα ανέκδοτα, αλλά την παραθέτω εδώ γιατί έχει σχέση με την ιστορία. Αν αυτή είναι ιστορικός και έχει γνώση της ιστορίας θα πρέπει να κάνει μια βόλτα προς τον Βερέμη και τους άλλους κ.κ. καθηγητάδες που δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει διεθνώς αναγνωρισμένη ελληνική μειονότητα στην Β. Ήπειρο (Μαργαρίτης νομίζω).

Πρόκληση από Αλβανίδα ιστορικό: «Οι Αλβανοί είναι κληρονόμοι της Αρχαίας Ελλάδας»
Πρόκληση από Αλβανίδα ιστορικό: «Οι Αλβανοί είναι κληρονόμοι της Αρχαίας Ελλάδας»

«Ξαναχτύπησε» η Έλενα Κοτσάκι, κατηγορώντας την Ελλάδα πως «έκλεψε την ιστορία από άλλους λαούς χειραγωγώντας την»

Η Αλβανίδα ιστορικός Έλενα Κοτσάκι «ξαναχτύπησε», κατηγορώντας την Ελλάδα πως «έκλεψε την ιστορία από άλλους λαούς χειραγωγώντας την», φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξει ανιστόρητα πως οι Αλβανοί είναι: «οι μόνοι κληρονόμοι της αρχαίας Ελλάδας».

Απαντώντας στο βιβλίο του ομογενή εκπαιδευτικού Παναγιώτη Μπάρκα, το οποίο εγείρει αμφιβολίες για τους Αλβανούς, την καταγωγή του Σκεντέρμπεη και την εθνική σημαία της Αλβανίας, η Κοτσάκι εξαπέλυσε επίθεση κατά του συγγραφέα, του βιβλίου αλλά και της χώρας μας.

Μιλώντας πρόσφατα σε τηλεοπτική εκπομπή, η Κοτσάκι δήλωσε για τον Μπάρκα : «Ο ίδιος είναι Αλβανός, αλλά δεν γνωρίζει σωστά τις ιστορικές πηγές, για να μιλάς για αυτά τα πράγματα πρέπει να είσαι επαγγελματίας ιστορικός. Αυτό είναι ένα πολιτικό, προκατειλημμένο βιβλίο» είπε, υποστηρίζοντας πως οι Αλβανοί είναι οι πιο αυθεντικοί άνθρωποι στην Ευρώπη, πριν από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και όλους τους άλλους.

«Οι Αλβανοί είναι απόγονοι των Ιλλυριών και των Πελασγών. Οι Αλβανοί ήταν χριστιανικός ορθόδοξος λαός πριν από την άφιξη των Οθωμανών. Οι ιστορικές πηγές είναι πλήρεις που δείχνουν ότι οι Αλβανοί είναι αυτόχθονος λαός. Άκουσα επίσης αμφιβολίες για τον Σκεντέρμπεη, αλλά δεν καταλαβαίνω αυτήν την άγνοια. Όλα αυτά γίνονται πολιτικά για να χειραγωγήσουν την ιστορία» είπε.

Επιζητώντας μερικά λεπτά δημοσιότητας η νεαρή ιστορικός, έκανε αναφορά και στην ιστορία της Ελλάδας, υποστηρίζοντας πως: «δεν υπάρχει ελληνικός λαός», αλλά πελασγική-ιλλυρική ταυτότητα και στις δύο πλευρές των συνόρων. Δήλωσε συγκεκριμένα: «Δεν μπορείτε να είστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Οι Έλληνες έχουν συγγένεια με τους Αλβανούς. Στην εποχή της Τροίας, μας λένε ότι οι Τρώες προσεύχονται με τους Έλληνες. Βλέπουμε ιστορικές πηγές και ο ελληνικός όρος δεν αναφέρεται ποτέ, αλλά οι συγγραφείς αναφέρουν ιλλυρικές φυλές και από τους Αχαιούς και τους Πελασγούς, δεν αναφέρονται οι Έλληνες. Τι γίνεται με τον Δούρειο Ίππο και την Ελένη; Είναι Πελασγοί» τόνισε προκλητικά, ζητώντας μάλιστα δημόσιο διάλογο με Έλληνες ιστορικούς και φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξει πως οι Αλβανοί θα πρέπει να είναι οι μόνοι κληρονόμοι της αρχαίας Ελλάδας.

«Η ιστορία της Ελλάδας είναι λάθος. Είναι ιστορία των Αρβανιτών. Η χειραγώγηση έγινε τον 19ο και τον 20ο αιώνα. Η Ελλάδα και η Βόρεια Μακεδονία αρνούνται ότι είναι Αλβανοί. Οι μόνοι κληρονόμοι της αρχαίας Ελλάδας είναι οι Αλβανοί. Επικεφαλής της Ελληνικής Εκκλησίας είναι, επίσης, αρβανίτης», κατέληξε η Κοτσάκι που δεν είναι η πρώτη φορά που προκαλεί με τις ανιστόρητες δηλώσεις της. Σοβαροί ιστορικοί και ερευνητές μπορεί να μη παίρνουν στα σοβαρά τους ισχυρισμούς της, εν τούτοις η ίδια έχει ένα φανατικό εθνικιστικό ακροατήριο που την ακολουθεί στα κοινωνικά δίκτυα.
Ευχαριστώ.
rasPUTIN
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 4845
Εγγραφή: 05 Νοέμ 2008, 16:47

Re: Ελληνική ιστορία (κι όχι μόνο)

Δημοσίευση από rasPUTIN »


https://www.youtube.com/watch?v=ONJtkTJ1Qlo
The Secret Greek Soldiers That Terrified the Axis Forces
οὐαὶ ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι
Αλλοίμονον, όταν σας επαινέσουν όλοι οι άνθρωποι
rasPUTIN
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 4845
Εγγραφή: 05 Νοέμ 2008, 16:47

Re: Ελληνική ιστορία (κι όχι μόνο)

Δημοσίευση από rasPUTIN »

Ὁ Παπαδόπουλος ἀρνήθηκε νὰ δώσει ἄδεια στὰ ἀεροπλάνα νὰ σταθμεύσουν στὴν Κρήτη γιὰ τὸν ἀραβοισραηλινὸ πόλεμο προικειμένου νὰ μὴν χαλάσει τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς Ἄραβες. Οἱ Ἀμερικ{λ)άνοι ἀναγκάστηκαν νὰ κατεβάσουν ἀεροπλανοφόρο στὴν Μεσόγειο.
Ὁ Παπαδόπουλος ἔπρεπε νὰ τιμωρηθεῖ, ἔτσι στήθηκε τὸ Πολυτεχνεῖο.

Ἔχουν γραφτεῖ κι ἄλλα, γιὰ ἐξόρυξιν πετρελαίου κι Ἔνωσιν μὲ τὴν Κύπρο. Ἔλα ὅμως ποὺ τὸν Παπαδόπουλο οἱ Ἀμερικ{λ)άνοι τὸν εἴχαν φέρει στὴν ἐξουσία. Πρὶν τὴν 21η Ἀπριλίου εἶχε ἔρθει στὴν Ἀθῆνα ὁ ἴδιος ὁ Μοζὲ Νταγιάν.



Τὶ ἔγινε τελικά; Στράβωσε τὸ πράγμα;Ἔβαλαν λάθος ἄνθρωπο στὴν ἐξουσία;
οὐαὶ ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι
Αλλοίμονον, όταν σας επαινέσουν όλοι οι άνθρωποι
rasPUTIN
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 4845
Εγγραφή: 05 Νοέμ 2008, 16:47

Re: Ελληνική ιστορία (κι όχι μόνο)

Δημοσίευση από rasPUTIN »

Προχθές, 15 Νοεμβρίου, εἶχαν ἤδη ἀρχίσει νὰ παίζουν τὰ ὄργανα. Πήρα λεωφορεῖο γιὰ κέντρο κι ἡ διαδρομὴ ἦταν τροποποιημένη.
Τὰ ψευδοαριστερὰ ζωντόβολα ἐορτάζουν κάποια... ἐπανάστασιν; Οὔτε οϊ ἴδιοι ξέρουν.
Ἐορτάζουν τὸ ὅτι κάποιοι ἀγωνιστὲς (δὲν ἀμφιβάλλω περὶ τοῦ ἀγωνιστικού τους πνεύματος) πλανήθηκαν κι ἔπαιξαν τὸ παιχνίδι τῶν Ἀμερικάνων.
Περαστικά μας.
οὐαὶ ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι
Αλλοίμονον, όταν σας επαινέσουν όλοι οι άνθρωποι
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ότι περισσεύει...”