Υποκλοπές Επικοινωνιών

Αν δεν έχει κατηγορία γι'αυτό βάλτε το εδώ...
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Υποκλοπές Επικοινωνιών

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Συνταρακτικά στοιχεία: Υποκλοπές τηλεφώνων από ΕΥΠ και ΕΛΑΣ χωρίς κανένα λόγο
Συνταρακτικά στοιχεία: Υποκλοπές τηλεφώνων από ΕΥΠ και ΕΛΑΣ χωρίς κανένα λόγο

Το εντυπωσιακό είναι λοιπόν ότι σύμφωνα με τις καταγραφές του 2018 το σύνολο των αιτημάτων για τηλεφωνικές παρακολουθήσεις έφτασε, συνολικά, στις 14.513, σε ένα πρωτοφανές ρεκόρ όλων των εποχών

Βασίλης Λαμπρόπουλος
15 Ιουλίου 2019, 18:40

Τεράστια ερωτηματικά δημιουργούνται για τις παρασκηνιακές ενέργειες κυβερνητικών-κρατικών υπηρεσιών στην τελευταία φάση της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη σημερινή αποκάλυψη του «Βήματος της Κυριακής» ότι παρουσίασαν πρωτοφανή αύξηση – περίπου 40% το 2018 – οι κρατικές υποκλοπές από τα συστήματα της ΕΥΠ και της ΕΛ.ΑΣ. Αυτό προκύπτει από την τελευταία έκθεση της Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών που παραδίδεται στη νέα κυβέρνηση.

Aπό τις «επίσημες» παρακολουθήσεις, οι περισσότερες (με τη μεγαλύτερη αύξηση) είναι αυτές που γίνονται χωρίς αιτιολόγηση, με επίκληση θέματα εθνικής-κρατικής ασφάλειας με ένα απλό έγγραφο ενός εισαγγελέα. Προκαλώντας τεράστια ερωτηματικά γιατί γίνονταν αυτές οι μυστικές παρακολουθήσεις, αφού ούτε μεγάλες υποθέσεις τρομοκρατίας ήταν σε εξέλιξη, ούτε απαγωγές ή σοβαρές εγκληματικές επιθέσεις που να χρειάζονταν έκτακτες δικαστικές άδειες για υποκλοπές. Γεγονός που δημιουργεί υπόνοιες ότι αφορούσαν παρακολουθήσεις για άγνωστους σκοπούς, ίσως και πολιτικούς.

Fast track διαδικασίες

Σημειώνεται ότι μόλις προ ολίγων ημερών τοποθετήθηκε νέος πρόεδρος στην αρμόδια Αρχή για τη Διασφάλιση του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ) που ελέγχει τα ζητήματα των υποκλοπών, ύστερα από μια μεγάλη περίοδο που αυτή η θέση ήταν κενή. Πρόκειται για τον πρώην αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Χρήστο Ράμμο που καλείται να διαπιστώσει τι ακριβώς συμβαίνει κυρίως με τα συστήματα «νομίμων συνακροάσεων» όπως αναφέρονται.

Το 2017, λοιπόν, η ΑΔΑΕ είχε καταγράψει 7.182 εισαγγελικές διατάξεις που αφορούσαν άρση απορρήτου των επικοινωνιών για λόγους εθνικής ασφαλείας. Πρόκειται για υποκλοπές που γίνονται με ταχύρρυθμες διαδικασίες μόνο με μια διάταξη εισαγγελέα για λόγους κατασκοπείας, δράσης τρομοκρατικών οργανώσεων αλλά και σε περιπτώσεις όπου οι Αρχές «βιάζονται» να εξιχνιάσουν υποθέσεις απαγωγών, σε καταδιώξεις επικίνδυνων κακοποιών κ.λπ. Ακόμη το 2017 είχαν εκδοθεί 3.194 βουλεύματα δικαστικών συμβουλίων για τη διακρίβωση εγκλημάτων όπως η ανθρωποκτονία από πρόθεση, η ληστεία, η έκρηξη, η κατοχή εκρηκτικών υλών, η πλαστογραφία, η διακεκριμένη κλοπή, ο εμπρησμός, η αρπαγή, η πορνογραφία ανηλίκων, η εκβίαση, το οργανωμένο έγκλημα, τα εγκλήματα που προβλέπονται στον νόμο περί ναρκωτικών κ.ά. Δηλαδή το σύνολο των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων με βουλεύματα και διατάξεις το 2017 ήταν 10.376 άρσεις απορρήτου.

Το εντυπωσιακό είναι λοιπόν ότι σύμφωνα με τις καταγραφές του 2018 το σύνολο των αιτημάτων για τηλεφωνικές παρακολουθήσεις έφτασε, συνολικά, στις 14.513, σε ένα πρωτοφανές ρεκόρ όλων των εποχών. Και από αυτές οι 11.113 άρσεις απορρήτου έχουν γίνει με τη διαδικασία εξπρές – με μικρά περιθώρια ελέγχου – των εισαγγελικών διατάξεων με επίκληση την εθνική ασφάλεια. Επιπλέον, οι παρακολουθήσεις τηλεφωνικών υποκλοπών για τον περιορισμό του εγκλήματος ήταν της τάξης των 3.400, που επίσης είναι ρεκόρ όλων των εποχών. Δηλαδή, πιο απλά, για λόγους κατασκοπείας και ειδικών συνθηκών εμφανίζεται να γίνονταν περίπου το 2018 τριπλάσιες υποκλοπές απ’ ό,τι για τις εγκληματικές επιθέσεις!

Ερωτήματα

«Αν υπολογισθεί ότι κάθε χρόνο στην Ελλάδα καταγράφονται περίπου 100 δολοφονίες, 75.000 διαρρήξεις και κλοπές, 5.000 ληστρικές επιθέσεις και 10.000 υποθέσεις ναρκωτικών κ.λπ. με 3.400 τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, πώς εξηγείται να υπάρχουν περισσότερες από 11.100 τηλεφωνικές υποκλοπές για υποθέσεις ελληνικής ή διεθνούς τρομοκρατίας, πολέμου διπλωματών κ.λπ.;» είναι από τα ερωτήματα που θέτουν αξιωματικοί για να συνεχίσουν: «Μάλιστα, το 2018 υπήρξαν μόνο 3-4 ένοπλες επιθέσεις (η βομβιστική επίθεση στον ΣΚΑΪ, η έκρηξη βόμβας στη εκκλησία του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου στο Κολωνάκι κ.λπ.) που να δικαιολογούν τέτοια έξαρση τηλεφωνικών υποκλοπών. Ακόμη ούτε υποθέσεις δράσης αναρχικών έχουν αναδειχθεί, ούτε συντάχθηκε κάποια εκτεταμένη δικογραφία σε βάρος του «Ρουβίκωνα», ούτε έχει διαπιστωθεί ότι τη χώρα μας κατακλύζουν… χιλιάδες κατάσκοποι ώστε να δικαιολογεί αυτό τον τεράστιο αριθμό υποκλοπών για λόγους εθνικής ασφαλείας. Και έτσι προκαλούνται τεράστια ερωτηματικά για τον λόγο που έχουν γίνει αυτές οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις και ποιοι ήταν ο στόχος των υποκλοπών. Καθώς, επίσης, και ποια ήταν η πραγματική αιτία που πέρυσι αυξήθηκαν κατά 40% οι κρατικοί «κοριοί»».

Χωρίς σαφή αιτιολογία και στόχευση

Σημειώνεται ότι οι κρατικές αρχές – η ΕΥΠ, η Διεύθυνση Πληροφοριών της ΕΛ.ΑΣ. και η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία – διαθέτουν τρία μεγάλα συστήματα επισυνδέσεων με τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Τα δύο από αυτά στεγάζονται στον 15ο όροφο του κτιρίου της λεωφόρου Κατεχάκη, ενώ το τρίτο, της ΔΙΔΑΠ, σε κτίριο της ΕΛ.ΑΣ. στο Περιστέρι. Τον τελευταίο καιρό υπήρχαν καταγγελίες ότι γινόταν κατάχρηση τηλεφωνικών υποκλοπών με πρόσχημα το «κυνήγι της διαφθοράς» ή τον πόλεμο των συμφερόντων. Ομως φαίνεται εκεί να υπήρχε μια μαύρη τρύπα για τον τρόπο που ξεκινούν αυτές οι υποκλοπές.

Κάτι που φάνηκε και από πρόσφατες δικογραφίες που έγιναν από την ΕΥΠ όπου υπάρχει ένας τεράστιος κύκλος τηλεφωνικών παρακολουθήσεων χωρίς σαφή αιτιολογία και στόχευση, ενώ πολλές φορές επιχειρείται να υπάρξουν μεταχρονολογημένες δικαστικές αποφάσεις για να αιτιολογηθούν. Ομως δεν είναι μόνο αυτό. Στην προηγούμενη έκθεση της ΑΔΑΕ υπήρχαν αναφορές σε επτά ελέγχους που έγιναν στα τρία κρατικά συστήματα υποκλοπών και φαίνεται να υπήρξαν ύποπτα ευρήματα. Χωρίς ωστόσο να μνημονεύεται τι αφορούσαν αυτές οι επισημάνσεις και ποιες ήταν οι ύποπτες ενδείξεις.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ανάμεσα στα άλλα, ανακαλύφθηκε ότι χειριστές συστημάτων υποκλοπών της ΕΥΠ δεν εφάρμοζαν την περιβόητη «Πολιτική Ασφαλείας» που αφορά την πρόσβαση στο σύστημα νομίμων συνακροάσεων και εξασφαλίζει το απόρρητο των επικοινωνιών. Ακόμη δεν τηρούσαν αρχεία για την παρακολούθηση ή κρατούν παρανόμως και για αγνώστους λόγους τηλεφωνικές συνομιλίες που θα έπρεπε να είχε καταστρέψει προ πολλού με βάση τη νομοθεσία για τη διαφύλαξη των προσωπικών δεδομένων.

Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, έχουν γίνει μερικές «μικροδιορθώσεις». Ομως ενώ η ΑΔΑΕ ζητεί να γίνεται μεγαλύτερος έλεγχος στις κρατικές υποκλοπές και να εξετάζει την ουσία των αιτημάτων που υποβάλλονται στους εισαγγελείς για τις «γρήγορες» παρακολουθήσεις, κάτι τέτοιο δεν έχει προωθηθεί.
Και αναφερόμαστε μόνον στα νόμιμα. Αν βάλουμε και τα παράνομα που γίνονται, χωρίς να λάβουμε υπόψη μας την παρακολούθηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καταλαβαίνουμε γιατί δεν ζούμε σε καθεστώς ελευθερίας και η παρακολούθηση από Γκεστάπο και KGB είναι παιχνιδι μπροστά στα σημερινά δεδομένα.

Ευχαριστώ.


pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Υποκλοπές Επικοινωνιών

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Δείτε και την συνέχεια στο παρακάτω άρθρο που έχω ανεβάσει αλλού:

http://forum.odigein.com/viewtopic.php?p=28167#p28167

Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Υποκλοπές Επικοινωνιών

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Ένα εκπληκτικό άρθρο, από έγκυρη πηγή σχετικά με το θέμα.

Μαζική παρακολούθηση και “Έξυπνος Ολοκληρωτισμός”
Μαζική παρακολούθηση και “Έξυπνος Ολοκληρωτισμός”

Στεκώμενος έξω από την “Τοπογραφία του Τρόμου” (το πρώην Αρχηγείο της μυστικής αστυνομίας “Γκεστάπο”) στο Βερολίνο, κοιτώντας το γκρίζο και ουδέτερο αισθητικά εξωτερικό περίβλημα, σου είναι δύσκολο να κατανοήσεις το μέγεθος των Ναζιστικών φρικαλεοτήτων που διαπράχθηκε σε αυτόν τον τόπο. Τα σύγχρονα τουριστικά λεωφορεία μεταφέρουν τους τουρίστες από και προς το μουσείο ώστε να επισκεφθούν απομεινάρια του τείχους του Βερολίνου από τον Ψυχρό Πόλεμο, πλέον καλυμμένα με γκραφίτι, το κοντινό “Chekcpoint Charlie” καθώς και το ιστορικό αλλά εκμοντερνισμένο κτίριο της βουλής των Γερμανών (Bundestag). Ωστόσο, σε αυτά τα εδάφη, λειτουργούσαν θεσμοί καίριοι για το σύστημα διώξεων και εκφοβισμών των Ναζί.

Από το 1993 μέχρι το 1945, πριν ακόμα καταστραφούν και απογυμνωθούν, τα κτίρια εδώ στέγαζαν την μυστική αστυνομία (Γκεστάπο), την ηγεσία των Ες-Ες (τάγμα προστασίας του ναζιστικού κόμματος) και το κεντρικό γραφείο ασφάλειας του Ράιχ. Αυτοί οι θεσμοί χρησιμοποιούσαν ψυχρές και βάναυσες μεθόδους για να επιτύχουν εξίσου βάναυσους σκοπούς. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η κομμουνιστική μυστική αστυνομία της Ανατολικής Γερμανίας παρακολουθούσε την αλληλογραφία και τις τηλεφωνικές κλήσεις των πολιτών της, καθώς και ξένους πολίτες που βρίσκονταν στα εδάφη της. Αριθμώντας 500.000 επαγγελματίες αλλά και κοινούς πληροφοριοδότες -με μερικές εκτιμήσεις να τους θέλουν έως και 2 εκατομμύρια (δεδομένου ότι συμπεριλαμβάνονται και οι περιστασιακοί πληροφοριοδότες) – για να επιβλέπουν ένα πληθυσμό 17 εκατομμυρίων, η Στάζι έχει χαρακτηριστεί ως ο πιο επιθετικός οργανισμός παρακολούθησης στην παγκόσμια ιστορία.

Τα απολυταρχικά καθεστώτα στην Γερμανία έκαναν εκτεταμένη χρήση της μαζικής παρακολούθησης προκειμένου να κυριαρχήσουν στην ελευθερία των πολιτών τους και να διαπράξουν φρικιαστικά εγκλήματα. Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, ότι η σημερινή Γερμανία είναι κορυφαία χώρα όσον αφορά νόμους προστασίας της ιδιωτικότητας των δεδομένων. Ότι το Βερολίνο εξελίχθηκε σε παγκόσμια πρωτεύουσα των χάκερ και των υποστηρικτών της ιδιωτικότητας των δεδομένων καθώς και ότι μια από τις πρώτες υπολογιστικές πλατφόρμες peer-to-peer που εγγυείται προστασία ενάντια σε ανεπιθύμητη παρακολούθηση, η Enigma, πήρε το όνομά της απο το εργαλείο το οποίο χρησιμοποιούσαν τα ναζιστικά στρατεύματα για να μεταδίδουν κρυπτογραφημένα μηνύματα. Παρόλα αυτά, κατά έναν ειρωνικό τρόπο, η δύναμη των τωρινών συστημάτων μαζικής παρακολούθησης, όπως αυτά που διαχειρίζεται η NSA τα οποία αποκαλύφθηκαν από τον Edward Snowden, ξεπερνά κατά πολύ όσα μπορούσαν να σκεφτούν τα προηγούμενα απολυταρχικά καθεστώτα. Η παρακολούθηση έχει εξαπλωθεί σαν πανδημία.

Παρακολουθώντας απλούς πολίτες

Μαζική παρακολούθηση, εξηγεί ο οργανισμός Privacy International (Παγκόσμια Ιδιωτικότητα), είναι η υποβολή ενός ολόκληρου πληθυσμού ή ενός σημαντικού μέρους ενός συνόλου σε αδιάκριτη παρακολούθηση. “Κάθε σύστημα που παράγει και συλλέγει δεδομένα πολιτών χωρίς την πρόθεση να στοχεύσει την συλλογή δεδομένων σε ορισμένους μόνο στόχους (μεμονωμένους πολίτες) αποτελεί ένα είδος μαζικής παρακολούθησης.”

Η NSA, περισσότερο από όλους, έχει εφαρμόσει διαβόητες τεχνικές μαζικής παρακολούθησης και κυβερνοπολέμου. Χάριν του Snowden γνωρίζουμε πλέον σχετικά με την μυστική συμμαχία “Five Eyes” (Πέντε Μάτια), μια πολύπλευρη συμφωνία παρακολούθησης μεταξύ των Η.Π.Α, του Καναδά, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας η οποία δίνει τη δυνατότητα σε κάθε κράτος που συμμετέχει να παρακολουθεί τους πολίτες του μεταβιβάζοντας αυτή την ενέργεια σε κάποιο από τα άλλα συνεργαζόμενα κράτη. Πρόσφατα, τον Αύγουστο του 2016, μια ομάδα γνωστή ως “Shadow Brokers” διέρρευσε πληροφορίες σχετικές με αμφιλεγόμενα κυβερνο-όπλα της NSA τα οποία ένα πρώην μέλος της NSA χαρακτήρισε ως “κλειδιά για το βασίλειο”. Με την χρήση κακόβουλου λογισμικού και εκμεταλλευόμενοι το κένο ασφαλείας σε πολλά συστήματα, η NSA χρησιμοποιούσε αυτά τα εργαλεία χρόνια ώστε να “χακάρει” μεμονωμένους πολίτες, εταιρείες και κυβερνήσεις. Η υπηρεσία, εκμεταλλευόταν τρωτά σημεία των συστημάτων ασφαλείας μεγάλων εταιρειών όπως η Cisco, χωρίς ποτέ να ενημερώνει την εν λόγω εταιρεία για τα κενά ασφαλείας.

Η ευρεία χρήση διαδεδομένων παραλληλισμών για την κατανόηση της σημερινής μαζικής παρακολούθησης, όπως οι αναφορές στην Ναζιστική Γερμανία, τη Στάζι η τον “Μεγάλο Αδελφό” του Τζώρτζ Όργουελ, διατρέχει τον κίνδυνο να άρει την προσοχή από τα απολυταρχικά καθεστώτα του παρελθόντος. Αντιμετωπίζοντάς τους (παραλληλισμούς) όμως, ως μέτρο σύγκρισης με την σημερινή κατάχρηση εξουσίας, π.χ. με το γεγονός πως η NSA μπορεί να συλλέξει 5 δισεκατομμύρια τηλεφωνικές κλήσεις ανά ημέρα, προσφέρουν μια χρήσιμη οπτική στα γεγονότα. Η εδρεύουσα στη Γερμανία OpenDataCity συνέκρινε τον όγκο των αρχείων που αποθήκευσε η Στάζι με την αποθηκευτική δυνατότητα δεδομένων της NSA. Αποφάνθηκε πως τα αρχεία της Στάζι θα γέμιζαν 48,000 αρχειακές αποθήκες ενώ μονάχα το περιεχόμενο ενός server της NSA θα μπορούσε να γεμίσει 42 τρισεκατομμύρια αρχειακές αποθήκες. Ο οργανισμός, συνοψίζει πως η NSA μπορεί να συλλέξει 1 δισεκατομμύριο φορές περισσότερο όγκο δεδομένων από τη Στάζι.

Παρόλα αυτά, η NSA δεν αποτελεί τον μοναδικό παράδειγμα στην παρακολούθηση πολιτών. Τον Οκτώβριο του 2016 στο Ηνωμένο Βασίλειο, δικαστικές έρευνες έκριναν πως οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας (GCHQ, MI5 και MI6) συνέλεξαν παρανόμως τεράστιες ποσότητες δεδομένων από επικοινωνίες, “παρακολουθώντας τα τηλέφωνα και την χρήση internet των πολιτών καθώς και συλλέγοντας λοιπές προσωπικές πληροφορίες χωρίς επαρκή μέτρα ασφαλείας και δίχως επίβλεψη για 17 χρόνια.” Οι υπηρεσίες ασφαλείας όμως δεν χρειάζεται πια να ανησυχούν για την νομιμότητα των πράξεών τους, καθώς τον αμέσως επόμενο μήνα εγκρίθηκε το Νομοσχέδιο για τις Εξεταστικές Εξουσίες – γνωστό και ως “χάρτα παρακολουθήσεων”- το οποίο νομιμοποιούσε τις μαζικές ψηφιακές παρακολουθήσεις στην χώρα.

Ελέγχοντας κρίσιμες δομές

Σήμερα, οι κυβερνήσεις και οι επιχειρήσεις ελέγχουν σημαντικές δομές του διαδικτύου, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν το domain mapping, τα υποβρύχια καλώδια, το υλικό και το λογισμικό, τον κώδικα και τα υπολογιστικά κέντρα. Αυτό σημαίνει ότι το διαδίκτυο είναι σε μεγάλο βαθμό συγκεντρωτικό, παρακολουθείται, χειραγωγείται και είναι ευάλωτο σε επιθέσεις κλοπής δεδομένων. Πολλοί ανησυχούν, πως λόγω του ανερχόμενου Internet of Things, το οποίο περιλαμβάνει έξυπνα σπίτια, έξυπνες πόλεις καθώς και τεχνολογίες που φοριούνται πάνω μας, σύντομα θα υπάρξει έκρηξη σε προσωπικά δεδομένα ικανά να συλλεχθούν, από το ληγμένο γάλα στο ψυγείο σας μέχρι την αρτηριακή σας πίεση και πολλά άλλα. Αυτή η εικόνα ανοίγει την πόρτα σε μια πληθώρα ηθικών προβλημάτων.

H συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων έχει ήδη επιτρέψει την χρήση τους σε ασυνήθιστα κοινωνικά πειράματα. Το Υπουργείο Άμυνας των Η.Π.Α έχει μελετήσει εκτενώς πως μπορεί να επηρεάζει χρήστες στο facebook, στο Twitter, στο Pinterest και στο Kickstarter ώστε να κατανοήσει τους κοινωνικούς δεσμούς και το πώς διαδίδονται τα μηνύματα διαμέσου αυτών των δικτύων. Τα μηνύματα αυτά σχετίζονται με δράσεις όπως το “Occupy Wall Street” και την Αραβική Άνοιξη. Επίσης το facebook, σε μια αμφιλεγόμενη δράση, προσπάθησε να ελέγξει τα συναισθήματα των χρηστών του διαμέσου της χειραγώγησης της ροής ειδήσεών του (News feed).

Ο παγκόσμιος ιστός (World Wide Web) έχει οχυρώσει τέτοια συστήματα εξουσίας δίνοντάς τους τη δυνατότητα να επηρεάσουν τα κοινωνικά δίκτυα και τον γενικό πληθυσμό προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση με ένα υπόγειο και στρατηγικό τρόπο. Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων παρουσιάζεται από τον καθηγητή Φιλοσοφίας και Ηθικής της Πληροφορίας, Luciano Floridi (Λουτσιάνο Φλορίντι), ως “γκρίζα δύναμη”. Η “γκρίζα δύναμη” δεν μοιάζει με την καθιερωμένη κοινωνικο-πολιτική ή στρατιωτική δύναμη, εξηγεί ο Floridi. Δεν είναι δηλαδή η δύναμη του να επηρεάσεις άμεσα κάποιον, άλλα η δύναμη του να επηρεάσεις αυτούς οι οποίοι έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν τις μάζες.

O Floridi υποστηρίζει πως τον 19ο και τον 20ο αιώνα οι κάτοχοι της γκρίζας δύναμης ήταν οι βιομήχανοι. Σήμερα όμως, οι κάτοχοι της γκρίζας δύναμης είναι αυτοί που ελέγχουν τα κοινωνικά δίκτυα, τις μηχανές αναζήτησης και τις βιομηχανίες που σχετίζονται με τις ψηφιακές τεχνολογίες. Για παράδειγμα το Google Transparency project (εγχείρημα υπέρ της διαφάνειας) έχει αναγνωρίσει 258 περιπτώσεις δραστηριότητας “περιστρεφόμενων πορτών” μεταξύ της Google και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των Η.Π.Α, του Κογκρέσου και των πολιτικών εκστρατειών για τις εθνικές εκλογές κατά την οκταετία θητείας του Προέδρου Ομπάμα. Αυτές οι περιστρεφόμενες πόρτες εμπλέκουν εκλεγμένους στον Λευκό Οίκο, πρώην εργαζομένους στην Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας ή στο Πεντάγωνο που παραιτήθηκαν από τις διοικητικές θέσεις για να βρεθούν σε υψηλά ιστάμενες θέσεις στην Google, καθώς και στελέχη της Google που μετακινήθηκαν ως αξιωματούχοι στον Λευκό Οίκο και στο Υπουργείο Άμυνας.

Επομένως, η επικίνδυνη δύναμη της μαζικής επιτήρησης δεν ανήκει μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του παρελθόντος. Οι σύγχρονες μορφές επιτήρησης χρησιμοποιούνται από εταιρείες και κυβερνήσεις, που μερικές φορές δουλεύουν διαρκώς για να εκμεταλλευτούν, να χειραγωγούν και να επηρεάζουν τον γενικό πληθυσμό. Ανεξάρτητα από τα κίνητρα πίσω από αυτά τα επεμβατικά συστήματα, είναι σαφές ότι ενέχουν πάντα κίνδυνο, ειδικά αν πέσουν σε λάθος χέρια.

Τα λάθος χέρια

Η απειλή ενός ακροδεξιού λευκού ρατσιστικού κινήματος που κερδίζει έδαφος στις ΗΠΑ είναι εδώ και καιρό μια πιθανότητα. Αλλά λίγοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας Ντόναλντ Τραμπ θα μπορούσε να κερδίσει πραγματικά τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Αυτή η δυνατότητα ήταν δύσκολο να γίνει αποδεκτή. Δεν είχε προηγούμενη εμπειρία σε δημόσιο αξίωμα. Όμως, η απογοητευτική πραγματικότητα όλο και βαθαίνει. Ως «επικεφαλής διοικητής» των ΗΠΑ, αυτός ο επικίνδυνος άνθρωπος θα έχει τα χέρια του στους μοχλούς της εξουσίας που προηγουμένως επέβλεπε η διοίκηση του Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό περιλαμβάνει τον έλεγχο της μαζικής επιτήρησης και των όπλων μαζικής καταστροφής.

Γράφοντας στους Time την επόμενη μετά τη νίκη του Τραμπ, η ακτιβίστρια ψηφιακών και τρανς δικαιωμάτων Evan Greer παρατήρησε ότι ο Ομπάμα έχει “περιθώριο εβδομάδων για να κάνει κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει την αποτροπή του εκφασισμού των Ηνωμένων Πολιτειών: τον αποχαρακτηρισμό και την διάλυση της ανεξέλεγκτης, μυστικοπαθούς κατάστασης μαζικής επιτήρησης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, – πριν να την αναλάβει ο Τραμπ”. Στις 10 Νοεμβρίου, ο Edward Snowden έγραψε στο Twitter: “Οι εξουσίες μιας κυβέρνησης κληρονομούνται στην επόμενη. Η μεταρρύθμισή τους είναι πλέον η μεγαλύτερη ευθύνη του προέδρου αυτού, που έχει ήδη καθυστερήσει.” Ο Snowden συνέχισε: “Για να είμαστε σαφείς, “πρόεδρος” σημαίνει αυτός ο πρόεδρος, αυτή τη στιγμή. Όχι ο επόμενος. Υπάρχει ακόμα χρόνος να δράσουμε”. Οι “αντάρτες” εκδότες του WikiLeaks έκαναν στο Twitter μια υπενθύμιση για εκείνους που βρίσκονται στις ΗΠΑ και «άφησαν τον Ομπάμα να νομιμοποιήσει» τις δολοφονίες του οποιουδήποτε, την κατασκοπεία όλων και την εκδίωξη εκδοτών και πηγών. “Όλα αυτά θα ανήκουν στον Trump σε 69 ημέρες”, προειδοποίησαν.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, ο Τραμπ εξαπέλυσε μια ομοβροντία λεκτικών επιθέσεων που θα έπρεπε κανονικά να βυθίσουν την υποψηφιότητά του. Αντίθετα θυμίζοντας τις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας των ΗΠΑ, όπως το πρόγραμμα COINTELPRO (COunter INTELligence PROgram) του FBI που πραγματοποιούσε συγκαλυμμένες, βίαιες και παράνομες ενέργειες κατά των εγχώριων ομάδων, ο Τραμπ ζήτησε την επιτήρηση των τζαμιών, πρότεινε ότι μπορεί να κατευθύνει το γενικό εισαγγελέα του να ερευνήσει το κίνημα ” Black Lives Matter” και απείλησε δημοσιογράφους και την ελευθερία του Τύπου. Αυτές οι απειλές από το Τραμπ, όσο ανησυχητικές και να είναι, δεν είναι καινούργιες. Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η αστυνομία της Νέας Υόρκης παρακολουθούσε συστηματικά μουσουλμάνους. Το FBI παρακολούθησε το κίνημα Black Lives Matter στη Βαλτιμόρη μετά τον θάνατο του Freddie Gray τον περασμένο Απρίλιο. Και κατά τη διάρκεια της οκταετούς θητείας του, ο Ομπάμα δίωξε περισσότερους πληροφοριοδότες με τον αρχαϊκό νόμο περί κατασκοπείας του 1917 από ό,τι όλοι οι προηγούμενοι πρόεδροι μαζί.

Ο Τραμπ έχει υποσχεθεί να επαναφέρει μεθόδους ανάκρισης όπως τον εικονικό πνιγμό αλλά και να εφαρμόσει και άλλες “αδιανόητες” τεχνικές βασανιστηρίων. Έχει εκφράσει την επιθυμία του να γεμίσει τις φυλακές του Γκουαντάναμο στην Κούβα με περισσότερους κρατούμενους. Ζήτησε από την Apple να βοηθήσει το FBI να ξεκλειδώσει το iPhone που ανήκει σε έναν σκοπευτή του San Bernardino. Θα επιβλέψει το πρόγραμμα των drones του Ομπάμα. Ο κατάλογος των τρομακτικών υποσχέσεων και δυνατοτήτων του Τραμπ εκτείνεται από το σκοτεινό και μακάβριο μέχρι το σκοτεινό και κωμικό. Ακόμη και συγκρίνοντάς τες με τον Dr Strangelove (1964, Stanley Kubrick) ενσταλάζουν μια μακάβρια νηφαλιότητα για την κατάσταση. Δέκα Αμερικανοί πρώην υπεύθυνοι βάσεων εκτόξευσης πυρηνικών εξέφρασαν ανησυχία για το γεγονός ότι ο Τραμπ έχει πρόσβαση σε πυρηνικά όπλα. Αυτοί οι αξιωματικοί, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για την εκτέλεση εντολών εκτόξευσης πυρηνικών όπλων, υπέγραψαν μια επιστολή προειδοποιώντας ότι ο Τραμπ δεν θα έπρεπε να έχει “το δάχτυλό του πάνω στο κουμπί” λόγω της άστατης ιδιοσυγκρασίας του.

Υπάρχουν σοβαροί λόγοι να ανησυχούμε βαθύτατα για το τι θα κάνει o Τραμπ με τη νεοσυσταθείσα προεδρική του εξουσία. Έχει, στο κάτω κάτω, ορκιστεί να εκδικηθεί τους αντιπάλους του. Αν εννοεί πραγματικά αυτή την απειλή ή αν χρησιμοποιεί το μίσος της ξενοφοβικής εκλογικής βάσης του για να αυξήσει τις ψήφους είναι άγνωστο. Αλλά αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η εκλογή του Τραμπ μας φέρνει σε επικίνδυνα και αχαρτογράφητα εδάφη.

Πρώτα ήρθαν για τα hashtags…

Πριν από τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, τον Απρίλιο του 2016, μέλη περισσότερων από 90 αμερικανικών εθνοτήτων συγκεντρώθηκαν στο Standing Rock στη Βόρεια Ντακότα για να προστατεύσουν ιερές τοποθεσίες των φυλών τους και την υδροδότηση τους. Συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν για την κατασκευή του αγωγού πετρελαίου Dakota Access, ο οποίος απειλεί να περάσει από την περιοχή. Μέχρι τον Νοέμβριο, υπήρξαν αναφορές για άμεση παρακολούθηση τους, από έδαφος και αέρα. Οι διαδηλωτές ανέφεραν ότι ελικόπτερα χαμηλής πτήσης συχνά αιωρούνταν πάνω από στρατόπεδα, φωτίζοντας με μερικές φορές με τους προβολείς τους στη μέση της νύχτας. Οι ακτιβιστές εξέφρασαν την ανησυχία τους για εισβολές στην ιδιωτική ζωή τους, συμπεριλαμβανομένων συνομιλιών που καταγράφηκαν ακόμη και όταν δεν ήταν βέβαιο ότι βρίσκονταν υπό παρακολούθηση οποιαδήποτε στιγμή.

Ο φόβος της συνεχούς παρακολούθησης στο Standing Rock συνέχισε να απειλεί τους διαδηλωτές στα τέλη Οκτωβρίου, όταν μια κοινοποίηση στο Facebook υποστήριζε ότι το αστυνομικό τμήμα του Morton County χρησιμοποίησε τα check-in του Facebook για να στοχεύσει τους ανθρώπους στο στρατόπεδο διαμαρτυρίας. Ξεκίνησε μια καμπάνια στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης που καλούσε τους ανθρώπους να κάνουν check in στο Standing Rock και να μοιραστούν αυτό το αίτημα με τα δίκτυά τους, να κατακλύσουν και να μπερδέψουν την αστυνομία. Λίγο περισσότερο από 24 ώρες μετά την κλήση, περισσότερα από ένα εκατομμύριο άτομα είχαν κάνει check in στο Standing Rock. Κάποιοι ανησυχούν ότι η αστυνομία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα δεδομένα από τα check-in για να παρακολουθήσει το δίκτυο των ανθρώπων που έδειξαν συμπάθεια στις ομάδες που διαμαρτύρονται.

Πρόσφατες έρευνες επιβεβαιώνουν ότι η αστυνομική χρήση λογισμικού επιτήρησης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για τη συλλογή προσωπικών πληροφοριών που δημοσιεύουμε σε αυτά, κλιμακώνεται. Τον Σεπτέμβριο του 2016, η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών (ACLU) έλαβε χιλιάδες δημόσιες αναφορές όπου αποκαλυπτόταν ότι οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου σε όλη την πολιτεία της Καλιφόρνιας “εξαγοράζουν κρυφά λογισμικό κοινωνικής κατασκοπείας που μπορεί να σαρώνει τους ακτιβιστές δημιουργώντας ένα δίχτυ ψηφιακής επιτήρησης”. Το λογισμικό αυτό παρακολουθούσε τις “απειλές για τη δημόσια ασφάλεια” εντοπίζοντας τα hashtag όπως #BlackLivesMatter, #DontShoot, #PoliceBrutality και πολλά άλλα.

Η ACLU αναφέρει ότι, από τις 63 υπηρεσίες επιβολής νόμου της χώρας, οι 20 έχουν αποκτήσει ισχυρά εργαλεία επιτήρησης κοινωνικών δικτύων όπως το MediaSonar, το X1 Social Discovery και το Geofeedia. Ακόμα χειρότερα, η ACLU σημειώνει ότι δεν βρήκαν στοιχεία που να δείχνουν ότι αυτές οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου προτίθενται να παρέχουν κάποια δημόσια ενημέρωση, να οργανώσουν συζητήσεις, να ακούσουν τη γνώμη της τοπικής κοινότητας ή την συγκατάθεση των νομοθετών για τη χρήση αυτής της επεμβατικής τεχνολογίας. Καμία υπηρεσία “δεν δημιούργησε κάποια πολιτική χρήσης που θα περιόριζε τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται αυτά τα εργαλεία και θα βοηθούσε στην προστασία των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτών”. Ίσως ανησυχούν για την εναντίωση της κοινής γνώμης.

Μάτια στον ουρανό

Έξω από το δικαστήριο της Βαλτιμόρης στα τέλη Ιουνίου, μια ομάδα ανθρώπων κρατούσε πλακάτ απαιτώντας δικαιοσύνη για τον Freddie Gray. Ο Gray, ένας 25χρονος μαύρος, πέθανε ενώ ήταν υπό κράτηση τον Απρίλιο του 2015. Στο δικαστήριο, η εισαγγελία ισχυρίστηκε ότι ο αξιωματικός Caesar Goodson οδηγούσε το αστυνομικό του όχημα απρόσεκτα μέσα στην πόλη ταρακουνώντας και χτυπώντας σκόπιμα το σώμα του Gray που βρισκόταν στο πίσω μέρος του βαν. Από την απερίσκεπτη οδήγηση έσπασε ο λαιμός του Gray.

Έξω από το δικαστήριο, ένας άνδρας που στεκόταν μαζί με τους διαδηλωτές διερωτήθηκε γιατί, με εκατοντάδες κάμερες στο επίπεδο του δρόμου, η αστυνομία της Βαλτιμόρης δεν είχε βίντεο από το περιστατικό που οδήγησε στο θάνατο του Gray. Όχι μόνο υπήρχαν πολλές κάμερες που θα μπορούσαν να έχουν καταγράψει κάτι, αλλά η αστυνομία της πόλης είχε δοκιμάσει, χωρίς να ενημερώσει το κοινό, ένα σύστημα εναέριας επιτήρησης προσαρμοσμένο από τη στρατιωτική επιχείρηση των ΗΠΑ στο Ιράκ. Μια έρευνα του Bloomberg αποκάλυψε ότι το σύστημα παρακολούθησης χρησιμοποιεί ευρυγώνιες κάμερες για να καταγράψει περίπου 30 τετραγωνικά μίλια σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή, στέλνοντας εικόνες σε πραγματικό χρόνο στους αναλυτές στο έδαφος. Στη συνέχεια, το βίντεο αποθηκεύεται και είναι διαθέσιμο για έλεγχο, μερικές εβδομάδες αργότερα, εάν είναι απαραίτητο. Ο δικαστής απάλλαξε τον Officer Goodson από όλες τις κατηγορίες στην περίπτωση του Gray. Και όμως το σύστημα εναέριας επιτήρησης της αστυνομίας της Βαλτιμόρης δοκιμάζεται πάνω από εκείνους που διαμαρτύρονται έξω από τα δικαστήρια.

Παρόλο που δεν αναφέρθηκε ότι οι κάμερες κατέγραψαν τα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατο του Gray, το FBI κυκλοφόρησε δικό του βίντεο που επιβεβαιώνει την παρακολούθηση του κινήματος Black Lives Matter. Οι καταγραφές του FBI χρονολογούνται από τις 29 Απριλίου έως τις 3 Μαΐου του 2015 και λαμβάνονται από αεροσκάφη και drones. Αυτές και άλλες αναφορές, όπως η παρακολούθηση από το FBI των προγενέστερων διαμαρτυριών του Black Lives Matter που ξέσπασε μετά τη δολοφονία από την αστυνομία του 18χρονου μαύρου Michael Brown στο Ferguson Missouri, έρχονται σε αντίθεση με δηλώσεις των αξιωματούχων του FBI που λένε ότι το Προεδρείο δεν χρησιμοποιεί αεροπλάνα κατασκοπείας για την παρακολούθηση ειρηνικών διαμαρτυριών.

Στην πραγματικότητα, μια έρευνα από την North Star Post το 2015 αποκάλυψε ότι τουλάχιστον 100 αεροσκάφη χρησιμοποιούνται από τις αμερικανικές υπηρεσίες επιβολής του νόμου για την κατασκοπεία πολιτών. Αυτά τα αεροσκάφη είναι εξοπλισμένα με προηγμένη τεχνολογία απεικόνισης και κάμερες υψηλής ανάλυσης – ειδικά το StingRay, μυστική τεχνολογία παρακολούθησης των κινητών τηλεφώνων και πιθανά υπέρυθρα ή άλλα συστήματα νυχτερινής όρασης. Το Associated Press ανέφερε στο FBI ότι σε διάστημα μόλις 30 ημερών είχε εντοπίσει τουλάχιστον πενήντα αεροσκάφη και είχε εντοπίσει πάνω από εκατό πτήσεις σε έντεκα πολιτείες. Αλλά το FBI κράτησε αυτή την επιχείρηση κρυφή από το αμερικανικό κοινό, καταλογραφώντας τα αεροσκάφη σε υπεράκτιες εταιρείες που δεν υπάρχουν.

Όπως και το ελληνικό μυθολογικό τέρας, ο Άργος Πανόπτης, το FBI γέμισε με μάτια ολόκληρο τον ουρανό του αμερικανικού έθνους για να επιτηρεί τον κόσμο και να κατασκοπεύει τους διαδηλωτές. Ο Πανόπτης – από το ελληνικό “παν” (όλος) και οπτικός – έβλεπε τα πάντα γιατί είχε εκατό μάτια που κάλυπταν το σώμα του από το κεφάλι μέχρι τα δάχτυλα. Αυτό το τέρας ήταν η έμπνευση για την σωφρονιστική φυλακή που πρότεινε ο φιλελεύθερος φιλόσοφος Jeremy Bentham, το “Panopticon.” Χρησιμοποιώντας το μοντέλο ως μεταφορά, ο γάλλος φιλόσοφος Michel Foucault υποστήριξε ότι απεικονίζει τον ορισμό των σχέσεων εξουσίας στην καθημερινή ζωή. Οι αρχές ελπίζουν ότι εάν υπάρχει μια κάμερα κατασκοπείας εναέρια – μέσω αεροσκαφών, drones, CCTV, οποιασδήποτε ηλεκτρονικής συσκευής ή τεχνολογίας γεωγραφικού εντοπισμού από τις εφαρμογές πλοήγησης αλλά και τα κοινωνικά σας δίκτυα -, θα διορθώσετε τη συμπεριφορά σας. Ακόμη και αν δεν σας κατασκοπεύουν πραγματικά, η απειλή του ότι κάποιος κάνει κάτι τέτοιο θα συμβάλει στη διατήρηση της τάξης.

Η οικονομία του “Καπιταλισμού της επιτήρησης”

Στο βιβλίο του το 1964, ο “Ο άνθρωπος της μίας διάστασης”, ο φιλόσοφος Herbert Marcuse ισχυρίστηκε ότι στις τεχνολογικά προηγμένες κοινωνίες ο ολοκληρωτισμός μπορεί να επιβληθεί χωρίς τρόμο. Αυτό συμβαίνει με τη μετατροπή της ιδιωτικής ζωής σε μέρος ενός συνολικού συστήματος κυριαρχίας. Για τον Marcuse, η σφαίρα της μαζικής κατανάλωσης, για παράδειγμα, ξεπέρασε τις βασικές ανάγκες για να προσφέρει περισσότερη άνεση, πολυτέλεια και ευημερία. Αυτά τα κίνητρα όχι μόνο καλύπτουν τις καθημερινές καταπιεστικές εντυπώσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, αλλά λειτουργούν και ως λούστρο που παγιδεύει τη φαντασία των ανθρώπων από τον οραματισμό ενός διαφορετικού, ίσως καλύτερου τρόπου ζωής.

Στον σημερινό τεχνολογικά προηγμένο κόσμο της πληροφορικής και των επικοινωνιών, η διαδικασία μετατροπής της ιδιωτικής ζωής σε ένα γενικό σύστημα κυριαρχίας συμβαίνει κρυφά – ακόμα και αν το τελικό προϊόν εμφανίζεται παντού.

Η Yahoo, για παράδειγμα, στοχεύει στην κατοχύρωση ευρεσιτεχνιών “έξυπνων πινακίδων” που θα τοποθετηθούν δίπλα σε αυτοκινητόδρομους, σε αεροδρόμια, σε πορθμεία, σε μπαρ και ξενοδοχεία, σε συστήματα δημόσιων συγκοινωνιών, σε διασταυρώσεις και σε άλλους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Αυτές οι ψηφιακές διαφημιστικές πινακίδες θα βασίζονται σε μια σειρά επεμβατικών τεχνολογιών παρακολούθησης, όπως κυψελών, κινητών εφαρμογών, στατικών εικόνων, βιντεοκαμερών, πλοήγησης οχημάτων, δορυφόρων, αεροσκαφών, μικροφώνων, ανιχνευτών κίνησης και “βιομετρικών αισθητήρων” όπως δακτυλικών αποτυπωμάτων, συσκευών αναγνώρισης προσώπου και αμφιβληστροειδή. Οι έξυπνες διαφημιστικές πινακίδες της Yahoo θα αποβλέπουν στον εντοπισμό συγκεκριμένων ατόμων και εκείνων που βρίσκονται ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο για να προσδιορίσουν τα δημογραφικά τους δεδομένα και την κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση. Θα δημιουργήσουν προφίλ για τους ανθρώπους που βρίσκονται στη γύρω περιοχή, πριν εμφανίσουν εξατομικευμένες διαφημίσεις σε αυτά. Η Yahoo χαρακτήρισε αυτή τη διαδικασία “ομαδοποίηση”. Άλλοι χαρακτήρισαν αυτή την εκμετάλλευση προσωπικών δεδομένων για εταιρικό κέρδος ως “καπιταλισμό της Στάζι”. Νέες κοινωνικές θεωρίες εμφανίζονται γρήγορα σε αυτόν τον τομέα.

Η διαδικασία μέσω της οποίας η τεχνολογία ανταποκρίνεται σε άτομα και ομάδες για να παρακολουθεί και να τροποποιεί την ανθρώπινη συμπεριφορά με κλιμακούμενους και κερδοφόρους τρόπους έχει περιγραφεί από την Shoshana Zuboff, ομότιμη καθηγήτρια στο Harvard Business School, ως ένα νέο υπο-είδος καπιταλισμού γνωστού ως «καπιταλισμό επιτήρησης». Η Zuboff περιγράφει τον εποπτικό καπιταλισμό ως «μια νέα λογική συσσώρευσης». Είναι μια «νέα οικονομική μεταλλαγή που εκτρέφεται από την παράνομη σύζευξη των τεράστιων δυνάμεων του ψηφιακού με τη ριζική αδιαφορία και τον εγγενή ναρκισσισμό του οικονομικού καπιταλισμού και το νεοφιλελεύθερο όραμά του που κυριαρχούσε στο εμπόριο για τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, ειδικά στις αγγλοσαξονικές οικονομίες.”

Η απίστευτη εξέλιξη στην επεξεργαστική δύναμη των υπολογιστών, οι πολύπλοκοι αλγόριθμοι και τα άλματα στις δυνατότητες αποθήκευσης δεδομένων συνδυάζονται για να καταστεί δυνατός ο καπιταλισμός επιτήρησης. Είναι η διαδικασία της συσσώρευσης με την εκποίηση των δεδομένων που παράγουν οι άνθρωποι. Εμφανίζεται τόσο με υπόγειους όσο και με φαινομενικά αγαθούς τρόπους.

Πέρα απ’ την εικονική πραγματικότητα στην πραγματική απελευθέρωση

Οι τεχνολογικά προηγμένες κοινωνίες παράγουν όλο και πιο προσωποποιημένους κόσμους. Προσαρμοστικοί αλγόριθμοι μας προτείνουν την επόμενη σειρά στο Netflix που θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε. Η Amazon Prime μας συνιστά προϊόντα που θα μπορούσαν να παραδοθούν την επόμενη μέρα. Τα παιχνίδια Αυξημένης και Εικονικής Πραγματικότητας, τα οποία συμπληρώνουν και παρέχουν επαναστατικές ψηφιακές δυνατότητες, βρίσκονται σε άνοδο. Αυτή η πορεία προς την εξατομίκευση συνδυάζεται με τις τελευταίες τεχνολογικές εξελίξεις που προσφέρουν μια αίσθηση επιλογής και ικανοποίησης σε έναν κόσμο γεμάτο συντριπτική ανισότητα και αδικία.

Η εμφάνιση της ευημερίας, η αίσθηση ότι όλες οι γνώσεις και οι εικονικές δυνατότητες είναι διαθέσιμες στο διαδίκτυο, στα χέρια μας, στην παλάμη του χεριού μας, που μας περιβάλλει όπου κι αν πάμε, είναι μια ψηφιακή απόσπαση από τη δομική καταπίεση που ενσωματώνεται στο σύνολο των καθημερινότητας. Είναι μια τοξική απόσπαση προσοχής από εκείνους που αγωνίζονται να προστατεύσουν τις κοινότητές τους, όπως οι αυτόχθονες λαοί στο Standing Rock και το κίνημα Black Lives Matter. Είναι μια απόσπαση της προσοχής από τον σεξισμό, την αποδυνάμωση, την περιβαλλοντική αποσύνθεση, την ταξική κυριαρχία και τον ρατσισμό, ενώ με πολλούς τρόπους η ίδια γαλβανίζει και αυτά τα ίδια προβλήματα.

Αυτό που απαιτείται σήμερα είναι η ριζοσπαστική φαντασία να επανεξετάσουμε το πως οι ισχυρές τεχνολογικές αλλαγές θα μπορούσαν να επαναπροσδιοριστούν ώστε να τροφοδοτήσουν τους φτωχούς, να παράσχουν υγεία, εκπαίδευση και πολιτισμό σε όλους, να αποκεντρώσουν τις κοινωνίες και να επιτύχουν την αυτοδιοίκηση, την ισονομία και την δημοκρατική αυτονομία. Ο αριθμός των ενεργών χρηστών εικονικής πραγματικότητας εκτιμάται ότι θα αυξηθεί στα 171 εκατομμύρια μέχρι το 2018. Για τους ανθρώπους που φαντάζονται ολόκληρους νέους κόσμους όλη την ώρα, το να φανταστούν μόνο έναν νέο κόσμο – τον δικό μας – στον οποίο θα υπάρχουν φιλικά οικολογικά έξυπνα σπίτια, έξυπνες πόλεις, έξυπνα σχολεία και έξυπνα νοσοκομεία για όλους, δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο. Η τεχνολογία υπάρχει. Η επίτευξη “κοινής πολυτέλειας” για όλους είναι πλέον πιο δυνατή από ποτέ.

Ωστόσο, οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι κρατικοί θεσμοί έχουν υιοθετήσει και μετασχηματίσει τις τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνιών σε μερικά από τα πιο ισχυρά εργαλεία κοινωνικού ελέγχου που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος. Τα δίκτυά τους, οι πλατφόρμες και οι συσκευές επιτήρησής τους επέτρεψαν μια επικίνδυνη συγχώνευση δημόσιας και ιδιωτικής εξουσίας και είναι σαφώς σχεδιασμένα να εδραιώσουν τις δικές τους προνομιακές και κυριαρχικές θέσεις. Εξαρτάται από εμάς, τους ανθρώπους και τις κοινότητες που πλήττονται περισσότερο, να αγωνιστούμε για την επανόρθωση, την αποκέντρωση και την αναδημιουργία αυτών των τεχνολογιών, προκειμένου να καταστούν δυνατοί νέοι και καλύτεροι τρόποι ζωής.
Περιττό να πω ότι τα έχω γράψει πολλά χρόνια νωρίτερα.

Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Υποκλοπές Επικοινωνιών

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Περιττό να γράφω πράγματα. Με μία γραμμή το εξηγώ. CIA και BND είχαν φτιάξει επιχείρηση βιτρίνα, η οποία πωλούσε κρυπτογραφικές συσκευές, ενώ στην ουσία οι συσκευές αυτές είχαν backdoors για να παρακολουθούνται τα πάντα. Εννοείται ότι ήμασταν εντός των κρατών χρηστών. Τι λένε τα δικά μας τα αστέρια για αυτό το πράγμα; Στο ελληνικό διαδίκτυο είναι δύσκολο να βρεις κάτι σχετικό. Αφού ελέγχονται από την πρεσβεία, σιγά μην το αναφέρουν.

‘The intelligence coup of the century’
‘The intelligence coup of the century’

For decades, the CIA read the encrypted communications of allies and adversaries.

For more than half a century, governments all over the world trusted a single company to keep the communications of their spies, soldiers and diplomats secret.

The company, Crypto AG, got its first break with a contract to build code-making machines for U.S. troops during World War II. Flush with cash, it became a dominant maker of encryption devices for decades, navigating waves of technology from mechanical gears to electronic circuits and, finally, silicon chips and software.

The Swiss firm made millions of dollars selling equipment to more than 120 countries well into the 21st century. Its clients included Iran, military juntas in Latin America, nuclear rivals India and Pakistan, and even the Vatican.

But what none of its customers ever knew was that Crypto AG was secretly owned by the CIA in a highly classified partnership with West German intelligence. These spy agencies rigged the company’s devices so they could easily break the codes that countries used to send encrypted messages.

The decades-long arrangement, among the most closely guarded secrets of the Cold War, is laid bare in a classified, comprehensive CIA history of the operation obtained by The Washington Post and ZDF, a German public broadcaster, in a joint reporting project.

The account identifies the CIA officers who ran the program and the company executives entrusted to execute it. It traces the origin of the venture as well as the internal conflicts that nearly derailed it. It describes how the United States and its allies exploited other nations’ gullibility for years, taking their money and stealing their secrets.

The operation, known first by the code name “Thesaurus” and later “Rubicon,” ranks among the most audacious in CIA history.

“It was the intelligence coup of the century,” the CIA report concludes. “Foreign governments were paying good money to the U.S. and West Germany for the privilege of having their most secret communications read by at least two (and possibly as many as five or six) foreign countries.”

From 1970 on, the CIA and its code-breaking sibling, the National Security Agency, controlled nearly every aspect of Crypto’s operations — presiding with their German partners over hiring decisions, designing its technology, sabotaging its algorithms and directing its sales targets.

Then, the U.S. and West German spies sat back and listened.

They monitored Iran’s mullahs during the 1979 hostage crisis, fed intelligence about Argentina’s military to Britain during the Falklands War, tracked the assassination campaigns of South American dictators and caught Libyan officials congratulating themselves on the 1986 bombing of a Berlin disco.

The program had limits. America’s main adversaries, including the Soviet Union and China, were never Crypto customers. Their well-founded suspicions of the company’s ties to the West shielded them from exposure, although the CIA history suggests that U.S. spies learned a great deal by monitoring other countries’ interactions with Moscow and Beijing.

There were also security breaches that put Crypto under clouds of suspicion. Documents released in the 1970s showed extensive — and incriminating — correspondence between an NSA pioneer and Crypto’s founder. Foreign targets were tipped off by the careless statements of public officials including President Ronald Reagan. And the 1992 arrest of a Crypto salesman in Iran, who did not realize he was selling rigged equipment, triggered a devastating “storm of publicity,” according to the CIA history.

But the true extent of the company’s relationship with the CIA and its German counterpart was until now never revealed.

The German spy agency, the BND, came to believe the risk of exposure was too great and left the operation in the early 1990s. But the CIA bought the Germans’ stake and simply kept going, wringing Crypto for all its espionage worth until 2018, when the agency sold off the company’s assets, according to current and former officials.

The company’s importance to the global security market had fallen by then, squeezed by the spread of online encryption technology. Once the province of governments and major corporations, strong encryption is now as ubiquitous as apps on cellphones.

Even so, the Crypto operation is relevant to modern espionage. Its reach and duration help to explain how the United States developed an insatiable appetite for global surveillance that was exposed in 2013 by Edward Snowden. There are also echoes of Crypto in the suspicions swirling around modern companies with alleged links to foreign governments, including the Russian anti-virus firm Kaspersky, a texting app tied to the United Arab Emirates and the Chinese telecommunications giant Huawei.

This story is based on the CIA history and a parallel BND account, also obtained by The Post and ZDF, and interviews with current and former Western intelligence officials as well as Crypto employees. Many spoke on the condition of anonymity, citing the sensitivity of the subject.

It is hard to overstate how extraordinary the CIA and BND histories are. Sensitive intelligence files are periodically declassified and released to the public. But it is exceedingly rare, if not unprecedented, to glimpse authoritative internal histories of an entire covert operation. The Post was able to read all of the documents, but the source of the material insisted that only excerpts be published.

The CIA and the BND declined to comment, though U.S. and German officials did not dispute the authenticity of the documents. The first is a 96-page account of the operation completed in 2004 by the CIA’s Center for the Study of Intelligence, an internal historical branch. The second is an oral history compiled by German intelligence officials in 2008.

The overlapping accounts expose frictions between the two partners over money, control and ethical limits, with the West Germans frequently aghast at the enthusiasm with which U.S. spies often targeted allies.

But both sides describe the operation as successful beyond their wildest projections. At times, including in the 1980s, Crypto accounted for roughly 40 percent of the diplomatic cables and other transmissions by foreign governments that cryptanalysts at the NSA decoded and mined for intelligence, according to the documents.

All the while, Crypto generated millions of dollars in profits that the CIA and BND split and plowed into other operations.

Crypto’s products are still in use in more than a dozen countries around the world, and its orange-and-white sign still looms atop the company’s longtime headquarters building near Zug, Switzerland. But the company was dismembered in 2018, liquidated by shareholders whose identities have been permanently shielded by the byzantine laws of Liechtenstein, a tiny European nation with a Cayman Islands-like reputation for financial secrecy.

Two companies purchased most of Crypto’s assets. The first, CyOne Security, was created as part of a management buyout and now sells security systems exclusively to the Swiss government. The other, Crypto International, took over the former company’s brand and international business.

Each insisted that it has no ongoing connection to any intelligence service, but only one claimed to be unaware of CIA ownership. Their statements were in response to questions from The Post, ZDF and Swiss broadcaster SRF, which also had access to the documents.

CyOne has more substantial links to the now-dissolved Crypto, including that the new company’s chief executive held the same position at Crypto for nearly two decades of CIA ownership.

A CyOne spokesman declined to address any aspect of Crypto AG’s history but said the new firm has “no ties to any foreign intelligence services.”

Andreas Linde, the chairman of the company that now holds the rights to Crypto’s international products and business, said he had no knowledge of the company’s relationship to the CIA and BND before being confronted with the facts in this article.

“We at Crypto International have never had any relationship with the CIA or BND — and please quote me,” he said in an interview. “If what you are saying is true, then absolutely I feel betrayed, and my family feels betrayed, and I feel there will be a lot of employees who will feel betrayed as well as customers.”

The Swiss government announced on Tuesday that it was launching an investigation of Crypto AG’s ties to the CIA and BND. Earlier this month, Swiss officials revoked Crypto International’s export license.

The timing of the Swiss moves was curious. The CIA and BND documents indicate that Swiss officials must have known for decades about Crypto’s ties to the U.S. and German spy services, but intervened only after learning that news organizations were about to expose the arrangement.

The histories, which do not address when or whether the CIA ended its involvement, carry the inevitable biases of documents written from the perspectives of the operation’s architects. They depict Rubicon as a triumph of espionage, one that helped the United States prevail in the Cold War, keep tabs on dozens of authoritarian regimes and protect the interests of the United States and its allies.

The papers largely avoid more unsettling questions, including what the United States knew — and what it did or didn’t do — about countries that used Crypto machines while engaged in assassination plots, ethnic cleansing campaigns and human rights abuses.

The revelations in the documents may provide reason to revisit whether the United States was in position to intervene in, or at least expose, international atrocities, and whether it opted against doing so at times to preserve its access to valuable streams of intelligence.

Nor do the files deal with obvious ethical issues at the core of the operation: the deception and exploitation of adversaries, allies and hundreds of unwitting Crypto employees. Many traveled the world selling or servicing rigged systems with no clue that they were doing so at risk to their own safety.

In recent interviews, deceived employees — even ones who came to suspect during their time at Crypto that the company was cooperating with Western intelligence — said the revelations in the documents have deepened a sense of betrayal, of themselves and customers.

“You think you do good work and you make something secure,” said Juerg Spoerndli, an electrical engineer who spent 16 years at Crypto. “And then you realize that you cheated these clients.”

Those who ran the clandestine program remain unapologetic.

“Do I have any qualms? Zero,” said Bobby Ray Inman, who served as director of the NSA and deputy director of the CIA in the late 1970s and early 1980s. “It was a very valuable source of communications on significantly large parts of the world important to U.S. policymakers.”

A denial operation

This sprawling, sophisticated operation grew out of the U.S. military’s need for a crude but compact encryption device.

Boris Hagelin, Crypto’s founder, was an entrepreneur and inventor who was born in Russia but fled to Sweden as the Bolsheviks took power. He fled again to the United States when the Nazis occupied Norway in 1940.

He brought with him an encryption machine that looked like a fortified music box, with a sturdy crank on the side and an assembly of metal gears and pinwheels under a hard metal case.

It wasn’t nearly as elaborate, or secure, as the Enigma machines being used by the Nazis. But Hagelin’s M-209, as it became known, was portable, hand-powered and perfect for troops on the move. Photos show soldiers with the eight-pound boxes — about the size of a thick book — strapped to their knees. Many of Hagelin’s devices have been preserved at a private museum in Eindhoven, the Netherlands.

Sending a secure message with the device was tedious. The user would rotate a dial, letter by letter, and thrust down the crank. The hidden gears would turn and spit out an enciphered message on a strip of paper. A signals officer then had to transmit that scrambled message by Morse code to a recipient who would reverse the sequence.

Security was so weak that it was assumed that nearly any adversary could break the code with enough time. But doing so took hours. And since these were used mainly for tactical messages about troop movements, by the time the Nazis decoded a signal its value had probably perished.

Over the course of the war, about 140,000 M-209s were built at the Smith Corona typewriter factory in Syracuse, N.Y., under a U.S. Army contract worth $8.6 million to Crypto. After the war, Hagelin returned to Sweden to reopen his factory, bringing with him a personal fortune and a lifelong sense of loyalty to the United States.

Even so, American spies kept a wary eye on his postwar operations. In the early 1950s, he developed a more advanced version of his war-era machine with a new, “irregular” mechanical sequence that briefly stumped American code-breakers.

Alarmed by the capabilities of the new CX-52 and other devices Crypto envisioned, U.S. officials began to discuss what they called the “Hagelin problem.”

These were “the Dark Ages of American cryptology, ” according to the CIA history. The Soviets, Chinese and North Koreans were using code-making systems that were all but impenetrable. U.S. spy agencies worried that the rest of the world would also go dark if countries could buy secure machines from Hagelin.

The Americans had several points of leverage with Hagelin: his ideological affinity for the country, his hope that the United States would remain a major customer and the veiled threat that they could damage his prospects by flooding the market with surplus M-209s from the war.

The United States also had a more crucial asset: William Friedman. Widely regarded as the father of American cryptology, Friedman had known Hagelin since the 1930s. They had forged a lifelong friendship over their shared backgrounds and interests, including their Russian heritage and fascination with the complexities of encryption.

There might never have been an Operation Rubicon if the two men had not shaken hands on the very first secret agreement between Hagelin and U.S. intelligence over dinner at the Cosmos Club in Washington in 1951.

The deal called for Hagelin, who had moved his company to Switzerland, to restrict sales of his most sophisticated models to countries approved by the United States. Nations not on that list would get older, weaker systems. Hagelin would be compensated for his lost sales, as much as $700,000 up front.

It took years for the United States to live up to its end of the deal, as top officials at the CIA and the predecessor to the NSA bickered over the terms and wisdom of the scheme. But Hagelin abided by the agreement from the outset, and over the next two decades, his secret relationship with U.S. intelligence agencies deepened.

In 1960, the CIA and Hagelin entered into a “licensing agreement ” that paid him $855,000 to renew his commitment to the handshake deal. The agency paid him $70,000 a year in retainer and started giving his company cash infusions of $10,000 for “marketing” expenses to ensure that Crypto — and not other upstarts in the encryption business — locked down contracts with most of the world’s governments.

It was a classic “denial operation” in the parlance of intelligence, a scheme designed to prevent adversaries from acquiring weapons or technology that would give them an advantage. But it was only the beginning of Crypto’s collaboration with U.S. intelligence. Within a decade, the whole operation belonged to the CIA and BND.

A brave e ol

U.S. officials had toyed since the outset with the idea of asking Hagelin whether he would be willing to let U.S. cryptologists doctor his machines. But Friedman overruled them, convinced that Hagelin would see that as a step too far.

The CIA and NSA saw a new opening in the mid-1960s, as the spread of electronic circuits forced Hagelin to accept outside help adapting to the new technology, or face extinction clinging to the manufacturing of mechanical machines.

NSA cryptologists were equally concerned about the potential impact of integrated circuits, which seemed poised to enable a new era of unbreakable encryption. But one of the agency’s senior analysts, Peter Jenks, identified a potential vulnerability.

If “carefully designed by a clever crypto-mathematician,” he said, a circuit-based system could be made to appear that it was producing endless streams of randomly generated characters, while in reality it would repeat itself at short enough intervals for NSA experts — and their powerful computers — to crack the pattern.

Two years later, in 1967, Crypto rolled out a new, all-electronic model, the H-460, whose inner workings were completely designed by the NSA.

The CIA history all but gloats about crossing this threshold. “Imagine the idea of the American government convincing a foreign manufacturer to jimmy equipment in its favor,” the history says. “Talk about a brave new world.”

The NSA didn’t install crude “back doors” or secretly program the devices to cough up their encryption keys. And the agency still faced the difficult task of intercepting other governments’ communications, whether plucking signals out of the air or, in later years, tapping into fiber optic cables.

But the manipulation of Crypto’s algorithms streamlined the code-breaking process, at times reducing to seconds a task that might otherwise have taken months. The company always made at least two versions of its products — secure models that would be sold to friendly governments, and rigged systems for the rest of the world.

In so doing, the U.S.-Hagelin partnership had evolved from denial to “active measures.” No longer was Crypto merely restricting sales of its best equipment but actively selling devices that were engineered to betray their buyers.

The payoff went beyond the penetration of the devices. Crypto’s shift to electronic products buoyed business so much that it became addicted to its dependence on the NSA. Foreign governments clamored for systems that seemed clearly superior to the old clunky mechanical devices but in fact were easier for U.S. spies to read.

n mrcGerman n mrcnGerman n mrcnpGerman and American partners

By the end of the 1960s, Hagelin was nearing 80 and anxious to secure the future for his company, which had grown to more than 180 employees. CIA officials were similarly anxious about what would happen to the operation if Hagelin were to suddenly sell or die.

Hagelin had once hoped to turn control over to his son, Bo. But U.S. intelligence officials regarded him as a “wild card” and worked to conceal the partnership from him. Bo Hagelin was killed in a car crash on Washington’s Beltway in 1970. There were no indications of foul play.

U.S. intelligence officials discussed the idea of buying Crypto for years, but squabbling between the CIA and NSA prevented them from acting until two other spy agencies entered the fray.

The French, West German and other European intelligence services had either been told about the United States’ arrangement with Crypto or figured it out on their own. Some were understandably jealous and probed for ways to secure a similar deal for themselves.

In 1967, Hagelin was approached by the French intelligence service with an offer to buy the company in partnership with German intelligence. Hagelin rebuffed the offer and reported it to his CIA handlers. But two years later, the Germans came back seeking to make a follow-up bid with the blessing of the United States.

In a meeting in early 1969 at the West German Embassy in Washington, the head of that country’s cipher service, Wilhelm Goeing, outlined the proposal and asked whether the Americans “were interested in becoming partners too.”

Months later, CIA Director Richard Helms approved the idea of buying Crypto and dispatched a subordinate to Bonn, the West German capital, to negotiate terms with one major caveat: the French, CIA officials told Goeing, would have to be “shut out.”

West Germany acquiesced to this American power play, and a deal between the two spy agencies was recorded in a June 1970 memo carrying the shaky signature of a CIA case officer in Munich who was in the early stages of Parkinson’s disease and the illegible scrawl of his BND counterpart.

The two agencies agreed to chip in equally to buy out Hagelin for approximately $5.75 million, but the CIA left it largely to the Germans to figure out how to prevent any trace of the transaction from ever becoming public.

A Liechtenstein law firm, Marxer and Goop, helped hide the identities of the new owners of Crypto through a series of shells and “bearer” shares that required no names in registration documents. The firm was paid an annual salary “less for the extensive work but more for their silence and acceptance,” the BND history says. The firm, now named Marxer and Partner, did not respond to a request for comment.

A new board of directors was set up to oversee the company. Only one member of the board, Sture Nyberg, to whom Hagelin had turned over day-to-day management, knew of CIA involvement. “It was through this mechanism,” the CIA history notes, “that BND and CIA controlled the activities” of Crypto. Nyberg left the company in 1976. The Post and ZDF could not locate him or determine whether he is still alive.

The two spy agencies held their own regular meetings to discuss what to do with their acquisition. The CIA used a secret base in Munich, initially on a military installation used by American troops and later in the attic of a building adjacent to the U.S. Consulate, as the headquarters for its involvement in the operation.

The CIA and BND agreed on a series of code names for the program and its various components. Crypto was called “Minerva,” which is also the title of the CIA history. The operation was at first code-named “Thesaurus,” though in the 1980s it was changed to “Rubicon.”

Each year, the CIA and BND split any profits Crypto had made, according to the German history, which says the BND handled the accounting and delivered the cash owed to the CIA in an underground parking garage.

From the outset, the partnership was beset by petty disagreements and tensions. To CIA operatives, the BND often seemed preoccupied with turning a profit, and the Americans “constantly reminded the Germans that this was an intelligence operation, not a money-making enterprise.” The Germans were taken aback by the Americans’ willingness to spy on all but their closest allies, with targets including NATO members Spain, Greece, Turkey and Italy.

Mindful of the limitations to their abilities to run a high-tech company, the two agencies brought in corporate outsiders. The Germans enlisted Siemens, a Munich-based conglomerate, to advise Crypto on business and technical issues in exchange for 5 percent of the company’s sales. The United States later brought in Motorola to fix balky products, making it clear to the company’s CEO this was being done for U.S. intelligence. Siemens declined to comment. Motorola officials did not respond to a request for comment.

To its frustration, Germany was never admitted to the vaunted “Five Eyes,” a long-standing intelligence pact involving the United States, Britain, Australia, New Zealand and Canada. But with the Crypto partnership, Germany moved closer into the American espionage fold than might have seemed possible in World War II’s aftermath. With the secret backing of two of the world’s premier intelligence agencies and the support of two of the world’s largest corporations, Crypto’s business flourished.

A table in the CIA history shows that sales surged from 15 million Swiss francs in 1970 to more than 51 million in 1975, or $19 million. The company’s payroll expanded to more than 250 employees.

“The Minerva purchase had yielded a bonanza,” the CIA history says of this period. The operation entered a two-decade stretch of unprecedented access to foreign governments’ communications.

upcos

The NSA’s eavesdropping empire was for many years organized around three main geographic targets, each with its own alphabetic code: A for the Soviets, B for Asia and G for virtually everywhere else.

By the early 1980s, more than half of the intelligence gathered by G group was flowing through Crypto machines, a capability that U.S. officials relied on in crisis after crisis.

In 1978, as the leaders of Egypt, Israel and the United States gathered at Camp David for negotiations on a peace accord, the NSA was secretly monitoring the communications of Egyptian President Anwar Sadat with Cairo.

A year later, after Iranian militants stormed the U.S. Embassy and took 52 American hostages, the Carter administration sought their release in back-channel communications through Algeria. Inman, who served as NSA director at the time, said he routinely got calls from President Jimmy Carter asking how the Ayatollah Khomeini regime was reacting to the latest messages.

“We were able to respond to his questions about 85 percent of the time,” Inman said. That was because the Iranians and Algerians were using Crypto devices.

Inman said the operation also put him in one of the trickiest binds he’d encountered in government service. At one point, the NSA intercepted Libyan communications indicating that the president’s brother, Billy Carter, was advancing Libya’s interests in Washington and was on leader Moammar Gaddafi’s payroll.

Inman referred the matter to the Justice Department. The FBI launched an investigation of Carter, who falsely denied taking payments. In the end, he was not prosecuted but agreed to register as a foreign agent.

Throughout the 1980s, the list of Crypto’s leading clients read like a catalogue of global trouble spots. In 1981, Saudi Arabia was Crypto’s biggest customer, followed by Iran, Italy, Indonesia, Iraq, Libya, Jordan and South Korea.

To protect its market position, Crypto and its secret owners engaged in subtle smear campaigns against rival companies, according to the documents, and plied government officials with bribes. Crypto sent an executive to Riyadh, Saudi Arabia, with 10 Rolex watches in his luggage, the BND history says, and later arranged a training program for the Saudis in Switzerland where the participants’ “favorite pastime was to visit the brothels, which the company also financed.”

At times, the incentives led to sales to countries ill-equipped to use the complicated systems. Nigeria bought a large shipment of Crypto machines, but two years later, when there was still no corresponding payoff in intelligence, a company representative was sent to investigate. “He found the equipment in a warehouse still in its original packaging,” according to the German document.

In 1982, the Reagan administration took advantage of Argentina’s reliance on Crypto equipment, funneling intelligence to Britain during the two countries’ brief war over the Falkland Islands, according to the CIA history, which doesn’t provide any detail on what kind of information was passed to London. The documents generally discuss intelligence gleaned from the operation in broad terms and provide few insights into how it was used.

Reagan appears to have jeopardized the Crypto operation after Libya was implicated in the 1986 bombing of a West Berlin disco popular with American troops stationed in West Germany. Two U.S. soldiers and a Turkish woman were killed as a result of the attack.

Reagan ordered retaliatory strikes against Libya 10 days later. Among the reported victims was one of Gaddafi’s daughters. In an address to the country announcing the strikes, Reagan said the United States had evidence of Libya’s complicity that “is direct, it is precise, it is irrefutable.”

The evidence, Reagan said, showed that Libya’s embassy in East Berlin received orders to carry out the attack a week before it happened. Then, the day after the bombing, “they reported back to Tripoli on the great success of their mission.”

Reagan’s words made clear that Tripoli’s communications with its station in East Berlin had been intercepted and decrypted. But Libya wasn’t the only government that took note of the clues Reagan had provided.

Iran, which knew that Libya also used Crypto machines, became increasingly concerned about the security of its equipment. Tehran didn’t act on those suspicions until six years later.

elcal a

After the CIA and BND acquisition, one of the most vexing problems for the secret partners was ensuring that Crypto’s workforce remained compliant and unsuspecting.

Even while hidden from view, the agencies went to significant lengths to maintain Hagelin’s benevolent approach to ownership. Employees were well paid and had abundant perks including access to a small sailboat on Lake Zug near company headquarters.

And yet, those who worked most closely with the encryption designs seemed constantly to be getting closer to uncovering the operation’s core secret. The engineers and designers responsible for developing prototype models often questioned the algorithms being foisted on them by a mysterious external entity.

Crypto executives often led employees to believe that the designs were being provided as part of the consulting arrangement with Siemens. But even if that were so, why were encryption flaws so easy to spot, and why were Crypto’s engineers so routinely blocked from fixing them?

In 1977, Heinz Wagner, the chief executive at Crypto who knew the true role of the CIA and BND, abruptly fired a wayward engineer after the NSA complained that diplomatic traffic coming out of Syria had suddenly became unreadable. The engineer, Peter Frutiger, had long suspected Crypto was collaborating with German intelligence. He had made multiple trips to Damascus to address complaints about their Crypto products and apparently, without authority from headquarters, had fixed their vulnerabilities.

Frutiger “had figured out the Minerva secret and it was not safe with him,” according to the CIA history. Even so, the agency was livid with Wagner for firing Frutiger rather than finding a way to keep him quiet on the company payroll. Frutiger declined to comment for this story.

U.S. officials were even more alarmed when Wagner hired a gifted electrical engineer in 1978 named Mengia Caflisch. She had spent several years in the United States working as a radio-astronomy researcher for the University of Maryland before returning to her native Switzerland and applying for a job at Crypto. Wagner jumped at the chance to hire her. But NSA officials immediately raised concerns that she was “too bright to remain unwitting.”

The warning proved prescient as Caflisch soon began probing the vulnerabilities of the company’s products. She and Spoerndli, a colleague in the research department, ran various tests and “plaintext attacks” on devices including a teletype model, the HC-570, that was built using Motorola technology, Spoerndli said in an interview.

“We looked at the internal operations, and the dependencies with each step,” Spoerndli said, and became convinced they could crack the code by comparing only 100 characters of enciphered text to an underlying, unencrypted message. It was an astonishingly low level of security, Spoerndli said in an interview last month, but far from unusual.

“The algorithms,” he said, “always looked fishy.”

In the ensuing years, Caflisch continued to pose problems. At one point, she designed an algorithm so strong that NSA officials worried it would be unreadable. The design made its way into 50 HC-740 machines rolling off the factory floor before company executives discovered the development and stopped it.

“I just had an idea that something might be strange,” Caflisch said in an interview last month, about the origin of her suspicions. But it became clear that her probing wasn’t appreciated, she said. “Not all questions appeared to be welcome.”

The company restored the rigged algorithm to the rest of the production run and sold the 50 secure models to banks to keep them out of the hands of foreign governments. Because these and other developments were so hard to defend, Wagner at one point told a select group of members of the research and development unit that Crypto “was not entirely free to do what it wanted.”

The acknowledgment seemed to subdue the engineers, who interpreted it as confirmation that the company’s technology faced constraints imposed by the German government. But the CIA and BND became increasingly convinced that their routine, disembodied interference was unsustainable.

Crypto had become an Oz-like operation with employees probing to see what was behind the curtain. As the 1970s came to a close, the secret partners decided to find a wizard figure who could help devise more advanced — and less detectable — weaknesses in the algorithms, someone with enough cryptological clout to tame the research department.

The two agencies turned to other spy services for potential candidates before settling on an individual put forward by Sweden’s intelligence service. Because of Hagelin’s ties to the country, Sweden had been kept apprised of the operation since its outset.

Kjell-Ove Widman, a mathematics professor in Stockholm, had made a name for himself in European academic circles with his research on cryptology. Widman was also a military reservist who had worked closely with Swedish intelligence officials.

To the CIA, Widman had an even more important attribute: an affinity for the United States that he had formed while spending a year in Washington state as an exchange student.

His host family had such trouble pronouncing his Swedish name that they called him “Henry,” a moniker he later used with his CIA handlers.

Officials involved in Widman’s recruitment described it as almost effortless. After being groomed by Swedish intelligence officials, he was brought to Munich in 1979 for what purported to be a round of interviews with executives from Crypto and Siemens.

The fiction was maintained as Widman faced questions from a half-dozen men seated around a table in a hotel conference room. As the group broke for lunch, two men asked Widman to stay behind for a private conversation.

“Do you know what ZfCh is?” asked Jelto Burmeister, a BND case officer, using the acronym for the German cipher service. When Widman replied that he did, Burmeister said, “Now, do you understand who really owns Crypto AG?”

At that point, Widman was introduced to Richard Schroeder, a CIA officer stationed in Munich to manage the agency’s involvement in Crypto. Widman would later claim to agency historians that his “world fell apart completely” in that moment.

If so, he did not hesitate to enlist in the operation.

Without even leaving the room, Widman sealed his recruitment with a handshake. As the three men joined the rest of the group at lunch, a “thumbs up” signal transformed the gathering into a celebration.

Crypto installed Widman as a “scientific advisor” reporting directly to Wagner. He became the spies’ hidden inside agent, departing Zug every six weeks for clandestine meetings with representatives of the NSA and ZfCh. Schroeder, the CIA officer, would attend but tune out their technical babble.

They would agree on modifications and work up new encryption schemes. Then Widman would deliver the blueprints to Crypto engineers. The CIA history calls him the “irreplaceable man,” and the “most important recruitment in the history of the Minerva program.”

His stature cowed subordinates, investing him “with a technical prominence that no one in CAG could challenge.” It also helped deflect the inquiries of foreign governments. As Widman settled in, the secret partners adopted a set of principles for rigged algorithms, according to the BND history. They had to be “undetectable by usual statistical tests” and, if discovered, be “easily masked as implementation or human errors.”

In other words, when cornered, Crypto executives would blame sloppy employees or clueless users.

In 1982, when Argentina became convinced that its Crypto equipment had betrayed secret messages and helped British forces in the Falklands War, Widman was dispatched to Buenos Aires. Widman told them the NSA had probably cracked an outdated speech-scrambling device that Argentina was using, but that the main product they bought from Crypto, the CAG 500, remained “unbreakable.”

“The bluff worked,” the CIA history says. “The Argentines swallowed hard, but kept buying CAG equipment.”

Widman is long-retired now and living in Stockholm. He declined to comment. Years after his recruitment, he told U.S. officials that he saw himself as “engaged in a critical struggle for the benefit of Western intelligence,” according to the CIA document. “It was, he said, the moment in which he felt at home. This was his mission in life.”

That same year, Hagelin, then 90 years old, became ill on a trip to Sweden and was hospitalized. He recovered well enough to return to Switzerland, but CIA officials became worried about Hagelin’s extensive collection of business records and personal papers at his office in Zug.

Schroeder, with Hagelin’s permission, arrived with a briefcase and spent several days going through the files. To visitors, he was introduced as a historian interested in tracing Hagelin’s life. Schroeder pulled out the documents “that were incriminating,” according to the history, and shipped them back to CIA headquarters, “where they reside to this day.”

Hagelin remained an invalid until he died in 1983. The Post could not locate Wagner or determine whether he is still alive. Schroeder retired from the CIA more than a decade ago and teaches part-time at Georgetown University. When contacted by a reporter from The Post, he declined to comment.

The Hydra crisis

Crypto endured several money-losing years in the 1980s, but the intelligence flowed in torrents. U.S. spy agencies intercepted more than 19,000 Iranian communications sent via Crypto machines during that nation’s decade-long war with Iraq, mining them for reports on subjects such as Tehran’s terrorist links and attempts to target dissidents.

Iran’s communications were “80 to 90 percent readable” to U.S. spies, according to the CIA document, a figure that would probably have plunged into the single digits had Tehran not used Crypto’s compromised devices.

In 1989, the Vatican’s use of Crypto devices proved crucial in the U.S. manhunt for Panamanian leader Manuel Antonio Noriega. When the dictator sought refuge in the Apostolic Nunciature — the equivalent of a papal embassy — his whereabouts were exposed by the mission’s messages back to Vatican City.

In 1992, however, the Crypto operation faced its first major crisis: Iran, belatedly acting on its long-standing suspicions, detained a company salesman.

Hans Buehler, then 51, was considered one of the company’s best salesmen. Iran was one of the company’s largest contracts, and Buehler had traveled in and out of Tehran for years. There were tense moments, including when he was questioned extensively in 1986 by Iranian officials after the disco bombing and U.S. missile strikes on Libya.

Six years later, he boarded a Swissair flight to Tehran but failed to return on schedule. When he didn’t show, Crypto turned for help to Swiss authorities and were told he had been arrested by the Iranians. Swiss consular officials allowed to visit Buehler reported that he was in “bad shape mentally,” according to the CIA history.

Buehler was finally released nine months later after Crypto agreed to pay the Iranians $1 million, a sum that was secretly provided by the BND, according to the documents. The CIA refused to chip in, citing the U.S. policy against succumbing to ransom demands for hostages.

Buehler knew nothing about Crypto’s relationship to the CIA and BND or the vulnerabilities in its devices. But he returned traumatized and suspicious that Iran knew more about the company he worked for than he did. Buehler began speaking to Swiss news organizations about his ordeal and mounting suspicions.

The publicity brought new attention to long-forgotten clues, including references to a “Boris project” in Friedman’s massive collection of personal papers, which were donated to Virginia Military Institute when he died in 1969. Among the 72 boxes delivered to Lexington, Va., were copies of his lifelong correspondence with Hagelin.

In 1994, the crisis deepened when Buehler appeared on Swiss television in a report that also featured Frutiger, whose identity was concealed from viewers. Buehler died in 2018. Frutiger, the engineer who had been fired for fixing Syria’s encryption systems years earlier, did not respond to requests for comment.

Michael Grupe, who had succeeded Wagner as chief executive, agreed to appear on Swiss television and disputed what he knew to be factual charges. “Grupe’s performance was credible, and may have saved the program,” the CIA history says. Grupe did not respond to requests for comment.

Even so, it took several years for the controversy to die down. In 1995, the Baltimore Sun ran a series of investigative stories about the NSA, including one called “Rigging the Game” that exposed aspects of the agency’s relationship with Crypto.

The article reported NSA officials had traveled to Zug in the mid-1970s for secret meetings with Crypto executives. The officials were posing as consultants for a front company called “Intercomm Associates” but then proceeded to introduce themselves by their real names — which were recorded on notes of the meeting kept by a company employee.

Amid the publicity onslaught, some employees began to look elsewhere for work. And at least a half-dozen countries — including Argentina, Italy, Saudi Arabia, Egypt and Indonesia — either canceled or suspended their Crypto contracts.

Astonishingly, Iran was not among them, according to the CIA file, and “resumed its purchase of CAG equipment almost immediately.”

The main casualty of the “Hydra” crisis, the code name given to the Buehler case, was the CIA-BND partnership.

For years, BND officials had recoiled at their American counterpart’s refusal to distinguish adversaries from allies. The two partners often fought over which countries deserved to receive the secure versions of Crypto’s products, with U.S. officials frequently insisting that the rigged equipment be sent to almost anyone — ally or not — who could be deceived into buying it.

In the German history, Wolbert Smidt, the former director of the BND, complained that the United States “wanted to deal with the allies just like they dealt with the countries of the Third World.” Another BND official echoed that comment, saying that to Americans, “in the world of intelligence there were no friends.”

The Cold War had ended, the Berlin Wall was down and the reunified Germany had different sensitivities and priorities. They saw themselves as far more directly exposed to the risks of the Crypto operation. Hydra had rattled the Germans, who feared the disclosure of their involvement would trigger European outrage and lead to enormous political and economic fallout.

In 1993, Konrad Porzner, the chief of the BND, made clear to CIA Director James Woolsey that support in the upper ranks of the German government was waning and that the Germans might want out of the Crypto partnership. On Sept. 9, the CIA station chief in Germany, Milton Bearden, reached an agreement with BND officials for the CIA to purchase Germany’s shares for $17 million, according to the CIA history.

German intelligence officials rued the departure from an operation they had largely conceived. In the German history, senior intelligence officials blame political leaders for ending one of the most successful espionage programs the BND had ever been a part of.

With their departure, the Germans were soon cut off from the intelligence that the United States continued to gather. Burmeister is quoted in the German history wondering whether Germany still belonged “to this small number of nations who are not read by the Americans.”

The Snowden documents provided what must have been an unsettling answer, showing that U.S. intelligence agencies not only regarded Germany as a target but monitored German Chancellor Angela Merkel’s cellphone.

Alive and well

The CIA history essentially concludes with Germany’s departure from the program, though it was finished in 2004 and contains clear indications that the operation was still underway.

It notes, for example, that the Buehler case was “the most serious security breach in the history of the program” but wasn’t fatal. “It did not cause its demise,” the history says, “and at the turn of the century Minerva was still alive and well.”

In reality, the operation appears to have entered a protracted period of decline. By the mid-1990s, “the days of profit were long past,” and Crypto “would have gone out of business but for infusions from the U.S. government.”

As a result, the CIA appears to have spent years propping up an operation that was more viable as an intelligence platform than a business enterprise. Its product line dwindled and its revenue and customer base shrank.

But the intelligence kept coming, current and former officials said, in part because of bureaucratic inertia. Many governments just never got around to switching to newer encryption systems proliferating in the 1990s and beyond — and unplugging their Crypto devices. This was particularly true of less developed nations, according to the documents.

Most of the employees identified in the CIA and BND histories are in their 70s or 80s, and some of them have died. In interviews in Switzerland last month, several former Crypto workers mentioned in the documents described feelings of unease about their involvement in the company.

They were never informed of its true relationship to intelligence services. But they had well-founded suspicions and still wrestle with the ethical implications of their decisions to remain at a firm they believed to be engaged in deception.

“Either you had to leave or you had to accept it in a certain way,” said Caflisch, now 75, who left the company in 1995 but continues to live on the outskirts of Zug in a converted weaving factory where she and her family for many years staged semiprofessional operas in the barn. “There were reasons I left,” she said, including her discomfort with her doubts at Crypto and her desire to be home more for her children. After the latest revelations, she said, “It makes me wonder whether I should have left earlier.”

Spoerndli said he regrets his own rationalizations.

“I told myself sometimes it may be better if the good guys in the United States know what is going on between these Third World dictators,” he said. “But it’s a cheap self-excuse. In the end, this is not the way.”

Most of the executives directly involved in the operation were motivated by ideological purpose and declined any payment beyond their Crypto salaries, according to the documents. Widman was among several exceptions. “As his retirement drew near, his covert compensation was substantially increased,” the CIA history says. He was also awarded a medal bearing the CIA seal.

After the BND’s departure, the CIA expanded its clandestine collection of companies in the encryption sector, according to former Western intelligence officials. Using cash amassed from the Crypto operation, the agency secretly acquired a second firm and propped up a third. The documents do not disclose any details about these entities. But the BND history notes that one of Crypto’s longtime rivals — Gretag AG, also based in Switzerland — was “taken over by an ‘American’ and, after a change of names in 2004, was liquidated.”

Crypto itself hobbled along. It had survived the transitions from metal boxes to electronic circuits, going from teletype machines to enciphered voice systems. But it struggled to maintain its footing as the encryption market moved from hardware to software. U.S. intelligence agencies appear to have been content to let the Crypto operation play out, even as the NSA’s attention shifted to finding ways to exploit the global reach of Google, Microsoft, Verizon and other U.S. tech powers.

In 2017, Crypto’s longtime headquarters building near Zug was sold to a commercial real estate company. In 2018, the company’s remaining assets — the core pieces of the encryption business started nearly a century earlier — were split and sold.

The transactions seemed designed to provide cover for a CIA exit.

CyOne’s purchase of the Swiss portion of the business was structured as a management buyout, enabling top Crypto employees to move into a new company insulated from the espionage risks and with a reliable source of revenue. The Swiss government, which was always sold secure versions of Crypto’s systems, is now CyOne’s only customer.

Giuliano Otth, who served as CEO of Crypto AG from 2001 until its dismemberment, took the same position at CyOne after it acquired the Swiss assets. Given his tenure at Crypto, it is likely he was witting to the CIA ownership of the company, just as all of his predecessors in the job had been.

“Neither CyOne Security AG nor Mr. Otth have any comments regarding Crypto AG’s history,” the company said in a statement.

Crypto’s international accounts and business assets were sold to Linde, a Swedish entrepreneur, who comes from a wealthy family with commercial real estate holdings.

In a meeting in Zurich last month, Linde said he had been drawn to the company in part by its heritage and Hagelin connection, a past that still resonates in Sweden. Upon taking over operations, Linde even moved some of Hagelin’s historic equipment from storage into a display at the factory entrance.

When confronted with evidence that Crypto had been owned by the CIA and BND, Linde looked visibly shaken, and said that during negotiations he never learned the identities of the company’s shareholders. He asked when the story would be published, saying he had employees overseas and voicing concern for their safety.

In a subsequent interview, Linde said his company is investigating all the products it sells to determine whether they have any hidden vulnerabilities. “We have to make a cut as soon as possible with everything that has been linked to Crypto,” he said.

When asked why he failed to confront Otth and others involved in the transaction about whether there was any truth to the long-standing Crypto allegations, Linde said he had regarded these as “just rumors.”

He said he took assurance from the fact that Crypto continued to have substantial contracts with foreign governments, countries he assumed had tested the company’s products vigorously and would have abandoned them if they were compromised.

“I even acquired the brand name, ‘Crypto,’ ” he said, underscoring his confidence in the company’s viability. Given the information now coming to light, he said, this “was probably one of the most stupid decisions I’ve ever made in my career.”

The company’s liquidation was handled by the same Liechtenstein law firm that provided cover for Hagelin’s sale to the CIA and BND 48 years earlier. The terms of the 2018 transactions have not been disclosed, but current and former officials estimated their aggregate value at $50 million to $70 million.

For the CIA, the money would have been one final payoff from Minerva.

Reporting for this article was done in collaboration with Peter F. Mueller, a journalist and documentary filmmaker based in Cologne, Germany. Julie Tate in Washington contributed to this report.
Τι κάνουν τα άλλα κράτη:

Switzerland investigating alleged CIA, German front company

Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Υποκλοπές Επικοινωνιών

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Ο λόγος που αυτές τις ημέρες έχω πετάξει το κινητό. Το έχω αφήσει στο σπίτι και κυκλοφορώ άνετος.

Αποκάλυψη Forbes, Wall Street Journal: Πώς παρακολουθούν τους πολίτες από τα κινητά τους λόγω… κοροναϊού
Αποκάλυψη Forbes, Wall Street Journal: Πώς παρακολουθούν τους πολίτες από τα κινητά τους λόγω… κοροναϊού

Ήδη συμβαίνει σε Ευρώπη και ΗΠΑ

Σε μία απίστευτη αποκάλυψη σχετικά με το πώς υπηρεσίες και κέντρα ελέγχου ανά την υφήλιο μαρκάρουν τις τοποθεσίες πολιτών μέσω των κινητών τους τηλεφώνων, προχώρησαν με δημοσιεύματά τους η Forbes και η Wall Street Journal.

Τα κινητά λοιπόν φαίνεται πως αποτελούν έναν χάρτη παρακολούθησης του πληθυσμού προκείμενου να γίνεται γνωστό ανά πάσα ώρα και στιγμή αν τηρούνται τα μέτρα που έχει επιβάλει το εκάστοτε κράτος.

Σύμφωνα με την Forbes η τακτική που ξεκίνησε από την Κίνα, τη Σιγκαπούρη και τη Νότια Κορέα ως μέτρο αυστηρού περιορισμού, πλέον έχει επεκταθεί σε Ευρώπη και ΗΠΑ.

Αποδεικνύεται μάλιστα πως παρά την συνεχής επίκριση των χωρών της Δύσης για τις μεθόδους επιτήρησης που ακολούθησαν οι χώρες της Ασίας, πλέον και αυτές εξετάζουν την παρακολούθηση των κινητών τηλεφώνων των πολιτών.

Παρακολούθηση τηλεφώνων σε Ευρώπη

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μάλιστα είναι οι δηλώσεις των αρμοδίων της Αρχής Δεδομένων και Ιδιωτικού Απορρήτου της Βρετανίας, οι οποίοι επιβεβαίωσαν ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει δεδομένα κινητού τηλεφώνου για την καταπολέμηση της εξάπλωσης του COVID-19.

Από την άλλη πλευρά, ο εκπρόσωπος Τύπου του γραφείου Πληροφοριών της Βρετανίας δήλωσε ότι «η προστασία δεδομένων δεν αποτελεί εμπόδιο για την ανταλλαγή δεδομένων – με στόχο την προστασία από σοβαρές απειλές για τη δημόσια υγεία. Ο νόμος για την προστασία δεδομένων επιτρέπει την ανταλλαγή δεδομένων προς το δημόσιο συμφέρον».

Υπάρχουν ήδη αναφορές ότι η τηλεφωνική παρακολούθηση λαμβάνει χώρα σε Ιταλία, Γερμανία και Αυστρία.

Σύμφωνα με τη Forbes μάλιστα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συζητούσε μια πιο συντονισμένη συνεργασία με την Ένωση Δικτύων Κινητής Τηλεφωνίας GSMA.

Υπήρξαν μάλιστα αναφορές ότι η GSMA θα εξέταζε να δημιουργήσει μια βάση δεδομένων για την αναζήτηση πολιτών μέσω smartphones για την καταπολέμηση της πανδημίας.

Σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, σε Ιταλία, Γερμανία και Αυστρία οι πάροχοι κινητής τηλεφωνίας μοιράστηκαν τέτοια δεδομένα με τις υγειονομικές αρχές.

Πως γίνεται ο γεωντοπισμός μέσω κινητού στην Αμερική

Από την άλλη πλευρά, η Wall Street Journal εξηγεί πως γίνεται ο γεωεντοπισμός μέσω κινητού στην Αμερική.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα τα δεδομένα του γεωεντοπισμού του κινητού προέρχονται από τις διαφημίσεις των κινητών και όχι από τους ίδιους τους παρόχους κινητής.

Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών, από κοινού με την ομοσπονδιακή και τις περιφερειακές κυβερνήσεις, λαμβάνουν τέτοιες πληροφορίες από τα κινητά του κόσμου, ιδιαίτερα σε περιοχές «γεωγραφικού ενδιαφέροντος».

Στόχος τους είναι η δημιουργία ενός χάρτη με γεωπληροφορίες από 500 και πλέον αμερικανικές πόλεις, ώστε να καθοριστεί ο βαθμός συμμόρφωσης των πολιτών με την πολιτική της κοινωνικής απομάκρυνσης.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο νέος τρόπος παρακολούθησης απέδωσε πρόσφατα καρπούς. Οι ερευνητές ανακάλυψαν μεγάλο αριθμό συσκευών σε πάρκο της Νέας Υόρκης και ενημέρωσαν τις τοπικές Αρχές.

Η πρωτότυπη εφαρμογή από μαθητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης

Την ίδια ώρα, μία ομάδα ερευνητών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης εργάζεται στη δημιουργία μιας εφαρμογής για κινητά που θα μπορούσε να επιταχύνει τον εντοπισμό των κρουσμάτων νέου κορονοϊού ανάμεσα στις κοινότητες.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα του livescience, η εφαρμογή τηλεφώνου θα καταγράφει την επαφή του κατόχου με άλλους χρήστες εφαρμογών. Εάν ένας χρήστης εφαρμογής διαγνωσθεί με τον ιό, οι πρόσφατες επαφές του θα λαμβάνουν μηνύματα που θα τους συμβουλεύουν να απομονωθούν.

Ο David Bonsall, ερευνητής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δήλωσε ότι «τα ευρήματά μας επιβεβαιώνουν ότι δεν χρειάζεται όλοι να χρησιμοποιήσουν την εφαρμογή για να λειτουργήσει και να έχει αποτέλεσμα. Εάν με τη βοήθεια της εφαρμογής η πλειοψηφία των ατόμων απομονωθεί στο σπίτι τους μόλις εμφανίσει συμπτώματα τότε θα έχουμε την ευκαιρία να σταματήσουμε την επιδημία».
Φαντάζομαι καταλαβαίνετε. Αυτές τις ημέρες τα κλείνουμε όλα. Προσωπικά έχω λάβει τα απαραίτητα μέτρα σε όλους τους τομείς (βλ. bye bye Google).

Και, επίσης, υπάρχει ένα εκπληκτικό άρθρο από τον Χαράρι*, το οποίο παραθέτω αμέσως. Θα βρείτε και link προς αυτό μέσα στο παραπάνω άρθρο.

Γιουβάλ Νώε Χαράρι: Ο κόσμος μετά τον κ ... ρακολουθεί
Γιουβάλ Νώε Χαράρι: Ο κόσμος μετά τον κοροναϊό – Ο Μεγάλος Αδερφός επιστρέφει και σε παρακολουθεί

Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού θα γίνονται πειραματόζωα, όχι μόνο σε φάρμακα αλλά και σε καταστάσεις.

Πώς θα είναι ο κόσμος και πως θα είναι το μέλλον όταν ο κοροναϊός θα αποτελεί παρελθόν.

Οι αλλαγές θα μας αφορούν άμεσα; Η καθημερινότητά μας θα είναι η ίδια και εν τέλει θα θυσιαστεί η ιδιωτικότητα στον βωμό της Υγείας.

Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο διεθνούς φήμης ισραηλινός ιστορικός Γιουβάλ Νώε Χαράρι με άρθρο του στους Financial Times.

Δυστυχώς λοιπόν για τον συγγραφέα και ιστορικό θα δυσκολέψουν μετά την εξαφάνιση του κοροναϊού από τις ζωές μας και πολλά θα αλλάξουν προς το χειρότερο.

Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού θα γίνονται πειραματόζωα, όχι μόνο σε φάρμακα αλλά και σε καταστάσεις.

Η τηλεργασία μπορεί να γίνει κανόνας. Η εργασία έξι μήνες με μισό μισθό θα φαντάζει τόσο κανονικό.

Η εκπαίδευση των νέων από το σπίτι μέσω ενός υπολογιστή ή απλά ενός κινητού θα είναι ό,τι πιο συνηθισμένο. Χωρίς σχολεία, αίθουσες και καθηγητές, απλά ένα παιδί κλεισμένο σε ένα δωμάτιο να κάνει μάθημα και με διαδικτυακούς φίλους.

Ο «Mεγάλος Αδελφός» με λίγα λόγια θα έχει επιστρέψει.

«Η ανθρωπότητα βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με μια παγκόσμια κρίση, ίσως τη μεγαλύτερη της γενιάς μας. Οι αποφάσεις που θα λάβουν οι πολίτες και οι κυβερνήσεις τις επόμενες εβδομάδες πιθανώς θα διαμορφώσουν πιθανώς τον κόσμο για τα επόμενα χρόνια, όχι μόνον τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης, αλλά και την οικονομία μας, την πολιτική και τον πολιτισμό.

Πρέπει να δράσουμε γρήγορα και αποφασιστικά. Και να λάβουμε επίσης υπόψη τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των ενεργειών μας. Όταν επιλέγουμε μεταξύ διάφορων εναλλακτικών, πρέπει να σκεφτόμαστε όχι μόνο πώς θα αντιμετωπίσουμε την άμεση απειλή, αλλά και πώς θα είναι ο κόσμος που θα ζήσουμε όταν περάσει η καταιγίδα. Ναι, η καταιγίδα θα περάσει, η ανθρωπότητα θα επιβιώσει, οι περισσότεροι από εμάς θα είμαστε ακόμα ζωντανοί –αλλά θα ζούμε σε έναν αλλιώτικο κόσμο.

Πολλά από τα βραχυπρόθεσμα έκτακτα μέτρα θα γίνουν στο μέλλον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Αυτή είναι η φύση των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, επισπεύδουν τις ιστορικές συγκυρίες και διαδικασίες. Αποφάσεις που υπό κανονικές συνθήκες μπορεί να χρειάζονταν χρόνια διαβουλεύσεων για να ληφθούν, παίρνονται πλέον μέσα σε λίγες ώρες. Ωθείται η χρήση νέων, παράκαιρων, ακόμη και επικίνδυνων τεχνολογιών, επειδή είναι μεγαλύτερος ο κίνδυνος της απραξίας. Χώρες ολόκληρες μετατρέπονται σε πειραματόζωα σε μεγάλης κλίμακας κοινωνικά πειράματα. Τι συμβαίνει όταν όλοι εργάζονται από το σπίτι και επικοινωνούν μόνο εξ αποστάσεως; Τι συμβαίνει όταν ολόκληρα σχολεία και πανεπιστήμια κάνουν τα μαθήματα διαδικτυακά; Υπό κανονικές συνθήκες οι κυβερνήσεις, οι επιχειρήσεις και τα εκπαιδευτικά συμβούλια ουδέποτε θα συναινούσαν στη διεξαγωγή τέτοιων πειραμάτων. Αλλά αυτές δεν είναι κανονικές συνθήκες», γράφει.

Σύμφωνα με τον Χαράρι, δύο είναι οι σημαντικές επιλογές που αντιμετωπίζουμε σήμερα: η πρώτη αφορά την ολοκληρωτική παρακολούθηση ή την ενδυνάμωση των πολιτών και η δεύτερη το ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε ανάμεσα στην εθνικιστική απομόνωση και την παγκόσμια αλληλεγγύη.

Λεπτομερής παρακολούθηση

«Για να σταματήσει η πανδημία, ολόκληροι πληθυσμοί καλούνται να συμμορφωθούν με ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές και δύο βασικοί τρόποι υπάρχουν για να επιτευχθεί αυτό: ο ένας είναι να παρακολουθεί η κυβέρνηση τους πολίτες και να τιμωρεί όσους παραβιάζουν τους κανόνες. Σήμερα, για πρώτα φορά στην ανθρώπινη ιστορία, η τεχνολογία καθιστά εφικτή τη διαρκή παρακολούθηση όλων. Πριν από πενήντα χρόνια, η KGB αδυνατούσε να παρακολουθεί τα 240 εκατ. πολιτών της ΕΣΣΔ επί 24 ώρες το 24ωρο, αλλά ούτε θα μπορούσε να επεξεργαστεί αποτελεσματικά όλες τις συλλεγείσες πληροφορίες. Η KGB στηριζόταν σε πράκτορες και αναλυτές και δεν μπορούσε να διαθέσει από έναν πράκτορα για κάθε πολίτη. Τώρα όμως, οι κυβερνήσεις μπορούν να βασίζονται σε πανταχού παρόντες αισθητήρες και ισχυρούς αλγορίθμους.

Στη μάχη τους ενάντια στην πανδημία του κοροναϊού, αρκετές κυβερνήσεις έχουν ήδη αναπτύξει τα νέα εργαλεία παρακολούθησης, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την Κίνα. Παρακολουθώντας προσεκτικά τα «έξυπνα κινητά» των πολιτών, χρησιμοποιώντας εκατοντάδες εκατομμύρια κάμερες με προγράμματα αναγνώρισης προσώπου και υποχρεώνοντας τους κατοίκους να ελέγχουν και να αναφέρουν τη θερμοκρασία του σώματος και την ιατρική του κατάσταση, οι κινεζικές Αρχές όχι μόνο είναι σε θέση να εντοπίσουν άμεσα τους ύποπτους φορείς κοροναϊών, αλλά και τις κινήσεις τους και όποιον ήλθε σε επαφή μαζί τους. Εφαρμογές κινητών προειδοποιούν τους πολίτες για το πόσο κοντά βρίσκονται σε μολυσμένους ασθενείς», σημειώνει ο Ισραηλινός ιστορικός. Αναφέρεται ακόμη στο παράδειγμα της χώρας του, όπου ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου άναψε πρόσφατα το πράσινο φως στη Σιν Μπετ (υπηρεσία Εσωτερικής Ασφάλειας του Ισραήλ) να αναπτύξει τεχνολογικά εργαλεία, που συνήθως χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση τρομοκρατών, για να εντοπίζει φορείς του κοροναϊού. Και προειδοποιεί:

«Ίσως υποστηρίξετε ότι όλα αυτά δεν είναι κάτι νέο, αφού τα τελευταία χρόνια κυβερνήσεις και εταιρείες χρησιμοποιούν τις πιο εξελιγμένες τεχνολογίες για την παρακολούθηση και τη χειραγώγηση ανθρώπων. Ωστόσο, εάν δεν προσέξουμε, η επιδημία μπορεί να σηματοδοτήσει μια σημαντική καμπή στην ιστορία της παρακολούθησης. Όχι μόνο επειδή θα μπορούσε να λειάνει το δρόμο για την ανάπτυξη εργαλείων μαζικής επιτήρησης σε χώρες που τις έχουν απορρίψει μέχρι τώρα, αλλά ακόμη περισσότερο επειδή σηματοδοτεί μια δραματική μετάβαση από την επιδερμική στην λεπτομερή παρακολούθηση.

Μέχρι τώρα, όταν το δάχτυλό σας άγγιζε την οθόνη του έξυπνου κινητού σας που είχατε κι έκανε κλικ πάνω σε ένα σύνδεσμο, η κυβέρνηση ήθελε να μάθει που ακριβώς «κλικάρατε». Αλλά με την πανδημία του κοροναϊού μετατοπίζεται η εστίαση του ενδιαφέροντος. Τώρα η κυβέρνηση θέλει να γνωρίζει τη θερμοκρασία του δακτύλου σας και την αρτηριακή πίεση κάτω από την επιδερμίδα του.

Έκτακτη ανάγκη

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε επεξεργαζόμενοι τη στάση μας έναντι της παρακολούθησης, είναι ότι δεν γνωρίζουμε ακριβώς μας παρακολουθούν και τι θα φέρουν τα επόμενα χρόνια. Η τεχνολογία παρακολούθησης αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και αυτό που φάνταζε ως επιστημονική φαντασία πριν από 10 χρόνια είναι σήμερα κάτι το συνηθισμένο. Ας σκεφτούμε υποθετικά ότι μια κυβέρνηση απαιτεί να φορά κάθε πολίτης βιομετρικό βραχιόλι που παρακολουθεί τη θερμοκρασία του σώματος και τους καρδιακούς παλμούς 24 ώρες το 24ωρο. Τα δεδομένα που θα προκύπτουν θα αποθηκεύονται και θα αναλύονται από κυβερνητικούς αλγορίθμους. Οι αλγόριθμοι θα γνωρίζουν ότι είστε άρρωστοι, πριν ακόμα το αντιληφθείτε εσείς οι ίδιοι και θα ξέρουν επίσης πού πήγατε και ποιον συναντήσατε. Οι αλυσίδες της μόλυνσης θα μπορούσαν να μειωθούν δραστικά, ακόμα και να κοπούν. Ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε ενδεχομένως να σταματήσει την επιδημία στην αρχή της σε λίγες μέρες. Ακούγεται υπέροχο, έτσι;

Το μειονέκτημα είναι, φυσικά, ότι αυτό θα προσέδιδε νομιμότητα σε ένα τρομακτικό νέο σύστημα παρακολούθησης. Αν ξέρετε, για παράδειγμα, ότι έκανα κλικ σε έναν σύνδεσμο του Fox News ( το αγαπημένο τηλεοπτικό δίκτυο του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ) και όχι σε ένα σύνδεσμο του CNN, θα έχετε μάθει κάτι για τις πολιτικές μου απόψεις και ίσως και για την προσωπικότητά μου. Αλλά αν μπορείτε να παρακολουθήσετε τι συμβαίνει με τη θερμοκρασία του σώματος μου, την αρτηριακή μου πίεση και τους καρδιακούς μου παλμούς καθώς παρακολουθώ ένα συγκεκριμένο βίντεο, μπορείτε να μάθετε τι με κάνει να γελώ, να κλαίω, και αυτό που με κάνει πραγματικά να εξοργίζομαι.

Ο θυμός, η χαρά, η ανία και η αγάπη είναι βιολογικά φαινόμενα, όπως ο πυρετός και ο βήχας. Η ίδια τεχνολογία που αναγνωρίζει τον βήχα θα μπορούσε επίσης να εντοπίσει το γέλιο. Εάν οι εταιρίες και οι κυβερνήσεις αρχίσουν να συλλέγουν κατά μαζικό τρόπο βιομετρικά δεδομένα, μπορούν να φθάσουν στο σημείο να μας γνωρίζουν πολύ καλύτερα από ό, τι γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και τότε όχι μόνον θα μπορούν να προβλέψουν τα αισθήματά μας, αλλά και να τα χειραγωγήσουν και να μας πουλήσουν ο,τι – από προϊόντα μέχρι πολιτικούς. Η βιομετρική παρακολούθηση θα καθιστούσε την κυβερνοπειρατεία στα δεδομένα της Cambridge Analytica να μοιάζει βγαλμένη από την Εποχή του Λίθου. Φανταστείτε στη Βόρεια Κορέα το 2030 να είναι υποχρεωμένοι όλοι οι πολίτες να φορούν βιομετρικό βραχιόλι 24 ώρες το 24ωρο. Όταν ακούν μια ομιλία του «Μεγάλου Ηγέτη» και το βραχιόλι συλλαμβάνει ενδείξεις θυμού, τότε θα είναι τελειωμένοι…

Θα μπορούσε, φυσικά, να υποστηρίξει κανείς την ανάγκη βιομετρικής παρακολούθησης ως προσωρινού μέτρου στη διάρκεια μιας έκτακτης κατάστασης, που θα σταματούσε με τη λήξη της. Αλλά τα προσωρινά μέτρα μέτρα έχουν την κακή συνήθεια να διαρκούν περισσότερο από τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, καθώς υπάρχει πάντα μια νέα κατάσταση έκτακτης ανάγκης που παραμονεύει στον ορίζοντα. Η πατρίδα μου, το Ισραήλ, επί παραδείγματι, κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη διάρκεια του πολέμου της Ανεξαρτησίας του 1948, που δικαιολόγησε μια σειρά προσωρινών μέτρων, από τη λογοκρισία του Τύπου και τη δήμευση γης, μέχρι και την παρασκευή πουτίγκας (δεν κάνω πλάκα). Ο πόλεμος της Ανεξαρτησίας έχει κερδηθεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά το Ισραήλ δεν κήρυξε ποτέ λήξασα την έκτακτη ανάγκη και δεν κατήργησε πολλά από τα “προσωρινά” μέτρα του 1948 (εκείνο για την πουτίγκα καταργήθηκε το 2011).

Ακόμη και αν μηδενιστούν οι μολύνσεις από τον κορωνοϊό, ορισμένες διψασμένες για προσωπικά δεδομένα κυβερνήσεις θα μπορούν να ισχυριστούν ότι πρέπει να διατηρήσουν την επιτήρηση των βιομετρικών δεδομένων επειδή φοβούνται ένα δεύτερο κύμα κοροναϊού, ή επειδή υπάρχει ένα νέο στέλεχος του Έμπολα εν εξελίξει στην κεντρική Αφρική ή επειδή . . . τέλος πάντων, αντιλαμβάνεστε. Τα τελευταία χρόνια μαίνεται μια μεγάλη μάχη για την ιδιωτικότητά μας. Η κρίση του κοροναϊού μπορεί να είναι το σημείο βρασμού αυτής της μάχης, γιατί όταν οι άνθρωποι καλούνται να επιλέξουν μεταξύ της ιδιωτικότητας και της υγείας, συνήθως επιλέγουν την υγεία.

Η αστυνομία του σαπουνιού

Στην πραγματικότητα η ρίζα του προβλήματος είναι το να ζητάς από τους ανθρώπους να διαλέξουν μεταξύ της ιδιωτικότητάς τους και της υγείας τους, γιατί πρόκειται για ψευτοδίλημμα. Μπορούμε και πρέπει να απολαμβάνουμε τόσο την ιδιωτικότητα μας όσο και την υγεία μας. Μπορούμε να επιλέξουμε να προστατέψουμε την υγεία μας και να σταματήσουμε την επιδημία του κοροναϊού όχι με την καθιέρωση καθεστώτων ολοκληρωτικής επιτήρησης, αλλά με την ενδυνάμωση των πολιτών. Τις τελευταίες εβδομάδες, ορισμένες από τις πιο επιτυχημένες προσπάθειες ανάσχεσης της πανδημίας του κοροναϊού τέθηκαν σε εφαρμογή από τη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν και τη Σιγκαπούρη. Και μολονότι οι χώρες αυτές χρησιμοποίησαν κάποιες εφαρμογές παρακολούθησης, στηρίχθηκαν πολύ περισσότερο στη διενέργεια εξετάσεων για τον κοροναϊό σε ευρύ φάσμα του πληθυσμού, στην ειλικρινή αναφορά των κρουσμάτων από τους πάσχοντες και στην προθυμία συνεργασίας ενός καλά πληροφορημένου κοινού.

Δεν είναι η κεντρική παρακολούθηση κι οι σκληρές τιμωρίες ο μόνος τρόπος να κάνει κανείς τους πολίτες να συμμορφωθούν με ευεργετικές οδηγίες. Όταν εξηγήσει κανείς στον κόσμο τα επιστημονικά δεδομένα και όταν ο κόσμος εμπιστεύεται τις Αρχές που του εξηγούν αυτά τα δεδομένα, τότε οι πολίτες μπορούν να κάνουν το σωστό, έστω κι αν δεν έχουν τον «Μεγάλο Αδελφό» πάνω απ’ το κεφάλι τους. Ένας καλά ενημερωμένος και με ίδιον κίνητρο πληθυσμός είναι συνήθως πολύ ισχυρότερος και αποτελεσματικός από έναν επιτηρούμενο από την αστυνομία, αδαή πληθυσμό.

Πάρτε για παράδειγμα, το πλύσιμο των χεριών με σαπούνι – μια από τις μεγαλύτερες προόδους που σημειώθηκαν ποτέ στον τομέα της ανθρώπινης υγιεινής, μια απλή ενέργεια, που σώζει εκατομμύρια ζωές ετησίως. Αν και το θεωρούμε σήμερα δεδομένο, οι επιστήμονες ανακάλυψαν τη σημασία του πλυσίματος των χεριών με σαπούνι μόλις τον 19ο αιώνα. Πριν από αυτό, ακόμη και οι γιατροί και οι νοσηλευτές έκαναν τη μία μετά την άλλη τις χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς να πλένουν τα χέρια τους. Δισεκατομμύρια άνθρωποι σήμερα πλένουν καθημερινά τα χέρια τους, όχι επειδή φοβούνται την αστυνομία σαπουνιού, αλλά επειδή αντιλαμβάνονται τα γεγονότα: πλένω τα χέρια μου με σαπούνι επειδή έχω ακούσει για ιούς και βακτήρια, καταλαβαίνω ότι αυτοί οι μικροσκοπικοί οργανισμοί προκαλούν ασθένειες και ξέρω ότι το σαπούνι μπορεί να τους απομακρύνει.

Αλλά για να επιτευχθεί ένα τέτοιο επίπεδο συμμόρφωσης και συνεργασίας απαιτείται εμπιστοσύνη, να εμπιστεύεσαι την επιστήμη, τις Αρχές και τα ΜΜΕ. Τα τελευταία χρόνια, ανεύθυνοι πολιτικοί έχουν εσκεμμένα υπονομεύσει την εμπιστοσύνη στην επιστήμη, στις δημόσιες Αρχές και στα ΜΜΕ. Οι ίδιοι ανεύθυνοι πολιτικοί τώρα ίσως μπουν στον πειρασμού να ακολουθήσουν το δρόμο του αυταρχισμού, υποστηρίζοντας ότι δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί το λαό ότι θα κάνει το σωστό.

Κανονικά η εμπιστοσύνη που έχει διαβρωθεί εδώ και χρόνια, δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί σε μια νύχτα. Αλλά οι καιροί που ζούμε, δεν είναι κανονικοί. Σε μια περίοδο κρίσης μπορούν να αλλάξουν γρήγορα τα μυαλά. Μπορείτε να μαλώνετε επί χρόνια με τα αδέλφια σας, αλλά σε μια έκτακτη ανάγκη, ανακαλύπτετε ξαφνικά μια κρυμμένη δεξαμενή εμπιστοσύνης και αδελφοσύνης και σπεύδετε να βοηθήσετε ο ένας τον άλλον. Αντί να χτίσουμε ένα καθεστώς επιτήρησης, δεν είναι πολύ αργά για την ανοικοδόμηση της εμπιστοσύνης των ανθρώπων στην επιστήμη, στις δημόσιες Αρχές και στα ΜΜΕ. Οπωσδήποτε θα πρέπει να χρησιμοποιούμε και τις νέες τεχνολογίες, αλλά αυτές οι τεχνολογίες θα πρέπει να ενδυναμώνουν τους πολίτες. Είμαι υπέρ της παρακολούθησης της θερμοκρασίας του σώματός μου και της αρτηριακής μου πίεσης, αλλά αυτά τα δεδομένα δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία μιας πανίσχυρης κυβέρνησης. Αντίθετα, τα δεδομένα αυτά θα πρέπει να μου επιτρέψουν να λαμβάνω πιο ενημερωμένες προσωπικές επιλογές και επίσης να μπορώ να καθιστώ υπόλογη την κυβέρνηση για τις αποφάσεις της.

Αν μπορούσα να παρακολουθώ την κατάσταση της υγείας μου επί 24 ώρες το 24ωρο, θα μάθαινα όχι μόνο εάν έχω γίνει επικίνδυνος για την υγεία των γύρω μου, αλλά και ποιες συνήθειές μου συμβάλλουν στην κατάσταση της υγείας μου. Και αν μπορούσα να αποκτήσω πρόσβαση και να αναλύσω αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία για τη διάδοση του κοροναϊού, θα ήμουν σε θέση να κρίνω αν η κυβέρνηση μου λέει την αλήθεια και εάν υιοθετεί τις σωστές πολιτικές για την καταπολέμηση της επιδημίας. Όποτε οι άνθρωποι μιλούν για παρακολούθηση, να θυμόμαστε ότι την ίδια τεχνολογία παρακολούθησης μπορούν συνήθως να χρησιμοποιήσουν όχι μόνο οι κυβερνήσεις για την παρακολούθηση ατόμων – αλλά και τα άτομα για να παρακολουθούν τις κυβερνήσεις.

Η επιδημία του κοροναϊού συνιστά επομένως μια μεγάλη δοκιμασία της κοινωνικής ευθύνης. Το διάστημα που ακολουθεί ο καθένας μας πρέπει να επιλέξει να εμπιστευτεί τα επιστημονικά δεδομένα και τους ειδικούς στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και όχι τις αβάσιμες θεωρίες συνωμοσίας και πολιτικούς που νοιάζονται μόνο για τους εαυτούς τους. Αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε τη σωστή επιλογή, μπορεί να υπογράψουμε την παράδοση των πιο πολύτιμων ελευθεριών μας, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσουμε την υγεία μας.

Εθνικιστική απομόνωση ή παγκόσμια αλληλεγγύη;

Η δεύτερη σημαντική επιλογή που αντιμετωπίζουμε έχει να κάνει με την εθνικιστική απομόνωση ή την παγκόσμια αλληλεγγύη. Τόσο η πανδημία του κορωνοϊού όσο και η οικονομική κρίση που προκαλεί είναι παγκόσμια προβλήματα, που μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά μόνον με παγκόσμια συνεργασία.

Για να νικήσουμε τον κοροναϊό πρέπει πρωτίστως να ανταλλάζουμε πληροφορίες παγκοσμίως. Αυτό είναι το μεγάλο αβαντάζ που έχουν οι άνθρωποι έναντι των ιών. Ένας κοροναϊός στην Κίνα και ένας κοροναϊός στις ΗΠΑ δεν μπορούν να ανταλλάξουν συμβουλές για το πώς να μολύνουν τους ανθρώπους. Αλλά η Κίνα μπορεί να διδάξει τις ΗΠΑ πολλά πολύτιμα μαθήματα σχετικά με τον κορωνοϊό και πώς να τον αντιμετωπίσει. Αυτό που ανακαλύπτει το πρωί ένας Ιταλός γιατρός στο Μιλάνο το πρωί, θα μπορούσε να σώσει ζωές το ίδιο βράδυ στην Τεχεράνη. Όταν η βρετανική κυβέρνηση διστάζει μεταξύ πολλών πολιτικών μπορεί να πάρει συμβουλές από τους Κορεάτες που αντιμετώπισαν πριν από έναν μήνα ένα παρόμοιο δίλημμα. Αλλά για να γίνει αυτό, χρειαζόμαστε ένα πνεύμα παγκόσμιας συνεργασίας και εμπιστοσύνης.

Οι χώρες θα πρέπει να είναι πρόθυμες να ανταλλάσσουν πληροφορίες ανοιχτά και να ζητούν ταπεινά συμβουλές και να μπορούν να εμπιστεύονται τα δεδομένα και τις γνώσεις που λαμβάνουν. Απαιτείται επίσης μια παγκόσμια προσπάθεια για την παραγωγή και τη διανομή ιατρικού εξοπλισμού, κυρίως των test kits και των αναπνευστήρων. Αντί κάθε χώρα να προσπαθεί να το κάνει αυτό τοπικά και να αποθηκεύει ό,τι εξοπλισμό μπορεί να εξασφαλίσει, μια συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια θα μπορούσε να επιταχύνει σημαντικά την παραγωγή και να διασφαλίσει ότι ο σωστικός εξοπλισμός διανέμεται πιο δίκαια. Ακριβώς όπως οι χώρες κρατικοποιούν βασικούς κλάδους της βιομηχανίας στη διάρκεια των πολέμων, ο ανθρώπινος πόλεμος κατά του κοροναϊού μπορεί να απαιτήσει από εμάς να «εξανθρωπίσουμε» τις κρίσιμες γραμμές παραγωγής. Μια πλούσια χώρα με λίγα κρούσματα κοροναϊού πρέπει να είναι πρόθυμη να στείλει πολύτιμο εξοπλισμό σε μια φτωχότερη χώρα με πολλά κρούσματα, πιστεύοντας ότι όταν χρειαστεί βοήθεια, οι άλλες χώρες θα σπεύσουν να τη συνδράμουν.

Θα μπορούσε να εξεταστεί και μια παρόμοια παγκόσμια προσπάθεια συγκέντρωσης ιατρικού προσωπικού. Οι χώρες που πλήττονται τώρα λιγότερο, θα μπορούσαν να στείλουν ιατρικό προσωπικό στις πιο πληγείσες περιοχές του πλανήτη και για να τους βοηθήσουν στην ώρα της ανάγκης τους, αλλά και για να αποκτήσουν πολύτιμη εμπειρία. Κι όταν αργότερα αλλάξει η κατάσταση με την πανδημία, η βοήθεια μπορεί να ρέει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Παγκόσμια συνεργασία στην οικονομία

Ο Ισραηλινός στοχαστής σημειώνει την ανάγκη παγκόσμιας συνεργασίας και στο μέτωπο της οικονομίας: «δεδομένης της παγκόσμιας φύσης της οικονομίας και των αλυσίδων εφοδιασμού, εάν κάθε κυβέρνηση κάνει το δικό της αδιαφορώντας πλήρως για τις άλλες χώρες, το αποτέλεσμα θα είναι να προκύψει χάος και μια βαθύτερη κρίση. Χρειαζόμαστε ένα παγκόσμιο σχέδιο δράσης και το χρειαζόμαστε γρήγορα.

Σημαντικό είναι επίσης να επιτευχθεί μια παγκόσμια συμφωνία για τα ταξίδια. Η αναστολή όλων των διεθνών ταξιδιών για μήνες θα προκαλέσει τεράστιες δυσκολίες και θα δυσχεράνει τον πόλεμο κατά του κοροναϊού. Οι χώρες πρέπει να συνεργαστούν για να επιτρέψουν τουλάχιστον σε λίγους, σημαντικούς ταξιδιώτες να συνεχίσουν να περνούν τα σύνορα: σε επιστήμονες, γιατρούς, δημοσιογράφους, πολιτικούς, επιχειρηματίες. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μια παγκόσμια συμφωνία σχετικά με τον προκαταρκτικό έλεγχο των ταξιδιωτών από τη χώρα καταγωγής τους. Όταν ξέρεις ότι επετράπη η επιβίβαση σε αεροσκάφος μόνον σε ταξιδιώτες που ελέγχθηκαν εξονυχιστικά, θα είσαι πιο πρόθυμος να τους δεχθείς στη χώρα σου.

Δυστυχώς, προς το παρόν τα κράτη δεν κάνουν τίποτε απ’ αυτά. Η διεθνής κοινότητα έχει παραλύσει συλλογικά. Φαίνεται ότι δεν υπάρχουν πια ενήλικες στο δωμάτιο. Θα περίμενε κανείς να δει πριν από μερικές εβδομάδες μια έκτακτη συνάντηση των ηγετών των μεγάλων χωρών για να καταλήξουν σε ένα κοινό σχέδιο δράσης. Μόλις την περασμένη εβδομάδα κατάφεραν οι ηγέτες των κρατών μελών της G7 να διοργανώσουν μια τηλεδιάσκεψη- και δεν οδήγησε σ’ ένα τέτοιο σχέδιο.

Σε προηγούμενες παγκόσμιες κρίσεις – όπως η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και η επιδημία του Έμπολα το 2014 – οι ΗΠΑ ανέλαβαν το ρόλο παγκόσμιου ηγέτη. Όμως η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση έχει αποποιηθεί το ρόλο αυτό. Έχει καταστήσει σαφές ότι ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για το μεγαλείο της Αμερικής παρά για το μέλλον της ανθρωπότητας. Η κυβέρνηση Τραμπ έχει εγκαταλείψει ακόμη και τους στενότερους συμμάχους της χώρας. Όταν απαγόρευσε όλα τα ταξίδια από την ΕΕ, δεν μπήκε καν στον κόπο να προειδοποιήσει την ΕΕ – πόσο μάλλον να διαβουλευθεί μαζί της γι’ αυτό το δραστικό μέτρο. Έχει σκανδαλίσει τη Γερμανία καθώς φέρεται να έχει προσφέρει ένα δισ. δολάρια σε μια γερμανική φαρμακευτική εταιρεία για να αγοράσει τα δικαιώματα για ένα νέο εμβόλιο κατά του Covid-19. Ακόμη και αν η σημερινή κυβέρνηση, τελικά αλλάξει στρατηγική και αποφασίσει ένα παγκόσμιο σχέδιο δράσης, λίγοι θα ακολουθήσουν έναν ηγέτη, που ουδέποτε αναλαμβάνει την ευθύνη, ουδέποτε παραδέχεται λάθη και ο οποίος συνηθίζει να διεκδικεί όλα τα εύσημα για τον εαυτό του αφήνοντας όλο το φταίξιμο στους άλλους», υπογραμμίζει ο Γιουβάλ Νώε Χαράρι. Και καταλήγει:

«Εάν δεν καλύψουν άλλες χώρες το κενό που άφησαν οι ΗΠΑ, όχι μόνον θα είναι πολύ δυσκολότερο να σταματήσει η σημερινή πανδημία, αλλά η κληρονομιά της θα συνεχίσει να δηλητηριάζει τις διεθνείς σχέσεις τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο, κάθε κρίση συνιστά επίσης και μια ευκαιρία. Πρέπει να ελπίζουμε ότι η σημερινή επιδημία θα βοηθήσει την ανθρωπότητα να συνειδητοποιήσει τον οξύ κίνδυνο που συνιστά η παγκόσμια ασυμφωνία.

Η ανθρωπότητα πρέπει να κάνει μια επιλογή. Θα βαδίσουμε στο δρόμο της ασυμφωνίας ή θα υιοθετήσουν την πορεία της παγκόσμιας αλληλεγγύης; Αν επιλέξουμε την ασυμφωνία, αυτό όχι μόνο θα παρατείνει την κρίση, αλλά πιθανόν να οδηγήσει σε ακόμη χειρότερες καταστροφές στο μέλλον. Αν επιλέξουμε την παγκόσμια αλληλεγγύη, αυτό θα συνιστά μια νίκη όχι μόνο ενάντια στον κορονοαό, αλλά και ενάντια σ’ όλες τις μελλοντικές επιδημίες και κρίσεις, που θα μπορούσαν να απειλήσουν την ανθρωπότητα τον 21ο αιώνα.»
Ας φροντίσουμε, λοιπόν, όλοι για το μέλλον. Το φωνάζω εδώ και καιρό ότι η υπόθεση αυτή βρωμάει, ειδικότερα αν λάβουμε υπόψη μας την στάση των κυβερνήσεων λίγο πριν την "πανδημία", όταν είχαμε τους μαθητές να πέφτουν σαν τα κοτόπουλα από την εποχική γρίπη (είχαμε σταθερά 25% των μαθητών άρρωστων και συνολικά αρρώστηκε πάνω από το 50% των μαθητών τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες πριν κλείσουμε) και το Υπουργείο να αρνείται σταθερά να κλείσει τα σχολεία για 1 εβδομάδα, ώστε να σταματήσει η εξάπλωση.

Ευχαριστώ.

* Σημείωση: Το γράφω για πολλοστή φορά. Είχα χρησιμοποιήσει επιχείρημα αντιγραφή από τον Χαράρι στο petrolheads. Αντιδράσεις, επιθέσεις κτλ και στην επόμενη σελίδα χρησιμοποιούν το ίδιο επιχείρημα. Όταν, αφού άφησα να περάσει λίγο ο καιρός, τους έδειξα ότι το ίδιο επιχείρημα (που δεν ήταν και δικό μας), όταν το γράφουν 2 διαφορετικά άτομα, έχει διαφορετική αντιμετώπιση, έπεσε σιωπή. Καμία απάντηση, αφού είχαν γίνει ρεζίλι.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Υποκλοπές Επικοινωνιών

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Δείτε και αυτό το ενδιαφέρον:



Αν θέλουν να σε πατήσουν θα το κάνουν. Θα σε κυνηγάνε μέχρι να σε διαλύσουν και να είναι σίγουροι ότι δεν τους ενοχλείς πλέον.

Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Υποκλοπές Επικοινωνιών

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Η ιστορία του Snowden...

Το μόνο που θα γράψω είναι το γεγονός ότι παρακολουθούσαν όλους τους παρόχους (yahoo, google κτλ), κάτι που έγραφα χρόνια κι εγώ, αλλά οι "γνώστες" στους 4Τροχούς και στο petrolheads θεωρούσαν συνομωσία και βλακείες...



Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Υποκλοπές Επικοινωνιών

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο που περιλαμβάνει πολλές από τις πτυχές του κόσμου που έρχεται, ή που κάποιοι ονειρεύονται ότι θα έρθει. Πηγή του άρθρου είναι οι Financial Times

Πώς θα είναι ο κόσμος μετά τον κορονοϊό – Ερχεται το τέλος της ιδιωτικότητας;
Πώς θα είναι ο κόσμος μετά τον κορονοϊό – Ερχεται το τέλος της ιδιωτικότητας;

Ο Ισραηλινός συγγραφέας και διανοητής Γιουβάλ Νόα Χαράρι με βαρυσήμαντο άρθρο του σημειώνει ότι οι λαοί οδηγούνται στο ψευτοδίλημμα…

Ο πλανήτης βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας καθώς ο κορονοϊός έχει πάψει πια να αποτελεί έναν… αόρατο και αόριστο εχθρό που κάποια στιγμή θα ερχόταν σε μορφή πανδημίας. Εχει πάψει επίσης να αποτελεί μόνο πρόβλημα της Κίνας -όπως αρκετοί θεωρούσαν στις αρχές του 2020 υποτιμώντας και αψηφώντας την επικινδυνότητα του ιού- αλλά είναι πλέον ένα παγκόσμιο ζήτημα ζωής ή θανάτου. Ο κορονοϊός είναι εδώ προκαλώντας ένα ολοκληρωτικό lockdown στον πλανήτη. Κάποια στιγμή όμως, αργά ή γρήγορα, θα φύγει. Απώλειες δυστυχώς υπάρχουν και θα υπάρξουν μέχρι το τέλος της παρούσας κρίσης. Ωστόσο το ανθρώπινο γένος θα επιβιώσει…

Το ερώτημα που εγείρεται είναι πώς θα είναι ο κόσμος μετά τον κορονοϊό. Ο Ισραηλινός συγγραφέας και διανοητής Γιουβάλ Νόα Χαράρι, επιχειρεί να απαντήσει σε αυτό αναλύοντας την επόμενη ημέρα της παγκόσμιας κρίσης που έχει προκαλέσει ο επικίνδυνος ιός μέσω ενός βαρυσήμαντου άρθρου που δημοσιεύτηκε στους Financial Times.

Ο πολυδιαβασμένος συγγραφέας των βιβλίων «Sapiens – Μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου» και «Homo Deus – Μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος» σημειώνει, μεταξύ άλλων, ότι, σε καιρούς δύσκολους, οι λαοί οδηγούνται στο ψευτοδίλημμα να επιλέξουν αν επιθυμούν να θυσιαστεί η ιδιωτικότητά τους στον βωμό της υγείας τους, ενώ τονίζει πως η ανθρωπότητα έχει μπροστά της δύο ιδιαίτερα σημαντικές επιλογές: την ολοκληρωτική παρακολούθηση ή την ενδυνάμωση των πολιτών και την εθνικιστική απομόνωση ή την παγκόσμια αλληλεγγύη.
Η μεγαλύτερη κρίση της γενιάς μας

Διαβάστε το βαρυσήμαντο άρθρο του Γιουβάλ Νόα Χαράρι:

Η ανθρωπότητα βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με μια παγκόσμια κρίση, ίσως τη μεγαλύτερη της γενιάς μας. Οι αποφάσεις που θα λάβουν οι πολίτες και οι κυβερνήσεις τις επόμενες εβδομάδες πιθανώς θα διαμορφώσουν πιθανώς τον κόσμο για τα επόμενα χρόνια, όχι μόνον τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης, αλλά και την οικονομία μας, την πολιτική και τον πολιτισμό.

Πρέπει να δράσουμε γρήγορα και αποφασιστικά. Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των ενεργειών μας. Όταν επιλέγουμε μεταξύ διάφορων εναλλακτικών, πρέπει να σκεφτόμαστε όχι μόνο πώς θα αντιμετωπίσουμε την άμεση απειλή, αλλά και πώς θα είναι ο κόσμος που θα κατοικούμε όταν περάσει η καταιγίδα. Ναι, η καταιγίδα θα περάσει, η ανθρωπότητα θα επιβιώσει, οι περισσότεροι από εμάς θα είμαστε ακόμα ζωντανοί –αλλά θα κατοικούμε σε έναν διαφορετικό κόσμο.

Πολλά από τα βραχυπρόθεσμα μέτρα έκτακτης ανάγκης θα γίνουν στο μέλλον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Αυτή είναι η φύση των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Κάνουν τις ιστορικές συγκυρίες και διαδικασίες να προχωρούν σε fast-forword. Αποφάσεις που υπό κανονικές συνθήκες μπορεί να χρειάζονταν χρόνια διαβουλεύσεων για να ληφθούν, παίρνονται πλέον μέσα σε λίγες ώρες. Ανώριμες ακόμη και επικίνδυνες τεχνολογίες χρησιμοποιούνται υπό την πίεση των γεγονότων, επειδή ο κίνδυνος της απραξίας είναι μεγαλύτερος.

Χώρες ολόκληρες μετατρέπονται σε πειραματόζωα σε μεγάλης κλίμακας κοινωνικά πειράματα. Τι συμβαίνει όταν όλοι εργάζονται από το σπίτι και επικοινωνούν μόνο εξ αποστάσεως; Τι συμβαίνει όταν ολόκληρα σχολεία και πανεπιστήμια κάνουν τα μαθήματα διαδικτυακά; Σε κανονικούς καιρούς οι κυβερνήσεις, οι επιχειρήσεις και τα εκπαιδευτικά συμβούλια δεν θα συμφωνούσαν ποτέ στη διεξαγωγή τέτοιων πειραμάτων. Αλλά αυτοί δεν είναι κανονικοί καιροί.


Εθνικιστική απομόνωση ή παγκόσμια αλληλεγγύη

Στην παρούσα κρίση, βρισκόμαστε μπροστά σε δύο ιδιαίτερα σημαντικές επιλογές: Η πρώτη αφορά την ολοκληρωτική παρακολούθηση ή την ενδυνάμωση των πολιτών. Η δεύτερη αφορά την εθνικιστική απομόνωση ή παγκόσμια αλληλεγγύη.

Προκειμένου να σταματήσει η πανδημία, ολόκληροι πληθυσμοί καλούνται να συμμορφωθούν με συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές. Και υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι για να επιτευχθεί αυτό: μια μέθοδος είναι να παρακολουθεί η κυβέρνηση τους πολίτες και να τιμωρεί όσους παραβιάζουν τους κανόνες. Σήμερα, για πρώτα φορά στην ανθρώπινη ιστορία, η τεχνολογία καθιστά εφικτή τη διαρκή παρακολούθηση όλων ανά πάσα στιγμή. Πριν από πενήντα χρόνια, η KGB δεν μπορούσε να παρακολουθεί τα 240 εκατ. Σοβιετικών πολιτών επί 24 ώρες το 24ωρο, αλλά ούτε θα μπορούσε να επεξεργαστεί αποτελεσματικά όλες τις πληροφορίες που θα συλλέγονταν. Η KGB βασιζόταν σε πράκτορες και αναλυτές και δεν μπορούσε να διαθέσει από έναν πράκτορα για κάθε πολίτη. Τώρα όμως, οι κυβερνήσεις μπορούν να βασίζονται σε πανταχού παρόντες αισθητήρες και ισχυρούς αλγορίθμους.

Στη μάχη τους ενάντια στην πανδημία του κορονοϊού, αρκετές κυβερνήσεις έχουν ήδη αναπτύξει τα νέα εργαλεία παρακολούθησης. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η Κίνα. Παρακολουθώντας προσεκτικά τα smartphones (έξυπνα κινητά) των πολιτών, χρησιμοποιώντας εκατοντάδες εκατομμύρια κάμερες με προγράμματα αναγνώρισης προσώπου και υποχρεώνοντας τους κατοίκους να ελέγχουν και να αναφέρουν τη θερμοκρασία του σώματος και την ιατρική τους κατάσταση, οι κινεζικές Αρχές όχι μόνο είναι σε θέση να εντοπίσουν άμεσα τους ύποπτους φορείς κορονοϊών, αλλά και τις κινήσεις τους και όποιον ήλθε σε επαφή μαζί τους. Εφαρμογές κινητών προειδοποιούν τους πολίτες για το πόσο κοντά βρίσκονται σε μολυσμένους ασθενείς.

Αυτού του είδους η τεχνολογία, δεν περιορίζεται μόνο στην Ανατολική Ασία. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, εξουσιοδότησε πρόσφατα την Ισραηλινή Υπηρεσία Ασφαλείας να αναπτύξει τεχνολογία επιτήρησης, η οποία συνήθως προορίζεται για τον πόλεμο κατά των τρομοκρατών και όχι για να παρακολουθεί ασθενείς με κορονοϊό. Κι όταν η αρμόδια κοινοβουλευτική υποεπιτροπή αρνήθηκε να εγκρίνει το μέτρο, ο Νετανιάχου το έκανε πράξη με ένα κατεπείγον διάταγμα.


Χειραγώγηση των ανθρώπων

Ισως θεωρείτε ότι όλα αυτά δεν είναι κάτι νέο, καθώς τα τελευταία χρόνια κυβερνήσεις και εταιρείες χρησιμοποιούν τις πιο εξελιγμένες τεχνολογίες για την παρακολούθηση και τη χειραγώγηση ανθρώπων. Ωστόσο, αν δεν είμαστε προσεχτικοί, η επιδημία μπορεί να σηματοδοτήσει μια σημαντική καμπή στην ιστορία της παρακολούθησης. Οχι μόνο επειδή θα μπορούσε να ομαλοποιήσει την ανάπτυξη εργαλείων μαζικής επιτήρησης σε χώρες που τις έχουν απορρίψει μέχρι τώρα, αλλά ακόμη περισσότερο επειδή σηματοδοτεί μια δραματική μετάβαση από την επιφανειακή στην εις βάθος παρακολούθηση.

Μέχρι τώρα, όταν το δάχτυλό σας άγγιζε την οθόνη του έξυπνου κινητού σας κι έκανε κλικ πάνω σε ένα σύνδεσμο (link), η κυβέρνηση ήθελε να μάθει που ακριβώς «κλικάρατε». Με την πανδημία, όμως, του κορονοϊού μετατοπίζεται η εστίαση του ενδιαφέροντος. Τώρα η κυβέρνηση θέλει να γνωρίζει τη θερμοκρασία του δακτύλου σας και την αρτηριακή πίεση κάτω από την επιδερμίδα του.

Ενα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε επεξεργαζόμενοι που βρισκόμαστε ως προς την παρακολούθηση, είναι ότι κανείς από εμάς δεν γνωρίζει πώς ακριβώς μας παρακολουθούν και τι μπορεί να φέρουν τα επόμενα χρόνια. Η τεχνολογία παρακολούθησης αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και αυτό που έμοιαζε με επιστημονική φαντασία πριν από 10 χρόνια, σήμερα είναι «παλιά νέα». Ας σκεφτούμε υποθετικά ότι μια κυβέρνηση απαιτεί από κάθε πολίτη να φορά βιομετρικό βραχιόλι που παρακολουθεί τη θερμοκρασία του σώματος και τους καρδιακούς παλμούς 24 ώρες το 24ωρο.

Τα δεδομένα που θα προκύπτουν θα αποθηκεύονται και θα αναλύονται με κυβερνητικούς αλγορίθμους. Οι αλγόριθμοι θα γνωρίζουν ότι είστε άρρωστοι, πριν ακόμα το αντιληφθείτε εσείς οι ίδιοι και θα ξέρουν επίσης πού πήγατε και ποιους συναντήσατε. Οι αλυσίδες της μόλυνσης θα μπορούσαν να μειωθούν δραστικά, ακόμα και να κοπούν συνολικά. Ενα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε ενδεχομένως να σταματήσει την επιδημία στην αρχή της σε λίγες μέρες. Ακούγεται υπέροχο, έτσι;


Βιομετρική παρακολούθηση

Το μειονέκτημα είναι, φυσικά, ότι αυτό θα προσέδιδε νομιμότητα σε ένα τρομακτικό νέο σύστημα παρακολούθησης. Αν ξέρετε, για παράδειγμα, ότι έκανα κλικ σε έναν σύνδεσμο του Fox News και όχι σε ένα σύνδεσμο του CNN, θα έχετε μάθει κάτι για τις πολιτικές μου απόψεις και ίσως ακόμη και για την προσωπικότητά μου. Αλλά αν μπορείτε να παρακολουθήσετε τι συμβαίνει με τη θερμοκρασία του σώματος μου, την αρτηριακή μου πίεση και τους καρδιακούς παλμούς μου την ώρα που παρακολουθώ ένα συγκεκριμένο βίντεο, μπορείτε να μάθετε τι με κάνει να γελάω, τι με κάνει να κλαίω, και αυτό που με κάνει πραγματικά να εξοργίζομαι.

Είναι καθοριστικό θα θυμόμαστε ότι ο θυμός, η χαρά, η πλήξη και η αγάπη είναι βιολογικά φαινόμενα όπως ο πυρετός και ο βήχας. Η ίδια τεχνολογία που αναγνωρίζει τον βήχα θα μπορούσε επίσης να εντοπίσει το γέλιο. Αν οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις αρχίσουν να συλλέγουν κατά μαζικό τρόπο βιομετρικά δεδομένα, μπορούν να φθάσουν στο σημείο να μας γνωρίζουν πολύ καλύτερα από ό,τι γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και τότε όχι μόνον θα μπορούν να προβλέπουν τα συναισθήματά μας, αλλά και να τα χειραγωγούν, και να μας πουλούν οτιδήποτε -από προϊόντα μέχρι πολιτικούς.

Η βιομετρική παρακολούθηση θα καθιστούσε την κυβερνοπειρατεία στα δεδομένα της Cambridge Analytica να μοιάζει με κάτι από την Εποχή του Λίθου. Φανταστείτε στη Βόρεια Κορέα το 2030 να είναι υποχρεωμένοι όλοι οι πολίτες να φορούν βιομετρικό βραχιόλι 24 ώρες το 24ωρο. Οταν θα ακούν μια ομιλία του «Μεγάλου Ηγέτη» και το βραχιόλι θα παίρνει ενδείξεις θυμού, τότε θα είναι τελειωμένοι.

Θα μπορούσε, φυσικά, να υποστηρίξει κανείς την ανάγκη βιομετρικής παρακολούθησης ως προσωρινού μέτρου στη διάρκεια μιας έκτακτης κατάστασης, που θα σταματούσε με τη λήξη της. Ωστόσο, τα προσωρινά μέτρα μέτρα έχουν την κακή συνήθεια να διαρκούν περισσότερο από τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, καθώς υπάρχει πάντα μια νέα κατάσταση έκτακτης ανάγκης που παραμονεύει στον ορίζοντα.

Η πατρίδα μου, το Ισραήλ, επί παραδείγματι, κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη διάρκεια του πολέμου της Ανεξαρτησίας το 1948, που δικαιολόγησε μια σειρά προσωρινών μέτρων, από τη λογοκρισία του Τύπου και τη δήμευση γης, μέχρι και την παρασκευή πουτίγκας (δεν αστειεύομαι). Ο πόλεμος της Ανεξαρτησίας έχει κερδηθεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά το Ισραήλ δεν κήρυξε ποτέ λήξασα την έκτακτη ανάγκη και δεν κατάργησε πολλά από τα «προσωρινά» μέτρα του 1948 (εκείνο για την πουτίγκα καταργήθηκε το 2011).


Διψασμένες για προσωπικά δεδομένα κυβερνήσεις

Ακόμη και αν εκμηδενιστούν οι μολύνσεις από τον κορονοϊό, ορισμένες διψασμένες για προσωπικά δεδομένα κυβερνήσεις θα μπορούν να ισχυριστούν ότι πρέπει να διατηρήσουν την επιτήρηση των βιομετρικών δεδομένων επειδή φοβούνται ένα δεύτερο κύμα κορονοϊού ή επειδή υπάρχει ένα νέο στέλεχος του Εμπολα σε εξέλιξη στην κεντρική Αφρική ή επειδή… τέλος πάντων, αντιλαμβάνεστε. Τα τελευταία χρόνια μαίνεται μια μεγάλη μάχη για την ιδιωτικότητά μας. Η κρίση του κορονοϊού μπορεί να είναι το σημείο καμπής σε αυτή τη μάχη: Γιατί όταν οι άνθρωποι καλούνται να επιλέξουν μεταξύ της ιδιωτικότητας και της υγείας, συνήθως επιλέγουν την υγεία.

Το να ζητάς από τους ανθρώπους να επιλέξουν ανάμεσα στην ιδιωτική τους ζωή και την υγεία τους είναι, στην πραγματικότητα, η ίδια η ρίζα του προβλήματος. Γιατί πρόκειται για ψευτοδίλημμα. Μπορούμε και πρέπει να απολαμβάνουμε τόσο την ιδιωτικότητα μας όσο και την υγεία μας. Μπορούμε να επιλέξουμε να προστατέψουμε την υγεία μας και να σταματήσουμε την επιδημία του κορονοϊού όχι με την καθιέρωση καθεστώτων ολοκληρωτικής επιτήρησης, αλλά με την ενδυνάμωση των πολιτών.

Τις τελευταίες εβδομάδες, ορισμένες από τις πιο επιτυχημένες προσπάθειες για τον περιορισμό της πανδημίας του κορονοϊού τέθηκαν σε εφαρμογή στη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν και τη Σιγκαπούρη. Και μολονότι οι χώρες αυτές χρησιμοποίησαν κάποιες εφαρμογές παρακολούθησης, στηρίχθηκαν πολύ περισσότερο στη διενέργεια εξετάσεων για τον κορονοϊό σε ευρύ φάσμα του πληθυσμού, στην ειλικρινή αναφορά της κατάστασης και στην προθυμία συνεργασίας ενός καλά πληροφορημένου κοινού.

Δεν είναι η κεντρική παρακολούθηση κι οι σκληρές τιμωρίες ο μόνος τρόπος για να συμμορφωθούν οι πολίτες με ευεργετικές προς αυτούς οδηγίες. Οταν οι άνθρωποι ενημερώνονται για τα επιστημονικά δεδομένα και όταν εμπιστεύονται τις δημόσιες αρχές που θα τους πουν αυτά τα γεγονότα, οι πολίτες μπορούν να κάνουν το σωστό, ακόμη κι αν ο «Μεγάλος Αδελφός» δεν είναι από πάνω τους. Ενας καλά ενημερωμένος και με ίδιον κίνητρο πληθυσμός είναι συνήθως πολύ ισχυρότερος και αποτελεσματικός από έναν αστυνομοκρατούμενο και αδαή πληθυσμό.


Το πλύσιμο των χεριών με σαπούνι

Πάρτε για παράδειγμα, το πλύσιμο των χεριών με σαπούνι. Υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες προόδους που σημειώθηκαν ποτέ στον τομέα της ανθρώπινης υγιεινής. Μια απλή ενέργεια, που σώζει εκατομμύρια ζωές ετησίως. Αν και το θεωρούμε δεδομένο σήμερα, οι επιστήμονες ανακάλυψαν τη σημασία του πλυσίματος των χεριών με σαπούνι μόλις τον 19ο αιώνα.

Πριν από αυτό, ακόμη και οι γιατροί και οι νοσηλευτές πήγαιναν από τη μία χειρουργική επέμβαση στην άλλη χωρίς να πλένουν τα χέρια τους. Δισεκατομμύρια άνθρωποι σήμερα πλένουν καθημερινά τα χέρια τους, όχι επειδή φοβούνται την αστυνομία σαπουνιού, αλλά επειδή αντιλαμβάνονται τα γεγονότα: πλένω τα χέρια μου με σαπούνι επειδή έχω ακούσει για ιούς και βακτήρια, καταλαβαίνω ότι αυτοί οι μικροσκοπικοί οργανισμοί προκαλούν ασθένειες και ξέρω ότι το σαπούνι μπορεί να τους απομακρύνει.

Αλλά για να επιτευχθεί ένα τέτοιο επίπεδο συμμόρφωσης και συνεργασίας απαιτείται εμπιστοσύνη. Οι άνθρωποι πρέπει να εμπιστεύονται την επιστήμη, να εμπιστεύονται τις δημόσιες αρχές και να εμπιστεύονται τα Μέσα Ενημέρωσης. Τα τελευταία χρόνια, ανεύθυνοι πολιτικοί έχουν εσκεμμένα υπονομεύσει την εμπιστοσύνη στην επιστήμη, στις δημόσιες αρχές και στα ΜΜΕ. Οι ίδιοι ανεύθυνοι πολιτικοί τώρα ίσως μπουν στον πειρασμό να ακολουθήσουν τον δρόμο του αυταρχισμού, υποστηρίζοντας ότι δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί τον λαό ότι θα κάνει το σωστό.

Κανονικά η εμπιστοσύνη που έχει διαβρωθεί εδώ και χρόνια, δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί σε μια νύχτα. Αλλά οι καιροί που ζούμε, δεν είναι κανονικοί. Σε μια περίοδο κρίσης μπορούν να αλλάξουν γρήγορα τα μυαλά. Μπορείτε να μαλώνετε επί χρόνια με τα αδέλφια σας, αλλά σε μια έκτακτη ανάγκη, ανακαλύπτετε ξαφνικά μια κρυμμένη δεξαμενή εμπιστοσύνης και αδελφοσύνης και σπεύδετε να βοηθήσετε ο ένας τον άλλον.


Ανοικοδόμηση της εμπιστοσύνης

Αντί να χτίσουμε ένα καθεστώς επιτήρησης, δεν είναι πολύ αργά για την ανοικοδόμηση της εμπιστοσύνης των ανθρώπων στην επιστήμη, στις δημόσιες αρχές και στα ΜΜΕ. Οπωσδήποτε θα πρέπει να χρησιμοποιούμε και τις νέες τεχνολογίες, αλλά αυτές οι τεχνολογίες θα πρέπει να ενδυναμώνουν τους πολίτες. Είμαι υπέρ της παρακολούθησης της θερμοκρασίας του σώματός μου και της αρτηριακής μου πίεσης, αλλά αυτά τα δεδομένα δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία μιας πανίσχυρης κυβέρνησης. Αντίθετα, τα δεδομένα αυτά θα πρέπει να μου επιτρέψουν να λαμβάνω πιο ενημερωμένες προσωπικές επιλογές και επίσης να μπορώ να καθιστώ υπόλογη την κυβέρνηση για τις αποφάσεις της.

Αν μπορούσα να παρακολουθώ την κατάσταση της υγείας μου επί 24 ώρες το 24ωρο, θα μάθαινα όχι μόνο αν έχω γίνει επικίνδυνος για την υγεία των γύρω μου, αλλά και ποιες συνήθειές μου συμβάλλουν στην κατάσταση της υγείας μου. Και αν θα μπορούσα να αποκτήσω πρόσβαση και να αναλύσω αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία για τη διάδοση του κορονοϊού, θα ήμουν σε θέση να κρίνω αν η κυβέρνηση μού λέει την αλήθεια και αν υιοθετεί τις σωστές πολιτικές για την καταπολέμηση της επιδημίας. Οποτε οι άνθρωποι μιλούν για παρακολούθηση, να θυμόμαστε ότι την ίδια τεχνολογία παρακολούθησης μπορούν συνήθως να χρησιμοποιήσουν όχι μόνο οι κυβερνήσεις για την παρακολούθηση ατόμων -αλλά και τα άτομα για να παρακολουθούν τις κυβερνήσεις.

Η επιδημία του κορονοϊού συνιστά επομένως μια μεγάλη δοκιμασία της κοινωνικής ευθύνης. Τις μέρες που έρχονται ο καθένας μας πρέπει να επιλέξει να εμπιστευτεί τα επιστημονικά δεδομένα και τους ειδικούς στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και όχι τις αβάσιμες θεωρίες συνωμοσίας και πολιτικούς που νοιάζονται μόνο για τους εαυτούς τους. Αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε τη σωστή επιλογή, μπορεί να υπογράψουμε την παράδοση των πιο πολύτιμων ελευθεριών μας, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσουμε την υγεία μας.


Απαιτείται παγκόσμια συνεργασία

Η δεύτερη σημαντική επιλογή που αντιμετωπίζουμε έχει να κάνει με την εθνικιστική απομόνωση ή την παγκόσμια αλληλεγγύη. Τόσο η πανδημία του κορονοϊού όσο και η επακόλουθη οικονομική κρίση, είναι παγκόσμια προβλήματα, που μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά μόνον με παγκόσμια συνεργασία.

Πρώτο και κυριότερο, για να νικήσουμε τον κορονοϊό πρέπει να ανταλλάζουμε πληροφορίες παγκοσμίως. Αυτό είναι το μεγάλο αβαντάζ που έχουν οι άνθρωποι έναντι των ιών. Ενας κορονοϊός στην Κίνα και ένας κορονοϊός στις ΗΠΑ δεν μπορούν να ανταλλάξουν συμβουλές για το πώς να μολύνουν τους ανθρώπους. Αλλά η Κίνα μπορεί να διδάξει τις ΗΠΑ πολλά πολύτιμα μαθήματα σχετικά με τον κορονοϊό και πώς να τον αντιμετωπίσει. Αυτό που ανακαλύπτει το πρωί ένας Ιταλός γιατρός στο Μιλάνο, θα μπορούσε να σώσει ζωές το ίδιο βράδυ στην Τεχεράνη. Οταν η βρετανική κυβέρνηση διστάζει μεταξύ πολλών πολιτικών, μπορεί να πάρει συμβουλές από τους Κορεάτες που αντιμετώπισαν πριν από έναν μήνα ένα παρόμοιο δίλημμα. Αλλά για να γίνει αυτό, χρειαζόμαστε ένα πνεύμα παγκόσμιας συνεργασίας και εμπιστοσύνης.

Οι χώρες θα πρέπει να είναι πρόθυμες να ανταλλάσσουν πληροφορίες ανοιχτά και να ζητούν ταπεινά συμβουλές και θα πρέπει να μπορούν να εμπιστεύονται τα δεδομένα και τις γνώσεις που λαμβάνουν. Απαιτείται επίσης μια παγκόσμια προσπάθεια για την παραγωγή και τη διανομή ιατρικού εξοπλισμού, κυρίως των test kits και των αναπνευστήρων. Αντί κάθε χώρα να προσπαθεί να το κάνει αυτό τοπικά και να αποθηκεύει ό,τι εξοπλισμό μπορεί να εξασφαλίσει, μια συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια θα μπορούσε να επιταχύνει σημαντικά την παραγωγή και να διασφαλίσει ότι ο σωστικός εξοπλισμός διανέμεται πιο δίκαια.

Ακριβώς όπως οι χώρες κρατικοποιούν βασικούς κλάδους της βιομηχανίας στη διάρκεια των πολέμων, ο ανθρώπινος πόλεμος κατά του κορονοϊού μπορεί να απαιτήσει από εμάς να «εξανθρωπίσουμε» τις κρίσιμες γραμμές παραγωγής. Μια πλούσια χώρα με λίγα κρούσματα κορονοϊού πρέπει να είναι πρόθυμη να στείλει πολύτιμο εξοπλισμό σε μια φτωχότερη χώρα με πολλά κρούσματα, πιστεύοντας ότι όταν χρειαστεί βοήθεια, οι άλλες χώρες θα σπεύσουν να τη συνδράμουν.

Θα μπορούσε να εξεταστεί και μια παρόμοια παγκόσμια προσπάθεια συγκέντρωσης ιατρικού προσωπικού. Οι χώρες που πλήττονται τώρα λιγότερο, θα μπορούσαν να στείλουν ιατρικό προσωπικό στις πιο πληγείσες περιοχές του πλανήτη και για να τους βοηθήσουν στην ώρα της ανάγκης τους, αλλά και για να αποκτήσουν πολύτιμη εμπειρία. Κι όταν αργότερα αλλάξει η κατάσταση με την πανδημία, η βοήθεια μπορεί να ρέει προς την αντίθετη κατεύθυνση.


Δεν υπάρχουν ενήλικες στο δωμάτιο

Η παγκόσμια συνεργασία είναι ζωτικής σημασίας και από οικονομικής πλευράς. Δεδομένης της παγκόσμιας φύσης της οικονομίας και των αλυσίδων εφοδιασμού, αν κάθε κυβέρνηση κάνει το δικό της αδιαφορώντας πλήρως για τις άλλες χώρες, το αποτέλεσμα θα είναι να προκύψει χάος και μια βαθύτερη κρίση. Χρειαζόμαστε ένα παγκόσμιο σχέδιο δράσης και το χρειαζόμαστε γρήγορα.

Αναγκαιότητα είναι επίσης η επίτευξη μιας παγκόσμιας συμφωνίας για τα ταξίδια. Η αναστολή όλων των διεθνών ταξιδιών για μήνες θα προκαλέσει τεράστιες δυσκολίες και θα δυσχεράνει τον πόλεμο κατά του κορονοϊού. Οι χώρες πρέπει να συνεργαστούν για να επιτρέψουν τουλάχιστον σε λίγους, ουσιώδεις ταξιδιώτες να συνεχίσουν να περνούν τα σύνορα: επιστήμονες, γιατροί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μια παγκόσμια συμφωνία σχετικά με τον προκαταρκτικό έλεγχο των ταξιδιωτών από τη χώρα καταγωγής τους. Οταν ξέρεις ότι επετράπη η επιβίβαση σε αεροσκάφος μόνο σε ταξιδιώτες που ελέγχθηκαν εξονυχιστικά, θα είσαι πιο πρόθυμος να τους δεχθείς στη χώρα σου.

Δυστυχώς, προς το παρόν τα κράτη δεν κάνουν τίποτα απ’ αυτά. Η διεθνής κοινότητα έχει παραλύσει. Φαίνεται ότι δεν υπάρχουν πια ενήλικες στο δωμάτιο. Θα περίμενε κανείς να δει πριν από μερικές εβδομάδες μια έκτακτη συνάντηση των ηγετών των μεγάλων χωρών για να καταλήξουν σε ένα κοινό σχέδιο δράσης. Μόλις την περασμένη εβδομάδα κατάφεραν οι ηγέτες των κρατών μελών της G7 να διοργανώσουν μια τηλεδιάσκεψη, που δεν οδήγησε σ’ ένα τέτοιο σχέδιο.

Σε προηγούμενες παγκόσμιες κρίσεις -όπως η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και η επιδημία του Εμπολα το 2014- οι ΗΠΑ ανέλαβαν τον ρόλο του παγκόσμιου ηγέτη. Ομως η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση έχει αποποιηθεί το ρόλο του ηγέτη. Εχει καταστήσει πολύ σαφές ότι ενδιαφέρεται περισσότερο για το μεγαλείο της Αμερικής παρά για το μέλλον της ανθρωπότητας.


Η ανθρωπότητα πρέπει να επιλέξει

Αυτή η κυβέρνηση (σ.σ. υπό τον Τραμπ) έχει εγκαταλείψει ακόμη και τους στενότερους συμμάχους της. Οταν απαγόρευσε όλα τα ταξίδια από την Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν μπήκε καν στον κόπο να προειδοποιήσει την ΕΕ -πόσο μάλλον να διαβουλευθεί μαζί της γι’ αυτό το δραστικό μέτρο. Εχει σκανδαλίσει τη Γερμανία καθώς φέρεται να έχει προσφέρει ένα δισ. δολάρια σε μια γερμανική φαρμακευτική εταιρεία για να αγοράσει μονοπωλιακά τα δικαιώματα για ένα νέο εμβόλιο κατά του Covid-19. Ακόμη και αν η σημερινή κυβέρνηση, τελικά αλλάξει στρατηγική και αποφασίσει ένα παγκόσμιο σχέδιο δράσης, λίγοι θα ακολουθήσουν έναν ηγέτη, που ουδέποτε αναλαμβάνει την ευθύνη, ουδέποτε παραδέχεται λάθη και ο οποίος συνηθίζει να διεκδικεί όλα τα εύσημα για τον εαυτό του αφήνοντας όλο το φταίξιμο στους άλλους.

Αν δεν καλύψουν άλλες χώρες το κενό που άφησαν οι ΗΠΑ, όχι μόνον θα είναι πολύ δυσκολότερο να σταματήσει η σημερινή πανδημία, αλλά η κληρονομιά της θα συνεχίσει να δηλητηριάζει τις διεθνείς σχέσεις τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Ωστόσο, κάθε κρίση είναι επίσης και μια ευκαιρία. Πρέπει να ελπίζουμε ότι η σημερινή επιδημία θα βοηθήσει την ανθρωπότητα να συνειδητοποιήσει τον οξύ κίνδυνο που συνιστά η παγκόσμια ασυμφωνία.

Η ανθρωπότητα πρέπει να κάνει μια επιλογή. Θα βαδίσουμε στο δρόμο της ασυμφωνίας ή θα υιοθετήσουμε την πορεία της παγκόσμιας αλληλεγγύης; Αν επιλέξουμε την ασυμφωνία, αυτό όχι μόνο θα παρατείνει την κρίση, αλλά πιθανότατα θα οδηγήσει σε ακόμη χειρότερες καταστροφές στο μέλλον. Αν επιλέξουμε την παγκόσμια αλληλεγγύη, αυτό θα είναι μια νίκη όχι μόνο ενάντια στον κορονοϊό, αλλά και απέναντι σε όλες τις μελλοντικές επιδημίες και κρίσεις, που θα μπορούσαν να απειλήσουν το ανθρώπινο γένος τον 21ο αιώνα.
Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Υποκλοπές Επικοινωνιών

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Ένα επίσης εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο, σχετικά με το μέλλον της ιδιωτικότητας.

Ελπίζω, σε κάποια φάση, να μπορέσω να ανεβάσω έστω το 10% αυτών που έχω διαβάσει ή κρατήσει για ανέβασμα τον τελευταίο χρόνο.

Έντουαρντ Σνόουντεν: «Θα πρέπει να σκεφ ... κορωνοϊό»
Έντουαρντ Σνόουντεν: «Θα πρέπει να σκεφτούμε και τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε, μετά τον κορωνοϊό»

27.03.2020 - Eirini Kokorou

«Αυτός που σφυρίζει και σημαίνει συναγερμό, κατά τον δικό μου ορισμό είναι ένα άτομο το οποίο, μέσα από επώδυνη εμπειρία, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως η ζωή του στους κόλπους ενός οργανισμού έχει καταστεί ασύμβατη με τις αρχές που αναπτύχθηκαν –και την πίστη που οφείλεται- στην ευρύτερη κοινωνία[..] Η αναμόρφωση του οργανισμού ενδεχομένως να είναι εφικτή, οπότε φυσά τη σφυρίχτρα και αποκαλύπτει τις πληροφορίες προκειμένου να ασκηθεί πίεση από την κοινή γνώμη».

Ο Έντουαρντ Τζόζεφ Σνόουντεν, αισθάνεται την ανάγκη να σημάνει ξανά συναγερμό, ιδιαίτερα σήμερα που οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν μέτρα επιτήρησης υψηλής τεχνολογίας για την καταπολέμηση της επιδημίας του κορωνοϊού. Σε συνέντευξή του στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Κοπεγχάγης, ανοίγει το πεδίο του στοχασμού σχετικά με το πώς θα είναι ο κόσμος την επ’ αύριο του ιού όταν θα έχει εγκατασταθεί η εν λόγω τεχνολογία και θα είναι δύσκολο τα πράγματα να επανέλθουν στην πρότερη κατάσταση. Χωρίς να υποτιμά την σοβαρότητα της πανδημίας, κρούει τον κώδωνα σχετικά με τον κίνδυνο μονιμότητας των μέτρων που λαμβάνονται σήμερα. Η διαφάνεια από τις κυβερνήσεις και η διαβούλευση με το κοινό είναι οι αναγκαίες προϋποθέσεις, ικανές να διασφαλίσουν ότι όλα γίνονται από ένα κράτος δικαίου που σέβεται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο Σνόουντεν υπήρξε διαχειριστής συστημάτων για την NSA και CIA, ώσπου το 2013, διοχέτευσε στον τύπο απόρρητες πληροφορίες από την NSA, σχετικά με προγράμματα μαζικής παρακολούθησης της κυβέρνησης των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, αποκαλύπτοντας τη σύνδεση και συνεργασία τους με εταιρίες τηλεπικοινωνιών και Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Το βιβλίο «Το μεγάλο φακέλωμα» είναι το στίγμα του ως προς το νόημα που δίνει στη ζωή του: «Τι είναι η ζωή ενός ανθρώπου; Κάτι περισσότερο απ΄ όσα λέμε, κάτι περισσότερο ακόμη και απ΄ όσα κάνουμε. Ζωή είναι το τι αγαπάμε, τα πράγματα στα οποία πιστεύουμε. Για μένα αυτό που αγαπώ και στο οποίο πιστεύω πάνω απ΄ όλα είναι η επικοινωνία, η ανθρώπινη επικοινωνία, και οι τεχνολογίες μέσα από τις οποίες επιτυγχάνεται».

Συνεπής στη δέσμευσή του, επιχειρεί και με αυτή τη συνέντευξη, την αφύπνιση ως προς τη διασφάλιση των πολιτικών ελευθεριών και την αποφυγή μιας νόμιμης παραβίασης της ιδιωτικότητας. Όπως επισημαίνει, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης τείνει να διευρύνεται. Η σύντομη αναστολή των πολιτικών ελευθεριών υπάρχει κίνδυνος να επεκταθεί πολύ γρήγορα. Οι υπηρεσίες ασφαλείας δημιουργούν προηγούμενο με νέες χρήσεις της τεχνολογίας. Όταν περάσει η κρίση, οι κυβερνήσεις μπορούν να επιβάλουν νέους νόμους που θα κάνουν αυτούς τους κανονισμούς έκτακτης ανάγκης μόνιμους και θα τους εκμεταλλεύονται για να μην υπάρχουν διαφωνίες από την κάθε πολιτική αντιπολίτευση. Τα δρακόντεια μέτρα μπορεί να είναι ανεκτά λόγω της πανδημίας, αλλά θα πρέπει να σκεφτούμε και τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε, μετά τον κορωνοϊό.

Ο Σνόουντεν τον καιρό του «μένουμε σπίτι», επαναφέρει επιτακτικά τον στοχασμό σχετικά με τη θέση του πολίτη μέσα στον κόσμο σε σύνδεση με την παγκόσμια κοινότητα. Μένοντας σπίτι δεν σημαίνει ότι αφηνόμαστε να γίνουμε μαλθακοί. Έχουμε τη δυνητικότητα να μένουμε σε ενεργητική αναμονή έτοιμοι να πολεμήσουμε για κάτι εάν θέλουμε να το αλλάξουμε. «Συναντιέται» με την Etel Adnan ως προς την καθοριστική σημασία του πολιτικού ακτιβισμού.

«Αυτό που επείγει δραματικά είναι να ανακτήσουμε τη χαμένη αίσθηση της ανθρώπινης αλληλεγγύης, χωρίς την οποία καμία κοινωνία δεν έχει συνοχή. Στις 5 Νοεμβρίου 1873, ο Τολστόι έγραψε στο ημερολόγιο του: «Ο έρωτας ενοχλεί». Ναι, ο πολιτικός ακτιβισμός είναι μια ερωτική πράξη, μια πράξη εκρηκτική που μπορεί να προκαλέσει μεγάλες αναταραχές. Τι θα γίνει όμως αν δεν αναλάβουμε αυτό το ρίσκο, αν είμαστε αποφασισμένοι να διατηρήσουμε την παρούσα κατάσταση, παριστάνοντας ότι είναι (φαινομενικά μονάχα) ασφαλής; Η απάντηση είναι απλή: μην καταβάλλοντας το τίμημα για την αλλαγή του κόσμου, ο κόσμος θα αλλάξει με τον δικό του τρόπο, θα αλλάξει ούτως ή άλλως, κι εμείς θα απολέσουμε τη δυνατότητα που διαθέτουμε να τον κατευθύνουμε στο δρόμο, που θεωρούμε ωφέλιμο, και το τίμημά θα είναι εν τέλει πολύ υψηλότερο, ενώ θα είναι πλέον πολύ αργά! Το πρόβλημα -της επιδείνωσης των πραγμάτων- είναι παγκόσμιο».[1]

Σε ασυλία κάπου στη Ρωσία, ο Σνόουντεν παραμένει μάχιμος για τη ζωή: «Σήμερα, ακολουθώ τη μακρύτερη διαδρομή μέσα από αυτή την αχανή ξένη πόλη, προσπαθώντας να βρω μερικά τριαντάφυλλα. Κόκκινα τριαντάφυλλα, λευκά τριαντάφυλλα, ακόμη και μπλε βιολέτες. Όποιο λουλούδι καταφέρω να βρω». Τον φανταζόμαστε έτσι (ακόμη και σε αυτή τη διαδρομή κι αναζήτησή του) επικίνδυνα ανατρεπτικό για κάθε σύστημα που υποτιμά την ερωτική τάση του ανθρώπου να αντιτάσσεται σε ότι τον απανθρωποποιεί και τον απαξιώνει.

[1] Etel Adnan, «Το τίμημα που δεν είμαστε διατεθειμένοι να καταβάλλουμε για τον έρωτα», Μετάφραση Σπύρος Γιανναράς, εκδόσεις Άγρα.
Ευχαριστώ.
pipinos1976
Δημοσιεύσεις: 1194
Εγγραφή: 08 Απρ 2011, 23:52

Re: Υποκλοπές Επικοινωνιών

Δημοσίευση από pipinos1976 »

Δεν θα γράψω πολλά εδώ, καθώς πρόκειται για μια στατιστική. Οι πόλεις με την μεγαλύτερη πυκνότητα καμερών παρακολούθησης.

Εμείς στην Αθήνα έχουμε καλή θέση πάντως, και ως προς τις κάμερες και ως προς το έγκλημα.

Mapped: The Top Surveillance Cities Worldwide

Ευχαριστώ.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ότι περισσεύει...”