odigein.com

Πως τα πάμε με τις μοτό ;

Εγώ έχω μία Honda Transalp 600cc του '98.

Είμαι πολύ ευχαριστημένος . Ελάχιστα προβλήματα και αυτά επειδή τα προκάλεσα εγώ . Όπως π.χ. το "στράβωμα" του εμπρός

τροχού διότι ξεκίνησα με το λουκέτο στον δίσκο .

Εγώ οδηγούσα χρόνια ένα DΑΧακι. Αλλά κάποια στιγμή το αποχωρίστηκα. Αλλά νομίζω πως είναι καιρός να πάρω πάλι κάτι πιο ευέλικτο από το αυτοκίνητο.

Φιλικά Κώστας

Ἀποπειράθηκα νὰ μάθω μηχανάκι στὰ 26. Ἀγόρασα ἔνα στρογγυλοφάναρο 50άρι. Πάνω ποῦ ἄρχισα νὰ πηγαίνω καλὰ τὸ παράτησα λόγω ἄλλου χόμπυ ... ... μοῦ ἔχει μείνει ἀπωθημένο.

Ποτέ μου δεν τα κατάφερα. Δεν το "ένιωθα" οπως λένε. Με ενοχλούσε πολύ οτι είχα την αίσθηση οτι δεν εχω δικαίωμα στο δρόμο και πρέπει να είμαι παραπεταμένος στη γωνία. Επίσης φοβάμαι πολυ τα χτυπηματα απο πτώση. Δεν το προσπάθησα περισσότερο, αλλα θα ήθελα να το επανεξετάσω γιατι με την κίνηση και την τιμή της βενζίνης... λυνει προβληματα το δίκυκλο.

Από τις αρχές του νέου έτους οι ιδιοκτήτες μοτοσικλετών καλούνται να έχουν μαζί με τα χαρτιά τους και την κάρτα ελέγχου θορύβου. Σκοπός είναι να μειωθούν τα περιστατικά με δίκυκλα που εκπέμπουν πολλά ντεσιμπέλ και «σπάνε» τα νεύρα των πολιτών σε ένα ήδη βεβαρημένο περιβάλλον, όπως αυτό των μεγάλων πόλεων. Την ειδική αυτή κάρτα θα μπορούν να προμηθεύονται από τους μηχανικούς ενώ για όσους κάνουν τα στραβά μάτια θα υπάρχει πρόστιμο που θα φτάνει τα 150 ευρώ. Στην περίπτωση πάντως που η μοτοσικλέτα εκπέμπει πολύ περισσότερα ντεσιμπέλ από το προβλεπόμενο όριο τότε το πρόστιμο θα φτάνει ακόμα και τα 3.000 ευρώ.

Πηγή: zougla.gr

εμενα το τελευταιο μου ηταν ενα africa 750.μου το εκλεψαν ομως το '02 και δεν ξανα ασχοληθηκα.ομως τωρα που το αυτοκινητο εχει γινει ειδος πολυτελειας το ξανασκεφτομαι.βλεπω τις μηχανες στο δρομο και ζηλευω.

Eνας ακόμη περιττός θάνατος
Δεν έμαθα ποτέ το όνομά του… Δεν μπορούσε να μου το πει άλλωστε. Το σώμα του κείτονταν τσακισμένο, δίπλα στο κράσπεδο στην άνοδο της λεωφόρου Συγγρού, λίγο πριν από τις 10 το βράδυ της Τετάρτης.

Με έχει προσπεράσει λίγο νωρίτερα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Από τη συνεπιβάτιδά του, το μόνο που είχα προλάβει να δω ήταν τα καστανά της μαλλιά που ανέμιζαν. Δεν φορούσε, επίσης, κράνος. Τώρα την έβλεπα πεσμένη στο οδόστρωμα. Στο πρόσωπό της αποτυπωνόταν η έκπληξη, αλλά και ο οξύς πόνος. Τα καστανά της μαλλιά βάφονταν κόκκινα από το ίδιο της το αίμα.

Εκείνος (σύντροφος, φίλος, αδελφός;) λίγα μέτρα πιο εκεί. Χωρίς αναπνοή.

Τα πρόσωπα όσων βρίσκονταν κοντά, όσων σταματήσαμε δίπλα τους για να «κόψουμε» την κυκλοφορία ώστε να μη συμβεί το χειρότερο, κάτωχρα από τη φρίκη, από τον αναπάντεχο θάνατο.

Πόσο εύκολα τσακίζει, τελικά, μία ανθρώπινη ζωή. Πόσο εύκολα χάνονται όνειρα, σχέδια, ελπίδες για το μέλλον. Πόσο εύκολα, από τη μία στιγμή στην άλλη, οικογένειες περνούν από την ευχάριστη ρουτίνα της ύπαρξης, στην οδύνη και στο σκότος της απώλειας.

Δεν σας κρύβω ότι θύμωσα. Εξοργίστηκα, για την ακρίβεια, όπως και όλοι οι άλλοι αναβάτες μηχανών που, μέλη της ίδιας δίτροχης οικογένειας, σταματήσαμε για να προσφέρουμε βοήθεια. Δεν τον είχε χτυπήσει κάποιος, δεν τον έκλεισε αυτοκίνητο, όπως συχνά συμβαίνει με τους οδηγούς Ι.Χ. που δεν προσέχουν όσο πρέπει τα δίκυκλα. Ηταν η ταχύτητα που σκότωσε και η ανοησία. «Πες μου ρε φίλε, πες μου, γιατί δεν φορούσαν κράνος;» με ρώτησε κάποιος, με τα μάτια κόκκινα από την ένταση. «Θα είχαν σωθεί, θα έσπαγαν τα χέρια ή τα πόδια τους, αλλά θα είχαν σωθεί», έδωσε μόνος του την αυτονόητη συνέχεια.

Η είδηση δεν πέρασε ούτε στα «ψιλά» των εφημερίδων. Άλλωστε, σχεδόν 100 συνάνθρωποί μας χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο κάθε μήνα. Από υπερβολική ταχύτητα, επειδή δεν φορούσαν κράνος ή δεν χρησιμοποιούσαν τις ζώνες τους. Τις διάβαζα κι εγώ αυτές τις στατιστικές, ομολογώ ασυγκίνητος. Η απώλεια μιας ζωής, όμως, και μάλιστα μπροστά στα μάτια σου, φέρνει τους «αριθμούς» στα ανθρώπινα μέτρα. Εκατό άνθρωποι νεκροί, εκατό οικογένειες, εκατοντάδες φίλοι και γνωστοί να θρηνούν…

Φόρεσα το κράνος μου, όπως συνήθως κάνω, αλλά για πρώτη φορά ήλεγξα ξανά και ξανά αν είχε ασφαλίσει σωστά. Ξεκίνησα για το σπίτι, σκασμένος. Η εικόνα των δύο στην άσφαλτο, που με στοίχειωνε όλο το βράδυ χθες, είμαι σίγουρος ότι σε λίγο καιρό θα μείνει πίσω. Θα ξεχαστεί. Ηταν η «κακιά στιγμή», όπως λέγεται, και η… ζωή συνεχίζεται.

Χθες το πρωί, πριν ανέβω στη μηχανή μου, ασυναίσθητα ήλεγξα το κράνος μου. Είναι αλήθεια ότι η «κακιά στιγμή» μπορεί να προκύψει οποτεδήποτε. Δεν χρειάζεται, όμως, να προκαλούμε την τύχη μας…


Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του Γιωργου Tερζη

Αν δεν οδηγείς σα κάφρος δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από τη μηχανή . Τα ατυχήματα που συμβαίνουν είναι από έλλειψη ευθηνής του ίδιου του οδηγού της μηχανής .

ετσι ακριβως φιλε μου.και πρεπει να προσεχεις εσυ διπλα γιατι δεν προσεχουν οι αλλοι.