Σχετικώς με το θέμα της γλώσσας, δείτε και στον παρακάτω σύνδεσμο:
(από τη β' δημοσίευση και μετά)
Της γλώσσας ο καημός
του Σεραφείμ Φυντανίδη - 12 11 2010
Ομολογώ ότι δεν περίμενα τόσες, και στην πλειονότητά τους θετικές, αντιδράσεις στο προηγούμενο σημείωμά μου για την ελληνική γλώσσα. «Εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσύ μας μιλάς για τη γλώσσα;» θα περίμενα να μου πουν όλοι.
Ναι, επειδή ο κόσμος χάνεται, από κάπου πρέπει να πιαστούμε. Και αυτό το «κάπου» βρίσκεται στην πανάρχαια παράδοσή μας. Στην ιστορία μας, στον πολιτισμό μας, στη γλώσσα μας. Και αν πιαστούμε γερά από αυτά, πιο εύκολα θα ξεπεράσουμε άλλα εμπόδια, καθώς θα συνηθίσουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά στον ιδιωτικό, αλλά κυρίως στον δημόσιο βίο μας.
Πολύ σωστά έχει παρατηρήσει ένας από τους σχολιαστές του προηγούμενου σημειώματός μου ότι τελικά φταίμε όλοι για τη σημερινή κατάντια μας. Πρώτα πρώτα οι πολιτικοί μας, αλλά και εμείς οι πολίτες.
Τίποτα δεν γίνεται χωρίς τη συμμετοχή ή την ανοχή όλων μας. Εμείς τους ψηφίζουμε, εμείς τους κάνουμε πρωθυπουργούς, υπουργούς, νομάρχες, δημάρχους, εμείς τους ζητάμε να παρανομήσουν για χάρη μας, όταν δεν το κάνουν για λογαριασμό τους.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θ. Πάγκαλος είπε πρόσφατα: «Όλοι μαζί τα τρώγαμε». Σωστά, αλλά όταν ένα κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης ομολογεί ότι και εκείνος τα έτρωγε, έπρεπε την ίδια στιγμή να έχει παραιτηθεί. Κι όμως, αυτή η ομολογία του πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, κάτι σαν ανέκδοτο.
Τώρα, σε ό,τι έχει σχέση με την κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας, θα συμφωνήσω ότι φταίνε και οι δημοσιογράφοι. Αλλά – το τόνιζα και στο σημείωμά μου – κυρίως όσοι εκφράζονται μέσα από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα κουτσομπολίστικα έντυπα. Στις πολιτικές εφημερίδες δεν θα δείτε τέτοιους σολοικισμούς και ασυνταξίες. Ίσως γιατί υπάρχει και ο διορθωτής, που συνήθως είναι φιλόλογος.
Αλλά κοιτάξτε τι γίνεται και στους δρόμους. Το ανθοπωλείο έχει γίνει flower shop, το κρεοπωλείο meat market, το βιβλιοπωλείο book shop και πάει λέγοντας. Ακόμα και το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της κάποτε Α’ Εθνικής έχει γίνει αγγλόφωνο: Super League. Δηλώνουμε Ελληναράδες, αλλά ρουφάμε αμάσητο ό,τι έρχεται από το εξωτερικό. Οι ραδιοτηλεοπτικοί αστέρες κάνουν break, είναι πολύ cool ή είναι στα high τους.
Γι’ αυτό, όσο και αν διαφωνούν κάποιοι, εγώ θα επιμένω μαζί με τη Γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί ότι η σωστή διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, με βάση την αρχαία ελληνική, είναι απόλυτα αναγκαία. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να λεγόμαστε Έλληνες, να σκεπτόμαστε σωστά και να ενεργούμε δημιουργικά.
Ελευθερία και γλώσσα
του Σεραφείμ Φυντανίδη - 04 10 2010
«Αυτό που λατρεύω στα ελληνικά κείμενα είναι η συνάντηση με τη γέννηση της έλλογης σκέψης... Ο Λόγος είναι το τείχος που προστατεύει από την κτηνωδία. Όποιος δεν ξέρει να εκφραστεί, όπως πολλοί νέοι σήμερα, τότε δεν του απομένουν παρά οι γροθιές, το ξυλοκόπημα, η ωμή, ανόητη και τυφλή βία».
Δεν τα έχει πει αυτά κάποιος Νεοέλληνας υπερπατριώτης, αλλά μια Γαλλίδα ελληνίστρια, η Ζακλίν ντε Ρομιγί. Και τα είπε πρόσφατα διαμαρτυρόμενη και αυτή, επειδή η γαλλική κυβέρνηση περιόρισε τις ώρες διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών, όπως και των λατινικών, στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Και είχε απόλυτο δίκιο να διαμαρτύρεται. Με τη διαφορά ότι η γαλλική κυβέρνηση καθυστέρησε πάνω από τρεις δεκαετίες να πάρει αυτή την απόφαση. Προηγήθηκε η Ελλάδα! Η οποία, μετά τη μεταπολίτευση, έκανε ό,τι μπορούσε για να υποβαθμίσει τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία. Λες και αυτά τα ελληνικά ήταν ξένα προς την ιστορία, την ύπαρξη, το μεγαλείο αυτής της δύσμοιρης χώρας, που ακόμα λέγεται Ελλάδα.
Σήμερα, τα νέα παιδιά αλλά και πολλοί μεγαλύτεροι έχουν αποκοπεί από τις ρίζες της αρχαιότερης εν ζωή γλώσσας του κόσμου, από αυτόν το θησαυρό που επί εκατοντάδες χρόνια έχει φωτίσει την ανθρωπότητα με τις σκέψεις και τις δημιουργίες φιλοσόφων, τραγωδών, ποιητών.
Έχετε προσέξει πόσο δύσκολα εκφράζονται οι σημερινοί νέοι; Έχετε προσέξει πόσο κομπιάζουν οι βουλευτές μας όταν μιλούν στη Βουλή; Έχετε ακούσει πόσο άκομψα εκφράζονται διάφοροι ραδιοτηλεοπτικοί μας αστέρες; Και τι άθλια ελληνικά μιλάνε στα διάφορα ριάλιτι στην τηλεόραση;
Γι’ αυτό έχουμε φτάσει στο σημείο να επικοινωνούμε στους δρόμους και στις παρέες με βρισιές, να ανακατεύουμε τα ελληνικά με αγγλικά (greeklish), και να εκδηλώνουμε τη διαμαρτυρία μας και την οργή μας, όχι με τον λόγο, αλλά με τη βία.
Περνάμε αυτόν τον καιρό μια μεγάλη οικονομική δοκιμασία. Αλλά όπως και να το κάνουμε, κάποτε αυτή η κρίση θα ξεπεραστεί, έστω με μεγάλες θυσίες. Όμως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο ποσοτικό, αλλά κυρίως ποιοτικό όσο και διαχρονικό.
Είναι θέμα πολιτισμού στο οποίο, κακά τα ψέματα, πάσχουμε δραματικά. Και αιτία είναι κυρίως η απομάκρυνση που έχουμε πάρει από τη ρίζα της ελληνικής μας ύπαρξης, τη γλώσσα.
Πώς το έλεγε ο εθνικός μας ποιητής; «Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;». Κάτι ήξερε από τότε ο μέγας Σολωμός. Όπως το λέει τώρα και η Γαλλίδα Ζακλίν ντε Ρομιγί;
Νομίζω ότι αντικατοπτρίζεται όλη η αλήθεια...
Mod (ItaBita): Τα κείμενα μεταφέρθηκαν εδώ από το Nova FM 106 MHz για την αποτελεσματικότερη παρουσίαση του θέματος!
