Disclaimer: the original text was written in polytonic. It is not my fault.
Ἡ μοναδικὴ Ἑλληνική μας γλῶσσα!
Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα εἶναι ἡ μοναδικὴ στὸν κόσμο ποὺ ὁμιλεῖται ἐπὶ 4.000 χρόνια!
Ἡ μαγεία τῆς εἶναι ὅτι σὲ κάθε λέξη ἀνακαλύπτεις τὴν πραγματικὴ σημασία τῆς ἐννοίας τῆς λέξεως.
Οἱ λέξεις δημιουργοῦν σκέψεις…
Ἔτσι ὅποιος γνωρίζει περισσότερες λέξεις μπορεῖ νὰ κάνῃ καὶ ἀναλογικὰ περισσότερες σκέψεις.
Σήμερα, τὸ 2015, χρησιμοποιοῦμε σὲ καθημερινὴ βάση, κατὰ μέσον ὅρο, γύρω στὶς 100 – 200 λέξεις!
Ἡ Ἑλληνικὴ διαθέτει ἐκατομμύρια!
Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ φτώχεια μας!!!
Ὄχι τὰ λιγοτερα χρήματα καὶ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ ἡ ἐλλειψις λέξεων καὶ ἄρα σκέψεων.
Δηλαδὴ συμπερασματικὰ καὶ πράξεων.
Εὐτυχῶς ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ μᾶς μετέδωσε τὸ φῶς κι ἐμεῖς τὸ χρησιμοποιοῦμε καθημερινὰ χωρὶς βεβαία νὰ τὸ γνωρίζουμε. Ἂς προσπαθήσουμε νὰ δοῦμε τὴν σημασία κάποιων λέξεων γιὰ νὰ διαπιστώσουμε τὴν μαγεία καὶ τὴν γοητεία τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης. Ἂς ἐτυμολογήσουμε λοιπόν…
Ἡ ἐτυμολογία τῆς «Ἐτυμολογίας»…
«Ἐτεός» εἶναι ὁ ἀληθής, ὁ γνήσιος.
Οἱ πρόγονοί μας ὅταν ἤθελαν νὰ ποῦν «ἀλήθεια (εἶναι)» ἔλεγαν «ἐτεὸν (ἐστί)»».
Σήμερα λέμε…Ἐξετάζω. «Ἐτάζω» σημαίνει «δοκιμάζω, ἐρευνῶ, ἐξετάζω» (ὁδεύω, δηλαδή, πρὸς τὴν ἀλήθεια).
Ἐπίσης χρησιμοποιοῦμε καὶ τὴν λέξη «ἐτυμηγορία» = Ἔτυμος + ἀγορεύω: ὁμιλῶ δημοσίως -> λέω δημοσίως τὶ εἶναι ἀλήθεια.
Ὁ Δούρειος Ἵππος εἶναι φτιαγμένος ἀπὸ βελανιδιά!
Δρῦς εἶναι ἡ βελανιδιά.
Ἀπὸ τὴν ῥίζα τῆς λέξεως αὐτῆς προκύπτουν:
οἱ Δρυάδες καὶ Ἀμαδρυάδες νύμφες, οἱ νεράιδες τῶν δασῶν.
οἱ Δρυΐδες, ἀρχαῖοι Κέλτες.
οἱ Δρύοπες, πανάρχαιοι Ἕλληνες, ἀπόγονοι τῶν Πελασγῶν (Δρύοψ ὀνομάζετ καὶ ἔνας ἐκ τῶν υἱῶν τοῦ Ἀπόλλωνος).
ὁ δρυμός, τὸ δάσος.
ὁ δρυοκολάπτης (δρῦς + κολάπτω: σκαλίζω).
Ἀπὸ τὸ ἴδιο θέμα προκύπτει καὶ ἡ λέξις δόρυ, δηλαδὴ τὸ «φτιαγμένο ἀπὸ ξύλο» (δρυός).
Αὐτός ποὺ ἔφερε τὸ δόρυ καὶ προστάτευε τὸν βασιλιᾶ στὴν μάχη, γυρνῶντας συνεχῶς τριγύρω του, ὀνομαζόταν δορυφόρος (δόρυ + φέρω).
Κατ’ ἐπέκταση, ὀνομάστηκαν ἔτσι καὶ οἱ δορυφόροι τῶν πλανητῶν, καθῶς κάνουν τὴν ἴδια κίνηση.
Δαίμονες ἢ μήπως Δαήμονες;;;;
Ἡ λέξις «δαίμων» ἔχει μὲ τὴν πάροδο τῶν χρόνων… «δαιμονοποιηθεῖ», ἐνῶ στην πραγματικότητα πρόκειται ἀντιθέτως γιὰ μιὰ λέξη μὲ πολὺ θετικὸ ἐννοιολογικὸ περιεχόμενο, σχεδὸν ἱερὸ θὰ λέγαμε.
Προκύπτει ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ ῥῆμα «δάω», ποὺ σημαίνει «μαθαίνω», «πληροφορούμαι». Ἀπὸ ἐκεῖ ἔχουμε καί τὶς λέξεις «δι-δά-σκω», «δίδαγμα», «διδάσκαλος», «δαήμων»: σοφός, ἀδαής: αὐτός που δεν γνωρίζει.
Ἡ λέξι «δαίμων» ἔχει τρεῖς σημασίες:
1) ἡ θεότητα
2) ἡ ψυχὴ
3) ὁ σοφός, ὁ δαήμων
Ἀπὸ τὴν ἐτυμολογία καὶ μόνο τῶν λέξεων ἀναγνωρίζουμέ πως… ἡ Ψυχὴ καὶ ἡ Θεότητα… γνωρίζουν!
(Σύμφωνα μὲ τὴν σωκρατικὴ θεωρία τῶν Ἰδεῶν, ἡ Ψυχὴ ἔχει ἔμφυτη γνώση, καθὼς ἔχει θεαθεῖ τὴν Ἀλήθεια τῶν Ἰδεῶν).
«Δαίμων» εἶναι καὶ ἡ ψυχή, ὅπως προαναφέραμε – γι’ αὐτὸ ὅταν ἡ ψυχή μου ἔχει καλῶς (εὔ), τότε εἶμαι εὖ-δαίμων-> εὐδαίμων: εὐτυχής!
Ἀπὸ ὅ,τι παρατηροῦμε, λοιπόν, ὁ δαίμων δὲν εἶναι κάποιο στοιχειὸ μὲ κερατάκια, οὐρὰ καὶ σατανικὸ βλέμμα, ἀλλὰ ὅ,τι πιὸ ἱερὸ καὶ ἁγνὸ θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξῃ…
Γνωστὸ εἶναι καὶ τὸ δαιμόνιον τοῦ Σωκράτους, τὸ θεϊκὸ κομμάτι τῆς ψυχῆς του, ὁ προστάτης, φύλακας καὶ καθοδηγητής του, ἡ ἐσωτερικὴ φωνὴ ποὺ ἐμπιστευόταν καὶ ὅριζε ὡς «θεία ἔμπνευσή» του.
Τὸ δαιμόνιο ἤταν πάντοτε ἀποτρεπτικὸ καὶ ποτὲ προτρεπτικὸ καὶ τὰ μηνύματά του ἀποκωδικοποιούντο μὲ τὴν ἐνσυναίσθηση καὶ ὄχι μὲ τις αἰσθήσεις. Ὅλοι μας ἔχουμε μέσα μας τὸ ἱερό μας δαιμόνιο, πόσοι ὅμως τό ἀφουγκραζόμαστε καί τό ἐμπιστευόμεθα, ἀντί νά ὑποτασσόμεθα στίς ψευδαισθήσεις τῶν ἀπατηλῶν αἰσθήσεων…;
--- συνεχίζεται ---
