Λίγα στοιχεία για το Ελβετικό πολιτικό σύστημα

[UltiMo_]

Λίγα στοιχεία για το Ελβετικό πολιτικό σύστημα

Πριν αναρτήσω κάποια στοιχεία για την θέση των δημοψηφισμάτων στο Ελβετικό πολιτικό σύστημα, είναι νομίζω απαραίτητο να προσπαθήσω, όσο το επιτρέπουν οι γνώσεις μου, να το παρουσιάσω.

Το ομοσπονδιακό σύνταγμα της Ελβετίας υιοθετήθηκε το 1848 και είναι ένα από τα παλαιότερα συντάγματα στον κόσμο. Ένα νέο σύνταγμα υιοθετήθηκε ξανά το 1999, αλλά δεν επέφερε ιδιαίτερες αλλαγές στην ομοσπονδιακή δομή της Ελβετίας.

Τι σημαίνει όμως ομοσπονδία; Η Ελβετία έχει έκταση 41.285 τετραγωνικά χιλιόμετρα (αντίστοιχα η έκταση της Ελλάδας είναι 131.957 τ.χ.) και είναι χωρισμένη σε 26 καντόνια. Ο πληθυσμός της Ελβετίας είναι ελάχιστα μικρότερος από 8 εκατομμύρια κατοίκους. Το πολυπληθέστερο καντόνι είναι αυτό της Ζυρίχης, με 1.235.500 κατοίκους ενώ το πλέον ‘ολιγομελές’ είναι αυτό του Appenzell Innerrhoden με μόλις 15.000 κατοίκους. Αντίστοιχα το μεγαλύτερο σε έκταση καντόνι είναι το Graubunden (7.104 τ.χ. δηλαδή λίγο μικρότερο από την Κρήτη) και το μικρότερο το Basel-Stadt (37 τ.χ. ή μιάμιση φορά την έκταση της λίμνης Πλαστήρα). Το κάθε ένα από αυτά τα καντόνια έχει την δική του Βουλή, το δικό του Σύνταγμα, τους δικούς του νόμους και δικαστικό σύστημα ενώ είναι επίσης υπεύθυνο για την παιδεία, την υγεία και την δημόσια τάξη. Είναι δηλαδή σε έναν μεγάλο βαθμό αυτόνομο έναντι της Ομοσπονδιακής Βουλής.

Η Ελβετική Ομοσπονδιακή Βουλή (Swiss Parliament) αποτελείται από δύο πολιτικά σώματα. Το Συμβούλιο των Καντονιών (Council of States ή μικρή Βουλή), το οποίο αποτελείται από 46 μέλη (2 για κάθε ένα από τα 20 μεγαλύτερα καντόνια και ένα για κάθε ένα από τα υπόλοιπα 6 μικρότερα) και το Εθνικό Συμβούλιο (National Council ή μεγάλη Βουλή) αποτελούμενο από 200 μέλη τα οποία εκλέγονται με ένα σύστημα αναλογικής αντιπροσώπευσης, εξαρτώμενο από τον πληθυσμό του κάθε καντονιού. Τα μέλη και των δύο παραπάνω σωμάτων έχουν τετραετή θητεία. Η ταυτόχρονη λειτουργία και των δύο σωμάτων είναι γνωστή ως Ομοσπονδιακή Συνέλευση (Federal Assembly).

Διαμέσου των δημοψηφισμάτων (referendums) οι πολίτες μπορούν να αναιρέσουν έναν νόμο ο οποίος ψηφίστηκε από την Βουλή και με τα δημοψηφίσματα λαϊκής πρωτοβουλίας (popular initiatives) μπορούν να τροποποιήσουν το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να ισχυριστεί ότι το πολιτικό σύστημα της Ελβετία είναι σε μεγάλο βαθμό Άμεση Δημοκρατία.

Το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο (Federal Council) αποτελεί την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση και λειτουργεί ως η ανώτατη αρχή του κράτους. Είναι ένα επταμελές σώμα τετραετούς θητείας, εκλεγμένο από την Ομοσπονδιακή Συνέλευση. Η τελευταία έχει ως υποχρέωση και την εποπτεία του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου, δηλαδή της κυβέρνησης. Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας εκλέγεται επίσης από την Ομοσπονδιακή Συνέλευση μεταξύ των επτά μελών της κυβέρνησης και παραδοσιακά εναλλάσσεται ύστερα από θητεία ενός έτους. Είναι ο προεδρεύων της κυβέρνησης αν και ίσος μεταξύ ίσων, χωρίς κάποια επιπλέον εξουσία.

Η Ελβετική κυβέρνηση είναι μια κυβέρνηση συνασπισμού από το 1959 έως και σήμερα. Το κάθε κόμμα έχει έναν αριθμό εδρών ο οποίος αντικατοπτρίζει τον αριθμό των υποστηρικτών του μέσα στο εκλογικό σώμα. Η διανομή των μελών της κυβέρνησης με δύο μέλη από τους Χριστιανοδημοκράτες, δύο μέλη από τους Σοσιαλδημοκράτες, δύο μέλη από τους Φιλελεύθερους Δημοκρατικούς και ένα από το Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα ήταν γνωστή ως η ‘μαγική συνταγή’ και παρέμεινε – ως αναλογία – η ίδια, από το 1959 έως και το 2003. Το 2007 η αναλογία αυτή άλλαξε με τους Χριστιανοδημοκράτες να χάνουν μία θέση, την οποία κέρδισε το Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα.

(Συνεχίζεται….)



Λίγα στοιχεία για το Ελβετικό πολιτικό σύστημα (2)

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι η Ελβετία είναι, σε κάποιο βαθμό, μία Άμεση Δημοκρατία. Άμεση στον βαθμό που επιτρέπει στους πολίτες να εμπλέκονται στην πολιτική πράξη. Το κύριο μέσο για κάτι τέτοιο είναι το Δημοψήφισμα. Από το 1848 έως και το 2007 έχουν πραγματοποιηθεί 543 Δημοψηφίσματα σε Ομοσπονδιακό επίπεδο (Kriesi, Trechsel). Από αυτά τα 221 είναι υποχρεωτικά Δημοψηφίσματα (mandatory referendums) διπλής πλειοψηφίας (απαιτούν πλειοψηφία τόσο στο εκλογικό σώμα όσο και στον αριθμό των καντονιών), τα 160 είναι Δημοψηφίσματα απλής πλειοψηφίας (optional referendums) ενώ τα υπόλοιπα 162 είναι Δημοψηφίσματα λαϊκής πρωτοβουλίας (popular initiatives).

Έτσι λοιπόν, προσθήκες στο Ομοσπονδιακό Σύνταγμα, συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή αλλαγές σε Ομοσπονδιακούς νόμους οι οποίοι έχουν χρονική ισχύ μεγαλύτερη του έτους πρέπει να γίνουν δεκτές από τους πολίτες μέσω Δημοψηφίσματος διπλής πλειοψηφίας (πολιτών και καντονιών). Κάθε πολίτης, ομάδα ή συλλογικότητα μπορεί να ζητήσει την ακύρωση νόμου ο οποίος έχει ψηφισθεί από την Βουλή μέσω της συλλογής 50.000 υπογραφών (με χρονικό περιορισμό εκατό ημερών). Σε αυτή την περίπτωση καλείται Δημοψήφισμα απλής πλειοψηφίας, στο οποίο οι πολίτες θα αποφασίσουν την αποδοχή ή την ακύρωση του νόμου .

Επίσης υπάρχει η δυνατότητα, με την συλλογή 100.000 υπογραφών σε 18 μήνες, να ζητηθεί προσθήκη στο Ομοσπονδιακό Σύνταγμα. Η πρόταση για την προσθήκη αυτή πρέπει να είναι ένα ‘ακριβές’ και απόλυτα ξεκάθαρο κείμενο το οποίο δεν μπορεί να αλλαχθεί ούτε από την Βουλή αλλά ούτε φυσικά και από την κυβέρνηση. Μετά από την επιτυχημένη συλλογή υπογραφών η κυβέρνηση μπορεί, εάν επιθυμεί, να προτείνει μία διαφορετική πρόταση – προσθήκη η οποία θα τεθεί σε ψηφοφορία την ίδια ημέρα με την αρχική πρόταση του Δημοψηφίσματος λαϊκής πρωτοβουλίας. Αυτές οι αντιπροτάσεις είναι συνήθως μία συμβιβαστική θέση μεταξύ της υπάρχουσας κατάστασης και της πρότασης της ομάδας των πολιτών η οποία ζήτησε το Δημοψήφισμα. Οι ψηφοφόροι θα αποφασίσουν εάν θα δεχτούν την αρχική πρόταση, την αντιπρόταση της κυβέρνησης, και τις δύο ή καμία από αυτές. Εάν κάποιος συμφωνεί και με τις δύο θέσεις τότε καλείται να επιλέξει μία εκ των δύο. Τα σχετικά με το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα Δημοψηφίσματα λαϊκής πρωτοβουλίας οφείλουν να γίνουν δεκτά με διπλή πλειοψηφία. Αντίθετα οι αντιπροτάσεις της κυβέρνησης αποτελούν απλά νόμο και έτσι απαιτείται απλή πλειοψηφία.

Τα παραπάνω περιγράφουν σε γενικές γραμμές τις σχέσεις των Ελβετών πολιτών με τους αντιπρόσωπους τους σε Ομοσπονδιακό επίπεδο. Νομίζω όμως ότι έχει ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς το πολιτικό σύστημα της Ελβετίας σε επίπεδο καντονιών (πιθανότατα διαφορετικό σε κάθε καντόνι) και τις σχέσεις των πολιτών του καντονιού με την τοπική Βουλή.

Πηγές : http://en.wikipedia.org/wiki/Switzerland , http://en.wikipedia.org/wiki/Politics_of_Switzerland και The Politics of Switzerland των Hanspeter Kriese και Alexander H. Trechsel (Cambridge University Press)

http://referendumsforgreece.wordpress.com

[UltiMo_]

Πρόταση για την αναθεώρηση του ελληνικού συντάγματος.

Προτείνουμε τη κατάργηση της παραγράφου 2 του άρθρου 44 του Συντάγματος και την προσθήκη στο Σύνταγμα των εξής δύο άρθρων:

1ον. Κάθε νόμος πρέπει 90 ημέρες πριν τη ψήφιση του από τη βουλή να αναρτάται τόσο σε δημόσιους χώρους όσο και στο διαδίκτυο (internet). Επίσης, τίθεται σε εφαρμογή 90 ημέρες μετά τη ψήφιση του από την βουλή. Σ’ αυτό το διάστημα οι πολίτες μπορούν μέσω της συλλογής υπογραφών (70.000 υπογραφές δηλαδή το 1% του εκλογικού σώματος) να καλέσουν δημοψήφισμα ενάντια στον νόμο και ενδεχομένως υπέρ εναλλακτικού νομοσχεδίου. Με το δημοψήφισμα το οποίο ακολουθεί οι πολίτες δέχονται ή απορρίπτουν το νόμο και αντίστοιχα το πιθανό εναλλακτικό νομοσχέδιο*. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι δεσμευτικό και δεν απαιτείται ελάχιστο όριο συμμετοχής για να θεωρηθεί έγκυρο.

2ον. Οποιαδήποτε αλλαγή ή προσθήκη στο Σύνταγμα μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν οιαδήποτε ομάδα πολιτών συλλέξει 140.000 υπογραφές δηλαδή το 2% του εκλογικού σώματος σε διάστημα 18 μηνών. Τότε προκαλείται δημοψήφισμα, με το οποίο καλούνται οι πολίτες να αποδεχθούν ή να απορρίψουν τη πρότασή τους. Αν η πρόταση γίνει αποδεκτή από τους πολίτες, τότε αυτή προστίθεται στο Σύνταγμα. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι δεσμευτικό και δεν απαιτείται ελάχιστο όριο συμμετοχής για να θεωρηθεί έγκυρο.

*Μέσω μιας τέτοιας διαδικασίας θα μπορούσαμε για παράδειγμα να ακυρώσουμε το πρώτο ή το δεύτερο μνημόνιο ή οποιονδήποτε άλλο νόμο δεν θεωρούμε ως πολίτες χρήσιμο.

http://dhmokratiatwragiaolous.wordpress.com

[MacPap]

Και μετά ξυπνήσαμε!

Θα λειτουργήσει έτσι ένα κράτος σαν την Ελλάδα όπου κανένας δεν συμφωνεί με κανένα ούτε για το που έχει προτεραιότητα στον δρόμο όταν οδηγεί!

Αυτοί που έγραψαν αυτές τις αρλούμπες μάλλον αντί να σκέπτονται πριν ψηφίσουν και να τιμωρούν τους κακούς προτιμούν το χάος που θα δημιουργηθεί?

Άμεσες δημοκρατίες δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν σε τόσο μεγάλες κοινωνίες. Αυτό που πρέπει να γίνει ειναι να πάρουν τα ινία της χώρας άνθρωποι που αγαπούν την Ελλάδα πάνω από τον εαυτό τους και όχι πολιτικοί επαγγελματίες λαμόγια.

Η λύση είναι οι βουλευτές να παίρνουν μισθούς σαν όλο τον κόσμο ή ακόμα και αμισθί, με ανάληψη από το κράτος όλων των εξόδων τους με πληρωμή σε είδος, για να μην είναι δελεαστικό επάγγελμα για τα λαμόγια και κατά την διάρκεια της θητείας τους (όπως στην αρχαία Ελλάδα) να υπάρχει μηδενική αύξηση της περιουσίας αυτών ή των συγγενών τους.