Ένα περίεργο άρθρο...

Διάβασα το συγκεκριμένο άρθρο και δεν καταλαβαίνω πραγματικά πού το πηγαίνει. Δεν υπάρχει ούτε αρχή, ούτε τέλος, δεν υπάρχει λογική συνέχεια, δεν υπάρχει πρόταση. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι ήθελε να πει ο ποιητής.

Αυτοκτονούμε στις εθνικές οδούς

Ο Γιάννης Αντύπας παίρνοντας αφορμή τα τελευταία τραγικά γεγονότα στην άσφαλτο, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου περιμένοντας να έρθει επιτέλους η ώρα για πιο δραστικά μέτρα.
Κάθε Σαββατοκύριακο, κάθε εορταστικό τριήμερο και κάθε καλοκαίρι βάφεται με αίμα. Πολύ αίμα. Και κανείς δε λέει να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα. Τα διπλώματα οδήγησης είναι προφανές ότι δε μπορούν να εξασφαλίσουν την ασφάλεια όλων μας στους δρόμους. Έχει έρθει η ώρα για δραστικά μέτρα. Αστυνομικοί με πολιτικά στους δρόμους και ακινητοποίηση του οχήματος στο σημείο της παράβασης. Για έναν μήνα θα μένει εκεί κλειδωμένο. Ούτε πρόστιμα, ούτε αφαίρεση χαρτιών, ούτε οτιδήποτε άλλο έχει αποδειχθεί αναποτελεσματικό. Όχι σε ποινές που το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να κάνουν ακριβότερη και πιο δύσκολη τη ζωή των νόμιμων και προσεχτικών οδηγών.

Γιατί κάτι παλαβά που ακούγονται για αύξηση των αποζημιώσεων το μόνο που θα πετύχουν είναι να κάνουν τα ασφαλιστήρια συμβόλαια απλησίαστα. Θέλουμε ο κόσμος να μετακινείται. Όχι να μένει φοβισμένος και ανήμπορος στο σπίτι του. Αλλά θέλουμε αυτό να γίνεται με σεβασμό στο δικαίωμα των υπολοίπων να έχουν τη ζωή τους χωρίς τον κίνδυνο να γίνουν παράπλευρες απώλειες στην ανευθυνότητα ή την ανικανότητα ορισμένων. Όχι σε διαδικασίες που θα κάνουν πανάκριβα τα διπλώματα. Το κόστος ζωής στην Ελλάδα είναι ήδη πολύ ακριβό σε σχέση με τα εισοδήματα των κατοίκων της. Δεν είναι δυνατόν να τα μετράμε όλα με χρήμα.

Θα πρέπει να αλλάξει επιτέλους και ο ρόλος του σχολείου. Και το περιεχόμενο των σπουδών. Στον 21ο αιώνα δε μπορεί να επιτρέψουμε τον υποβιβασμό της εκπαίδευσης σε διαδικασία φύλαξης παιδιών. Ορισμένοι τα λένε ήδη τα σχολεία και… πάρκινγκ ανηλίκων για να μπορούν οι γονείς τους να δουλεύουν. Το σχολείο θα πρέπει να μαθαίνει στα παιδιά κανόνες αυτοπροστασίας και μεθόδους αντίδρασης στους κινδύνους της ζωής. Αλλά και σωστή αξιοποίηση των δυνατοτήτων της τεχνολογίας.

Τα παιδιά θα πρέπει να μαθαίνουν τι κάνουμε στην περίπτωση σεισμού, πως αντιδρούμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με φλόγες. Τα παιδιά θα πρέπει να μαθαίνουν πως θα χαίρονται το αυτοκίνητο και τον υπολογιστή τους, ώστε να απολαμβάνουν τη ζωή. Και όχι να τη φυλακίζουν. Όχι να τη χάνουν. Σωστή εκπαίδευση και δίκαιη τιμωρία είναι το δίπτυχο που μπορεί να δώσει λύση. Είναι η απάντηση στην ανάγκη να σταματήσουμε να χάνουμε ανθρώπους στους δρόμους ή σε συνηθισμένα φυσικά φαινόμενα. Από αυτή τη στήλη έχω υπογραμμίσει και τις ευθύνες της Δικαιοσύνης.

Είναι πραγματικά λυπηρό να δημιουργείται στους πολίτες η εντύπωση πως η ζωή είναι φθηνή και ότι δεν υπάρχουν… δικαστές στο Βερολίνο για να την προστατέψουν. Είναι αδιανόητο να κυκλοφορούν ελεύθεροι άνθρωποι που έτρεχαν υπερβολικά, οδηγούσαν πιωμένοι και εγκατέλειψαν τα θύματά τους. Και τα τρία αυτά μαζί είναι πάρα πολλά για να μη στερηθεί κάποιος την ελευθερία του έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, όταν έχει αφαιρέσει με αυτή του τη συμπεριφορά ανθρώπινη ζωή.

Αυτοκτονούμε στις εθνικές οδούς